Σημαντικός Έλληνας ζωγράφος που θεωρείται – με τον Παρθένης– ως «πατέρας της μοντέρνας ελληνικής τέχνης».
Γεννήθηκε στην Κωνσταντινούπολη και μεταξύ 1901-1908 έζησε στο Παρίσι, όπου ήρθε σε επαφή με τις μοντέρνες τάσεις, σπουδάζοντας αρχικά αρχιτεκτονική και στη μετά ζωγραφική.
Μετά το τέλος των σπουδών του περιπλανήθηκε για 2 χρόνια στην Ανατολή (Αίγυπτος, Λίβανος, Συρία), όπου ζωγράφιζε, σχεδίαζε και έστελνε ανταποκρίσεις σε εφημερίδες της Κων/πολης.
Τελικά το 1913 εγκαθίσταται στη Θεσσαλονίκη, αλλά μεγάλη πυρκαγιά στο κέντρο της πόλης καταστρέφει πολλά έργα του.
Το 1917 μετακομίζει στην Αθήνα. Συνεργάζεται με την ομάδα που δουλεύει στο Υπουργείου Παιδείας για την εκπαιδευτική μεταρρύθμιση του 1917 και εικονογραφεί το πρώτο αναγνωστικό της Α’ Δημοτικού που γράφεται στη δημοτική.
Το 1918 αναλαμβάνει τη διεύθυνση του νεοσύστατου Μουσείου Λαϊκών Χειροτεχνημάτων.
Ήταν από τα ιδρυτικά μέλη της πρωτοποριακής για την Ελλάδα «Ομάδα Τέχνη». Πήρε μέρος στις κοινωνικές ζυμώσεις της εποχής του υποστηρίζοντας πάντα προοδευτικές απόψεις.
Ασχολήθηκε κυρίως με το τοπίο, κατατάσσεται στους μεταϊμπρεσιονιστές και θεωρείται ανανεωτής της ελληνικής τέχνης, αφού εναντιώθηκε στον κυρίαρχο τότε ακαδημαϊσμό δουλεύοντας κυρίως στο ύπαιθρο, χρησιμοποιώντας πλούσια και καθαρά χρώματα και σχηματοποιώντας τις φόρμες.
Αυτοπροσωπογραφία
