Ιταλός ζωγράφος της Αναγέννησης από τη Φλωρεντία, που είναι γνωστός και ως Piero di Lorenzo.
Σπούδασε κοντά στο ζωγράφο Cosimo Rosselli, του οποίου την κόρη παντρεύτηκε και με τον οποίο ταξίδεψε στη Ρώμη το 1481, όπου τον βοήθησε στη ζωγραφική ενός μέρους της Capella Sistina στο Βατικανό.
Είναι γνωστός κυρίως για τις μυθολογικές του σκηνές, πολλές από αυτές πολυπρόσωπες), τις οποίες ζωγραφίζει με ιδιαίτερο τρόπο, παιγνιώδη διάθεση, αλλά και έμφαση στο παράδοξο (επιμειξίες ανθρώπων – ζώων, παράξενα ή μη ζώα κλπ.), ενώ δίνει ιδιαίτερη προσοχή στο λεπτομερώς ζωγραφισμένο τοπίο που περιβάλλει την κάθε σκηνή.
Είναι επίσης γνωστός και για τα πορτρέτα του, τα οποία είναι επίσης ιδιόρρυθμα, ενώ έφτιαχνε και εφήμερα έργα / σκηνικά που χρησιμοποιούνταν στο καρναβάλι.
Η τέχνη του επηρεάστηκε λιγότερο από το κλασικό ύφος της ύστερης Αναγέννησης και περισσότερο από την πρώιμη Φλαμανδική ζωγραφική.
Μια παράξενη απεικόνιση του Ιησού
Στα τελευταία χρόνια της ζωής του λέγεται ότι αποκήρυξε τα μυθολογικά έργα του, επιστρέφοντας στη θρησκευτική ζωγραφική υπό την επίδραση του ιεροκήρυκα Σαβοναρόλα, που κήρυττε την επιστροφή στον «καθαρό» χριστιανισμό και άσκησε μεγάλη επιρροή στη Φλωρεντία (το ίδιο λέγεται ότι είχε κάνει και ο Botticelli).
Υπήρξε εκκεντρικός στη ζωή του, αν και οι φήμες για το θέμα αυτό έχουν διογκωθεί από μεταγενέστερους βιογράφους όπως ο Vasari.
Πάντως λέγεται ότι φοβόταν παθολογικά τους κεραυνούς και τη φωτιά, τόσο που απέφευγε να μαγειρέψει, τρεφόταν σχεδόν αποκλειστικά με βραστά αυγά και δεν άφηνε να καθαρίσουν το εργαστήριό του.
Πέρασε τα τελευταία χρόνια της ζωής του αποτραβηγμένος.
