JEAN-LEON GEROME (1824-1904)

 Γάλλος «ακαδημαϊκός» ζωγράφος, νεοκλασικιστής και οριενταλιστής. 

Ήταν γιος χρυσοχόου. Από το 1842 σπούδασε στο Παρίσι, αρχικά κοντά σε ζωγράφους και μετά στη Beaux-Arts. 

Ταξίδεψε στην Ιταλία, όπου έμεινε για ένα χρόνο. 

Από την αρχή οπαδός του νεοκλασικισμού, ήταν επικεφαλής μιας σχετικής ομάδας που αποκαλούνταν «Neo-Grec». 

Yποστηρίχτηκε και έγινε γνωστός από τον επιδραστικό κριτικό και συγγραφέα Theophile Gautier. 

Από το 1847 εξέθετε στο παρισινό Salon. Το 1852 έλαβε μια παραγγελία από τον Ναπολέοντα ΙΙΙ για μια μεγάλη τοιχογραφία που θα συνδύαζε την εποχή του Αυγούστου στη Ρώμη με τη γέννηση του Χριστού. 

Με την αμοιβή πραγματοποίησε μεγάλα ταξίδια στην Κωνσταντινούπολη και μετά στην Ελλάδα, την Τουρκία και αλλού.

 Το 1853 απέκτησε νέο στούντιο στο Παρίσι, που έγινε σημείο συνάντησης καλλιτεχνών από διάφορους χώρους (Gautier, Berlioz, Brahms, Rossini, Γεωργία Σάνδη κ.ά.) 

Το 1856 επισκέφτηκε για πρώτη την Αίγυπτο και άλλα μέρη της Μέσης Ανατολής και ξεκίνησε μεγάλη σειρά με οριενταλιστικά θέματα (έκανε και άλλα ταξίδια αργότερα). 

Η φήμη του μεγάλωσε ραγδαία και οι παραγγελίες πολλαπλασιάστηκαν. 

Το 1864 έγινε καθηγητής στη Beaux-Arts, θέση που διατήρησε ως το θάνατό του! Στα 40 αυτά χρόνια από το εργαστήριό του βγήκαν πάνω από 2000 καλλιτέχνες, ενώ οι θέσεις σ’ αυτό ήταν περιζήτητες. 

Από ένα σημείο και μετά ασχολήθηκε ενεργά και με τη γλυπτική με παρόμοιο με το ζωγραφικό του ύφος. 

Σάρα Μπερνάρ

Τιμήθηκε πολλές φορές από το κράτος. 

Υπήρξε ιδιαίτερα συντηρητικός στη δουλειά του και εναντιώθηκε με κάθε τρόπο στα μοντέρνα κινήματα – κατέκρινε δημόσια τόσο τον Manet όσο και τους ιμπρεσιονιστές και ήταν ενάντια στην ίδρυση του Μουσείου Orsay. 

Τα θέματά του είναι ιστορικά, μυθολογικά και, βεβαίως, οριενταλιστικά. Ασχέτως θεματολογίας, πολύ συχνά κεντρικό ρόλο στις συνθέσεις του παίζουν εξιδανικευμένα γυναικεία γυμνά.

Πολλές από τις εικόνες του είναι τόσο γνωστές ώστε μέχρι σήμερα να καθορίζουν για πολλούς την εικόνα που έχουν για την αρχαιότητα ή την ανατολή.

Αυτοπροσωπογραφία του ενώ δουλεύει το γλυπτό της Ταναγραίας

TULLIO CRALI (1910-2000)

 

 

Ιταλός φουτουριστής ζωγράφος γεννημένος στη Δαλματία. 

 

Από τα 12 του χρόνια ζούσε στη Gorizia, μια μικρή ιταλική πόλη. 

 

Το 1925 ανακαλύπτει τον φουτουρισμό και παθιάζεται μ’ αυτόν. Θα παραμείνει πιστός στο κίνημα σε όλη του τη ζωή, ακόμα κι όταν ο φουτουρισμός είχε σβήσει προ πολλού.

 

Γνωρίζει τον ηγέτη του κινήματος Marinetti και αρχίζει να ζωγραφίζει ήδη από το 1926.

 

 Παθιάζεται επίσης με τα αεροπλάνα και την ιδέα της πτήσης και γίνεται ο βασικότερος ίσως εκπρόσωπος της λεγόμενης Aeropittura, ενός βραχύβιου κινήματος με φουτουριστικά στοιχεία και θέμα την πτήση. 

 

Στα 30ς γίνεται εξέχον μέλος και «προπαγανδιστής» του φουτουρισμού και το 1936 παίρνει μέρος στη Μπιενάλε της Βενετίας. 

 

Από το 1938, με ειδική άδεια, μπορεί να πετάει με αεροπλάνα δωρεάν για «καλλιτεχνικούς λόγους». 

 

Πολέμησε στο Β’ Παγκόσμιο και το 1945 αιχμαλωτίστηκε από παρτιζάνους (ήταν από τους λίγους επιζήσαντες από τους αιχμαλώτους).

 

 Μεταπολεμικά δίδαξε σε σχολεία, έζησε μεταξύ 1951-1959 στο Παρίσι (δίδασκε στο Ιταλικό Λύκειο) και μεταξύ 1960-1967 στο Κάιρο, όπου ήταν διευθυντής στο εκεί Ιταλικό Ινστιτούτο, το οποίο εκμοντέρνισε. 

 

Το 1968 επέστρεψε στην Ιταλία και συνέχισε να προωθεί το φουτουρισμό – αν και το κίνημα ήταν προ πολλού νεκρό - τόσο στα εικαστικά όσο και στη λογοτεχνία (ο ίδιος ήταν και ποιητής). 

 

Ζωγράφισε επίσης τοπία επηρεασμένα από το άγριο τοπίο της Νορμανδίας και αφηρημένα έργα. 

 

Δικαίως αποκαλείται «ο τελευταίος των φουτουριστών». 

 

 

 

 

 

Αυτοπροσωπογραφία

VITTORE CARPACCIO (1460/65-1525/26)

 

Ιταλός ζωγράφος από τη Βενετία, από τους πρώτους της Βενετικής Σχολής. 

 

 

Δεν ξέρουμε πολλά για τα νεανικά του χρόνια, πιθανόν όμως να εκπαιδεύτηκε στο εργαστήριο των Bellini. 

 

Οι παλιότερες δουλειές του που γνωρίζουμε χρονολογούνται το 1488-89. 

 

Πάντως τα σημαντικότερα έργα του δημιουργήθηκαν μεταξύ 1490-1520. Τα περισσότερα από αυτά είναι θρησκευτικά. 

 

Μετά το 1501 είχε συνεργαστεί με τον Giovanni Bellini στις τοιχογραφίες μιας αίθουσας συμβουλίων στο παλάτι των δόγηδων στη Βενετία. 

 

Εκτός από μεμονωμένα έργα, φιλοτέχνησε αρκετούς εικονογραφικούς κύκλους, σειρά έργων δηλαδή που αφηγούνται περιστατικά από τη ζωή ενός αγίου ή βιβλικού προσώπου, συχνά με πολυπρόσωπες συνθέσεις. 

 

Συχνά κάνει, όπως άλλοι αναγεννησιακοί καλλιτέχνες, χρονικές αναδρομές, τοποθετεί δηλαδή σύγχρονά του στοιχεία (αρχιτεκτονική, επίπλωση, ενδυμασίες κλπ.) σε εικόνες που αναφέρονται σε πολύ προγενέστερες εποχές.

 

Ενώ απεικονίζεται ο Αυγουστίνος στο μελετητήριό του, τα ράφια είναι γεμάτα από συλλογές περίεργων αντικειμένων, πράγμα που συνηθιζόταν στην αναγέννηση.

 Σε πολλά από τα έργα του βρίσκει την ευκαιρία να ζωγραφίσει αστικά τοπία της πόλης του, δοξάζοντας έτσι τη Βενετία και τη δύναμή της. 

 

Άλλες φορές πάλι μοιάζει να εμπνέεται από παλιά μεσαιωνικά ρομάντζα εισάγοντας φανταστικά στοιχεία. 

 

Υπήρξε δεξιοτέχνης της προοπτικής, της χρήσης του φωτός και της αναπαράστασης αρχιτεκτονικών στοιχείων. 

 

Επηρεάστηκε από τον Antonello da Messina και την πρώιμη ολλανδική ζωγραφική. Μετά το 1520 η ποιότητα της δουλειάς του μειώθηκε, πράγμα που είχε επισημανθεί ήδη από την εποχή του.