HONORE DAUMIER (1808-1879)

 

Γάλλος ζωγράφος, γλύπτης, χαράκτης και γελοιογράφος. 

 

Γεννήθηκε στη Μασσαλία και το 1816 η οικογένεια εγκαταστάθηκε στο Παρίσι. Λόγω φτώχιας άρχισε να δουλεύει από τα 12. 

 

Αργότερα, όταν προσλήφθηκε σε γνωστό βιβλιοπωλείο, γνώρισε καλλιτέχνες που σύχναζαν εκεί και άρχισε να σχεδιάζει. Το 1822 έγινε προστατευόμενος ενός διάσημου αρχαιολόγου, ο οποίος του δίδαξε βασικές αρχές τέχνης, ενώ μετά γράφτηκε σε σχολή τέχνης. 

 

Διδάχτηκε λιθογραφία και δούλεψε σε λιθογραφείο. Από το 1830 άρχισε να δημοσιεύει πολιτικά σχέδια σε αριστερά σατιρικά περιοδικά. Σ’ αυτά σατίριζε ανελέητα δικαστική εξουσία, κλήρο, πολιτικούς, την αστική τάξη και τον βασιλιά.

 

Καρικατούρα του βασιλιά με τίτλο «Το παρόν, το παρελθόν και το μέλλον».

 Το 1832 καταδικάστηκε για σχέδιό του που παρουσίαζε τον βασιλιά ως Γαργαντούα και φυλακίστηκε για 6 μήνες, πράγμα που τον έκανε γνωστό. 

 

Ο βασιλιάς ως Γαργαντούας

Μετά την αποφυλάκισή του συνέχισε ακάθεκτος την ίδια τακτική. Μετά το 1835 ξεκινά διωγμός για την πολιτική σάτιρα, με αποτέλεσμα εκδότες να καταδικάζονται και περιοδικά να κλείνουν βίαια. Αναγκάζεται να περιορίσει την πολιτική σάτιρα και να περιοριστεί σε γελοιογραφίες με κοινωνικούς στόχους. 

 

Βίκτορ Ουγκό

Αν και ζωγράφιζε σποραδικά ασχολήθηκε συστηματικά με τη ζωγραφική μετά το 1840, εξέθεσε πρώτη φορά στο Salon το 1849 και ήρθε σε επαφή με τους ζωγράφους της Barbizon. 

 

Συνέχισε να κάνει σκίτσα για να ζήσει, αλλά η ζωγραφική και η γλυπτική του, πέρα από έναν κύκλο θαυμαστών (μεταξύ των οποίων οι Courbet και Baudelaire) δεν έγινε ποτέ ιδιαίτερα γνωστή ή προσοδοφόρα.

 

 Έζησε πάντα φτωχικά και δύο φορές (στα 50ς και τα 70ς) αρνήθηκε να τιμηθεί με μετάλλιο από το κράτος γιατί το θεωρούσε αντίθετο με τις ιδέες του. Μόνο στα τελευταία του χρόνια έλαβε μια σταθερή μηνιαία σύνταξη.

 

 Υπήρξε παραγωγικότατος σε όλα τα είδη τέχνης με τα οποία ασχολήθηκε. 

 

Το έργο του χαρακτηρίζεται από έναν ιδιόρρυθμο, προσωπικό ρεαλισμό, στον οποίο υπήρξε από τους πρωτοπόρους και επηρέασε τους ιμπρεσιονιστές και τους μεταϊμπρεσιονιστές. 

 

Καταγράφει καθημερινές σκηνές κυρίως από τη ζωή του λαού.

 

 

Γλυπτό