Έλληνας ζωγράφος γεννημένος στην Αθήνα, γιος του γνωστού ζωγράφου Νικηφόρου Λύτρα.
Μετά τις σπουδές του στο Σχολείο των Τεχνών (τη σημερινή Σχολή Καλών Τεχνών) μεταξύ 1902-1906 με δασκάλους τον πατέρα του και τον Ιακωβίδη, συνέχισε στην Ακαδημία του Μονάχου (1907-1912).
Εκεί ήρθε σε επαφή με το γερμανικό εξπρεσιονισμό, που άνθιζε τότε, αλλά και με το έργο του Σεζάν και επηρεάστηκε.
Όταν επέστρεψε στην Ελλάδα πολέμησε στους Βαλκανικούς πολέμους και στη συνέχεια έπαιρνε μέρος στις εκθέσεις του Συνδέσμου Ελλήνων Καλλιτεχνών.
Το 1917 ίδρυσε με τον Παρθένη, τον Π. Βυζάντιο, τον Κογεβίνα, τον Τριανταφυλλίδη και τον η θεωρητικό Ζαχαρία Παπαντωνίου τη σημαντική «Ομάδα Τέχνης», που σκοπό είχε να απαλλάξει την ελληνική ζωγραφική από τον (εκ Γερμανίας κυρίως) ακαδημαϊσμό και να εισάγει τα μοντέρνα ρεύματα.
Η ομάδα γνώρισε στο ελληνικό κοινό τα γαλλικά κινήματα της ζωγραφικής.
Το 1923 εκλέχτηκε καθηγητής στην Καλών Τεχνών και προσέφερε σημαντικότατο έργο στα λίγα χρόνια που δίδαξε αλλάζοντας τη δομή της διδασκαλίας, καθιερώνοντας την αυτοτέλεια των εργαστηρίων και φέρνοντας τον αέρα των μοντέρνων ευρωπαϊκών κινημάτων στη συντηρητική ως τότε σχολή.
Θεωρείται ο εισηγητής του εξπρεσιονισμού στην Ελλάδα και από τους βασικούς ανανεωτές της ελληνικής τέχνης, παρά τον πρόωρο θάνατό του από φυματίωση.
Το έργο του, με τις πλατιές πινελιές και την ιδιαίτερη χρήση του χρώματος και του φωτός, προκάλεσε πολλές αντιδράσεις από τους καθιερωμένους ρεαλιστές ζωγράφους της εποχής.
Ζωγράφισε κυρίως πορτρέτα, τοπία και νεκρές φύσεις.
Ο καλλιτέχνης στο εργαστήριό του
