Γάλλος ζωγράφος, βασικός εκπρόσωπος του νεοκλασικισμού.
Γεννήθηκε στο Παρίσι, έμεινε ορφανός από πατέρα στα 9 και ανατράφηκε από θείους. Μαθήτευσε αρχικά στον Francois Boucher, ζωγράφο του Ροκοκό, και μετά γράφτηκε στην Academie Royale του Παρισιού.
Το 1774, μετά από πολλές προσπάθειες, κέρδισε το περίφημο Prix de Rome, του οποίου οι νικητές στέλνονταν με υποτροφία στη Ρώμη για να μελετήσουν τους κλασικούς.
Εκεί ήλθε σε επαφή με τις περί νεοκλασικισμού ιδέες του Winckelmann και του ζωγράφου Mengs και άρχισε να ζωγραφίζει ιστορικά θέματα με ύφος κλασικό και αυστηρό, συνδυάζοντας το προσωπικό του στιλ με αυτό του Poussin.
Το 1780 επέστρεψε στο Παρίσι και έγινε διάσημος με ιστορικά έργα, μερικά από τα οποία εμπεριείχαν τις επαναστατικές ιδέες της επερχόμενης Γαλλικής Επανάστασης.
Το 1784 εκλέχτηκε στην Academie Royale. Ο πίνακάς του «Ο Όρκος των Ορατίων», που εκτέθηκε το 1785, συνόψιζε τις ιδέες του νεοκλασικισμού και θεωρήθηκε σύμβολο των δημοκρατικών ιδεών.
Στη συνέχεια πήρε μέρος στην Επανάσταση, υπήρξε μέλος των ακραίων Ιακωβίνων του Ροβεσπιέρου, ζωγράφισε το εμβληματικό έργο «Ο Θάνατος του Μαρά», που θεωρείται σύμβολο της θυσίας για τη επανάσταση, εκλέχτηκε βουλευτής, ψήφισε υπέρ της εκτέλεσης του Λουδοβίκου 16ου και της Μαρίας Αντουανέττας και ουσιαστικά έγινε «δικτάτορας» σε θέματα τέχνης στη Γαλλία, κλείνοντας, μεταξύ άλλων, την Academie Royale.
Φυλακίστηκε το 1795 μετά την εκτέλεση του Ροβεσπιέρου και όταν αποφυλακίστηκε αφοσιώθηκε με πάθος στη διδασκαλία της τέχνης διδάσκοντας πολλούς μετέπειτα γνωστούς ζωγράφους όπως ο Ingres.
Από το 1797 ζωγράφισε πολλές φορές τον Ναπολέοντα, τον οποίο θαύμαζε και το 1804 έγινε επίσημος ζωγράφος της Αυλής.
Με την πτώση του Ναπολέοντα το 1815 εξορίστηκε στις Βρυξέλλες, όπου πέθανε σε δυστύχημα, χτυπημένος από άμαξα, έχοντας πλέον χάσει την επαναστατική ορμή και τη δημιουργικότητά του.
Τάφηκε εκεί αφού, λόγω της επαναστατικής του δράσης, η βασιλική πλέον Γαλλία αρνήθηκε να τον θάψει στο έδαφός της.
Ήταν εξαιρετικός σχεδιαστής και πορτρετίστας.
