Έλληνας εξπρεσιονιστής ζωγράφος γεννημένος στην Αθήνα.
Σπούδασε ζωγραφική στην Καλών Τεχνών της Αθήνας με δασκάλους, μεταξύ άλλων, τους Νικηφόρο Λύτρα και Βολανάκη.
Το 1907 φεύγει για να συνεχίσει τις σπουδές του στην Ακαδημία του Μονάχου και έρχεται σε επαφή με τον γερμανικό εξπρεσιονισμό.
Οι Γερμανοί κριτικοί γράφουν εγκωμιαστικά σχόλια για το έργο του, το 1924 κλείνει συμβόλαιο με γκαλερί και το 1927 κάνει μεγάλη και επιτυχημένη έκθεση στο μουσείο του Κρέμνιτς.
Μεταξύ 1929-1932 ζει στο Παρίσι υποστηριζόμενος οικονομικά από τη γκαλερί του, αλλά λόγω της τότε οικονομικής κρίσης επιστρέφει στο Μόναχο.
Το 1934, με την άνοδο των ναζί στην εξουσία και την άγρια αστυνόμευση της τέχνης που επέβαλλαν, αναγκάζεται να επιστρέψει στην Αθήνα.
Του υπόσχονται ότι θα διοριστεί καθηγητής στην Καλών Τεχνών, αυτό όμως δεν πραγματοποιείται ποτέ, γεγονός που τον απογοητεύει βαθύτατα, ενώ ο κόσμος της τέχνης στην Αθήνα τον αντιμετώπισε αδιάφορα ή/και εχθρικά.
Τα χρόνια της Κατοχής και του Εμφύλιου υπήρξαν πολύ δύσκολα γι’ αυτόν, το 1949 όμως πραγματοποιείται μια μεγάλη αναδρομική του στον Παρνασσό και η κατάσταση αλλάζει ριζικά και αναγνωρίζεται η αξία του.
Το 1950 εκπροσωπεί (με άλλους) την Ελλάδα στη Μπιενάλε της Βενετίας.
Θεωρείται ο σημαντικότερος Έλληνας εξπρεσιονιστής. Στα πλαίσια του κινήματος αυτού ανέπτυξε ένα προσωπικό και αναγνωρίσιμο ανθρωποκεντρικό ύφος (φιλοτέχνησε και λίγα τοπία και νεκρές φύσεις).
Εκτός από το λάδι εργάστηκε πολύ και με ακουαρέλα.
Αυτοπροσωπογραφία
