Καναδός ζωγράφος και χαράκτης, που θεωρείται σημαντικός για την εξέλιξη της μεταπολεμικής ζωγραφικής.
Γεννήθηκε στο Μόντρεαλ από γονείς ουκρανοεβραίους, που διέφυγαν στον Καναδά για να γλυτώσουν τα πογκρόμ.
Πρώιμα έργακαι τοιχογραφίες
Το 1919 μετακόμισαν στο Λος Άντζελες και ήταν μάρτυρες της δράσης της Ku Klux Klan ενάντια σε μαύρους και εβραίους. Το 1923 ο πατέρας του αυτοκτόνησε και ο μικρός Philip ήταν αυτός που βρήκε το κρεμασμένο πτώμα.
"Guernica". Η αντίδραση του Guston στον βομβαρδισμό
Ενδιαφερόταν για το σχέδιο και η μητέρα του τον έγραψε σε μαθήματα δι’ αλληλογραφίας. Το 1927 άρχισε να ζωγραφίζει και γράφτηκε σε σχετικό σχολείο, όπου γνώρισε τον Pollock. Έμειναν φίλοι ως το τέλος του. Μαζί μυήθηκαν στη μοντέρνα τέχνη, την ανατολική φιλοσοφία και τη θεοσοφία και αποβλήθηκαν, όταν εξέδωσαν εφημερίδα που εναντιωνόταν στην έμφαση των σχολείων στα σπορ έναντι της τέχνης.
Αφηρημένος εξπρεσιονισμός
Παρακολούθησε για ένα μόλις χρόνο μια σχολή τέχνης, αλλά γενικά είναι αυτοδίδακτος. Βασική επιρροή του θεωρούσε τον de Chirico.
Αριστερός στις πεποιθήσεις του, έκανε με φίλο του ζωγράφο το 1932 πολιτική τοιχογραφία ενάντια σε μια περιβόητη τότε ρατσιστική δίκη. Η τοιχογραφία καταστράφηκε από αντικομουνιστικό τμήμα της αστυνομίας.
Το 1934 έφτιαξαν αντιφασιστική τοιχογραφία στο Μεξικό, όπου γνώρισαν τους Kahlo και Rivera. Το 1935 μετακόμισε στη Νέα Υόρκη και συνέχισε να κάνει τοιχογραφίες ως το 1944, συχνά με αναφορές στην Αναγέννηση.
Στα 50ς στράφηκε στον αφηρημένο εξπρεσιονισμό και έγινε γνωστό μέλος της «Σχολής της Νέας Υόρκης», που ουσιαστικά έκανε την πόλη κέντρο της παγκόσμιας τέχνης. Στα έργα αυτά, με περιορισμένη γκάμα χρωμάτων, μάζες από πινελιές συγκεντρώνονται στο κέντρο του πίνακα.
Το 1967 είναι από τους πρωτοπόρους που, αρνούμενοι πλέον την αφηρημένη τέχνη, κάνουν ξαφνική στροφή 180* επιστρέφοντας στην παραστατικότητα. Η κίνησή του αυτή είναι από τις σημαντικότερες που «τελειώνουν» την κυριαρχία της αφαίρεσης στην αμερικάνικη ζωγραφική.
Η παραστατική του φάση έχει καρτουνίστικο ύφος, λίγα χρώματα, μυστηριώδη θέματα και επαναλαμβανόμενα μοτίβα (κεφάλια, καμβάδες, κούπες, τσιγάρα, παπούτσια κλπ.) μπροστά σε άδεια φόντα. Δημιουργούν μεγάλες αντιδράσεις και κινδύνους για τη φήμη του. Τα εξέθεσε πρώτη φορά το 1970 και έγιναν δεκτά με αρνητικές κυρίως κριτικές, ενώ έκανε και μια σειρά από σατιρικές καρικατούρες με θέμα τον πρόεδρο Nixon («Poor Richard”).
Ο πρόεδρος Nixon ως... πέος και όρχεις
Στα παραστατικά του έργα επίσης συχνό θέμα είναι τα καρικατουρίστικα σχεδιασμένα μέλη της Ku Klux Klan, πράγμα που επίσης δημιούργησε αντιδράσεις.
Μετά την αρνητική υποδοχή αποσύρθηκε στο Woodstcok, μακριά από τον κόσμο της τέχνης, συνεχίζοντας τη ζωγραφική του.
Σήμερα η αξία αυτών των έργων έχει αποκατασταθεί και ο ίδιος θεωρείται από τους επιδραστικότερους καλλιτέχνες σε διαφορετικούς τομείς. Δίδαξε σε πολλές σχολές τέχνης.
