Βέλγος ζωγράφος και χαράκτης γεννημένος στην Οστάνδη.
_-_De_oestereetster_001.jpg)
Από την αρχική ρεαλιστική του περίοδο
Από καλλιεργημένη οικογένεια, εγκατέλειψε το σχολείο στα 15 αποφασισμένος να γίνει καλλιτέχνης.
Μαθήτευσε κοντά σε δύο ζωγράφους της πόλης και μεταξύ 1877-80 σπούδασε στην Καλών Τεχνών των Βρυξελλών. Εξέθεσε για πρώτη φορά το 1881.
Μεταξύ 1880-1917 χρησιμοποιούσε ως εργαστήριο τη σοφίτα του πατρικού σπιτιού. Ταξίδεψε πολύ λίγο και μόνο στις γύρω χώρες.
Έως τα τέλη του 19ου αιώνα η δουλειά του απορριπτόταν ως σκανδαλώδης.
Το κεφάλι του Ensor σερβίρεται από "επαϊοντες"
Ιδιαίτερο σκάνδαλο μάλιστα είχε προκαλέσει ο πίνακάς του «Η Είσοδος του Χριστού στις Βρυξέλλες το 1889».
Η Είσοδος του Χριστού στις Βρυξέλλες το 1889 (256.8 x 378.4 cm.)
Οι επίσημοι κριτικοί τον καταδίκαζαν ή τον θεωρούσαν τρελό, αν και υποστηριζόταν από συγκεκριμένη μικρή μερίδα.
Ο Ensor ως Ιησούς
Αρχίζει να γίνεται αποδεκτός μετά τα μέσα των 1890ς. Το 1920 οργανώνεται μεγάλη έκθεσή του και μετά το 1929 τιμάται από το κράτος.
Ήδη από τις αρχές του 20ού αιώνα η ζωγραφική του παραγωγή μειώθηκε και ασχολιόταν περισσότερο με τη μουσική (ήταν καλός αυτοσχεδιαστής στο αρμόνιο αν και δεν είχε μουσικές σπουδές).
Δεν εγκατέλειψε ποτέ την Οστάνδη και υπήρξε πολύ οικεία φυσιογνωμία για τους κατοίκους της πόλης.
Αρχικά ξεκίνησε ως ρεαλιστής με σκούρα χρώματα, στη συνέχεια όμως η παλέτα του έγινε πιο φωτεινή και άρχισε να ασχολείται όλο και περισσότερο με παράδοξα θέματα.
Τα συχνά αινιγματικά έργα του, πολλά από τα οποία είναι πολιτικά ή/και σατιρικά, βρίθουν από σκελετούς, μαριονέτες, καρναβάλια ή πλήθη που φορούν γκροτέσκες μάσκες. Σε πολλά πρωταγωνιστεί ο ίδιος (ακόμα και στο ρόλο του Χριστού), ενώ υφίσταται την καταδίκη των κριτικών ή της κοινωνίας γενικότερα.
Μεταξύ 1888-1892 φιλοτέχνησε έργα με θρησκευτικά θέματα – κυρίως από τα μαρτύρια του Χριστού, που αποτελούν την εξωτερίκευση της προσωπικής του απέχθειας για τη σκληρότητα του κόσμου (ο ίδιος ήταν άθεος).
Τα επτά θανάσιμα αμαρτήματα
Υπήρξε παραγωγικότατος και ως χαράκτης.
Η γνώμη του για στρατό, κλήρο, βασιλιά και τις μορφές εξουσίας
Το έργο του υπήρξε επιδραστικό. Θεωρείται πρόδρομος του εξπρεσιονισμού, ενώ εκτιμήθηκε και από τους σουρεαλιστές.
Αυτοπροσωπογραφία
