Ελβετός γλύπτης και ζωγράφος, από τους μεγαλύτερους γλύπτες του 20ού αιώνα.
Ο πατέρας του ήταν ιμπρεσιονιστής ζωγράφος κι έτσι ενδιαφέρθηκε από μικρός για την τέχνη έχοντας την υποστήριξη της οικογένειάς του.
Σπούδασε τέχνη στην Καλών Τεχνών της Γενεύης.
Το 1922 εγκαταστάθηκε στο Παρίσι και μαθήτευσε στον γλύπτη Bourdelle. Πειραματίστηκε με τον κυβισμό και τον σουρεαλισμό και για ένα διάστημα θεωρήθηκε από τους βασικούς εκπροσώπους της σουρεαλιστικής γλυπτικής.
Μεταξύ 1936-40 επικεντρώθηκε στη μελέτη του ανθρώπινου κεφαλιού. Στη συνέχεια άρχισε να «αδυνατίζει» όλο και περισσότερο τα γλυπτά του, καταλήγοντας βαθμιαία στις χαρακτηριστικές ψηλόλιγνες, σαν σκελετωμένες, φιγούρες με τα μικροσκοπικά κεφάλια.
Οι φιγούρες αυτές ξεκίνησαν ως μικρά γλυπτά και μετά το 1949 (στον πόλεμο είχε καταφύγει στην Ελβετία) άρχισαν να μεγαλώνουν και να γίνονται όλο και πιο αδύνατες.
Το 1962 κέρδισε το μεγάλο βραβείο γλυπτικής στη Μπιενάλε της Βενετίας.
Αγαπημένα του μοντέλα υπήρξαν ο μικρότερος αδελφός του Diego Giacometti (επίσης γλύπτης), η αδελφή και η σύζυγός του.
Η ζωγραφική του, σχεδόν πάντα ανθρωποκεντρική, μοιάζει με τα γλυπτά του. Και εκεί οι φιγούρες είναι μακρόστενες και δημιουργούνται από πολλές γραμμές που διαπλέκονται.
Γενικά έδινε πάντα μεγάλο βάρος στο σχέδιο.
Οι συνηθέστεροι τύποι γλυπτών είναι οι άνθρωποι που περπατούν, τα γυναικεία γυμνά και τα μπούστα.
Οι λιπόσαρκες φιγούρες του θεωρείται ότι εκφράζουν την ανθρώπινη τραγικότητα και την υπαρξιακή αγωνία.
