Πορτογαλίδα ζωγράφος και χαράκτρια γεννημένη στην Λισαβώνα.
Σχεδίαζε από 4 χρονών.
Έως το 1939 μεγάλωσε με τη γιαγιά της και μία υπηρέτρια (οι εύποροι γονείς της βρίσκονταν στη Βρετανία). Οι τελευταίες έπαιξαν καθοριστικό ρόλο στη ζωή της, καθώς της έμαθαν λαϊκά παραμύθια πάνω στα οποία αργότερα βάσισε μεγάλο μέρος του έργου της.
Παρακολούθησε αγγλόφωνο σχολείο στη χώρα της και το τέλειωσε στη Βρετανία, στο Kent.
Σπούδασε τέχνη στο Slade του Λονδίνου (1952-56).
Άρχισε να εκθέτει εκεί το 1962 με την ομάδα London Group (Hockney, Auerbach κ.ά.), ενώ το 1965 έκανε την πρώτη της ατομική. Το 1969 εκπροσώπησε την Πορτογαλία στη Μπιενάλε του Sao Paulo.
Το1988 έγινε αναδρομική της στη Λισαβώνα και στο Λονδίνο και ακολούθησαν πολλές άλλες.
Σε όλη της τη ζωή ενδιαφέρθηκε για τα γυναικεία δικαιώματα και ιδιαίτερα για το δικαίωμα της άμβλωσης, για το οποίο αγωνίστηκε και στο οποίο αφιέρωσε μέρος της τέχνης της. Φιλοτέχνησε μάλιστα τη σειρά The Abortion Pastels στα 90ς που απεικόνιζε παράνομες αμβλώσεις.
Στην αρχή της καριέρας της έκανε κολλάζ και ένα είδος αφηρημένης τέχνης με αυτόματη γραφή επηρεασμένη από τον σουρεαλισμό και ιδιαίτερα τον Miro.
Στη συνέχεια πέρασε σε παραστατική, αφηγηματική τέχνη.
Βρήκε το γνωστότερο ύφος της μετά το 1990: Ζωγραφίζει με ρεαλιστική τεχνική και αδρές γραμμές και σχέδιο και κάνει αναφορές σε κλασικούς ζωγράφους.
Τα έργα της απεικονίζουν σχεδόν πάντα δυνατές γυναίκες σε ποικίλες, μερικές φορές ανησυχητικές ή άβολες καταστάσεις.
Συχνά εμπνέεται από παραμύθια, γι’ αυτό και σε κάποια υπάρχει ονειρικό κλίμα.
Ωστόσο οι γυναίκες της υιοθετούν τρόπους που αντιτίθενται στους παραδοσιακούς και αναμενόμενους γυναικείους ρόλους (π.χ. στη σειρά Dog women συμπεριφέρονται σαν σκυλιά, που δεν είναι ζώα με τα οποία παρομοιάζονται οι γυναίκες).
Γενικά είναι πολύ πιο «ωμές» από τις συνήθεις απεικονίσεις τους στην τέχνη.
Μετά το 1990 ζωγράφιζε αποκλειστικά με παστέλ.
Θεωρείται από τις σημαντικότερες μεταπολεμικές φεμινίστριες γυναίκες καλλιτέχνιδες.
