Έλληνας ζωγράφος, από τους σημαντικότερους της «Σχολής του Μονάχου».
Από το 1854 ως το 1864 φοίτησε στο τότε Σχολείο των Τεχνών (την μετέπειτα Σχολή Καλών Τεχνών).
Το 1865 πηγαίνει για περαιτέρω σπουδές στο Μόναχο με υποτροφία, όπου συναντά τον φίλο του Νικηφόρο Λύτρα, που είχε πάει εκεί πριν, που τον βοηθά να εγκλιματιστεί. Στις σπουδές του διακρίθηκε και κέρδισε βραβεία τόσο στη ζωγραφική όσο και στη χαρακτική.
Το 1872 επέστρεψε στην Αθήνα, αλλά απογοητευμένος από τις τότε συνθήκες εκεί γύρισε στο Μόναχο το 1874 και έμεινε εκεί ως το τέλος της ζωής του.
Υπήρξε πολύ επιτυχημένος (και βραβευμένος) και το 1880 ανακηρύχτηκε επίτιμο μέλος της Ακαδημίας Τεχνών του Μονάχου, ενώ από το 1888 εκλέχτηκε καθηγητής εκεί.
Πάντοτε νοσταλγούσε την Ελλάδα, αλλά δεν επέστρεψε σ’ αυτή.
Το έργο του ανήκει κυρίως στον ακαδημαϊκό ρεαλισμό, του οποίου οι ζωγράφοι συνέχισαν με παραδοσιακό τρόπο, δίχως ποτέ να επηρεαστούν από τα μοντέρνα κινήματα.
Προς το τέλος όμως της καριέρας του στράφηκε σε ένα είδος συμβολισμού με αλληγορικά και μεταφυσικά θέματα, με γυναικείες μορφές που συμβολίζουν την Τέχνη, τη Δόξα, τη Μουσική κλπ., αλλά και θρησκευτικά, με έντονη μεταφυσική ατμόσφαιρα έργα και εξαϋλωμένες φιγούρες (υπήρξε θρήσκος σε όλη του τη ζωή).
Πολλά από τα ρεαλιστικά του έργα έχουν ελληνικά θέματα.
