Γερμανίδα εξπρεσιονίστρια ζωγράφος γεννημένη στο Μόναχο από εύπορη οικογένεια, η οποία την στήριξε στην επιθυμία της να γίνει καλλιτέχνις.
Σπούδασε κοντά σε ζωγράφους από το 1897 και αργότερα διδάχτηκε ξυλογραφία και γλυπτική.
Στα 21 της ήταν ήδη ορφανή και με οικονομική άνεση. Έτσι το 1898 ταξίδεψε με την αδελφή της στις ΗΠΑ, σε συγγενείς, όπου έμεινε για 2 χρόνια.
Από το 1901 γράφτηκε στην πρωτοποριακή σχολή που είχε ιδρύσει ο Kandinsky στο Μόναχο, επηρεάστηκε από τον Gauguin, τους φοβ και την τέχνη των παιδιών και σχετίστηκε ερωτικά με τον Kandinsky, δεσμός που κράτησε για 10 χρόνια.
Πορτρέτο του Kandinsky
Μαζί ταξίδεψαν στην Ευρώπη και τη Βόρεια Αφρική. Τον επηρέασε μάλιστα, καθώς ο τελευταίος υιοθέτησε τον - συχνά με αφηρημένη διάθεση - τρόπο χρήσης του χρώματος από την Munter.
Βρέθηκε στο επίκεντρο του γερμανικού εξπρεσιονισμού, έγινε βασικό μέλος της ιστορικής εξπρεσιονιστικής ομάδας Μπλε Καβαλάρης, πήρε μέρος σε σημαντικές εκθέσεις της πρωτοπορίας και έμεινε πιστή στον εξπρεσιονισμό σε όλο της το έργο.
Στους πίνακές της χρησιμοποίησε έντονα χρώματα, ελαχιστοποίησε το βάθος και την προοπτική και απλοποίησε τη φόρμα.
Έδειξε από νωρίς ενδιαφέρον για το τοπίο – υπαρκτό ή φανταστικό - και τη φύση γενικότερα, που αποτέλεσαν βασικά της θέματα. Τα τοπία της, ασυνήθιστα σε χρώμα, στο οποίο δίνεται περισσότερη έμφαση απ' ότι στο σχέδιο, στοχεύουν στο συναίσθημα του θεατή, έχουν συμβολικό χαρακτήρα και διαθέτουν έντονη πνευματικότητα.
Μετά το 1908 αγόρασε ένα σπίτι σε μικρό βαυαρικό χωριό, όπου πέρασε αρκετό χρόνο της ζωής της προσπαθώντας να αποφύγει την βιομηχανοποίηση της ζωής στις πόλεις.
Το 1914 ο Καντίνσκι επέστρεψε στη Ρωσία, γεγονός που έφερε το τέλος της σχέσης τους.
Μετά από αρκετή παύση άρχισε να ζωγραφίζει ξανά στα τέλη των 20ς.
Με την άνοδο των ναζί το 1933 και τις διώξεις κάθε μοντέρνας αντίληψης στην τέχνη, έκρυψε στο σπίτι της πολλά έργα του Καντίνσκι και του «Μπλε Καβαλάρη» και, παρά τις έρευνες και τα οικονομικά της προβλήματα, κατάφερε να τα σώσει ως το τέλος του πολέμου.
Στα γενέθλια των 80 της χρόνων χάρισε τη συλλογή αυτή (πάνω από 80 λάδια και 330 σχέδια) σε μουσείο του Μονάχου.
Πορτρέτο της ζωγράφου Werefkin
