LEONORA CARRINGTON (1917-2011)

 

Αυτοπροσωπογραφία

Βρετανίδα ζωγράφος και συγγραφέας με περιπετειώδη ζωή, γεννημένη από αριστοκρατική οικογένεια. 

 

Από μικρή δείχνει επαναστατικές τάσεις (αποβάλλεται από δύο σχολεία), θέλει να γίνει καλλιτέχνιδα παρά τις διαφωνίες του πατέρα της και τελικά από τα 14 παρακολουθεί μαθήματα τέχνης σε σχολείο της Φλωρεντίας. 

 

 Φοιτά για ένα χρόνο σε σχολή τέχνης στο Λονδίνο και μετά στο εργαστήριο του Ozenfant στο Παρίσι.

 

 Το 1936 βλέπει τη Διεθνή Σουρεαλιστική Έκθεση του Λονδίνου και το 1937 ερωτεύεται παράφορα τον Ernst, ο οποίος θα εγκαταλείψει την οικογένειά του. 

 

Πορτρέτο του Max Ernst

Ο πατέρας της την αποκληρώνει. Δεν θα τον ξαναδεί ποτέ. 

 

Ζουν με τον Ernst στο Παρίσι, όπου μπαίνει στον σουρεαλιστικό κύκλο, και  στη συνέχεια σε μικρό χωριό, όπου δημιουργούν ένα παράξενο σπίτι. Από το 1938 παίρνει μέρος σε σουρεαλιστικές εκθέσεις και γράφει διηγήματα στο ίδιο ύφος. 

 

Το 1940 ο Ernst συλλαμβάνεται ως Γερμανός από τους Γάλλους, ενώ με τη ναζιστική εισβολή εκείνη καταφεύγει στην Ισπανία όπου καταρρέει και κλείνεται παρά τη θέλησή της σε ψυχιατρική κλινική. 

 

Καταφέρνει να δραπετεύσει και τελικά το 1941 φτάνει στη Νέα Υόρκη μέσω Λισαβόνας. Ο Ernst καταφεύγει επίσης εκεί με τη βοήθεια της πλούσιας συλλέκτριας Peggy Guggenheim, την οποία θα παντρευτεί. 

 

Το 1942 εγκαθίσταται μόνιμα στην Πόλη του Μεξικό. Ερωτεύεται τη χώρα και την κουλτούρα της, γνωρίζεται με τις προσωπικότητές της (αλλά και τους ξένους που ζουν εκεί), παντρεύεται έναν Ούγγρο φωτογράφο και δένεται με στενή φιλία με την επίσης σουρεαλίστρια ζωγράφο Remedios Varo. 

 

Ασχολούνται μαζί με την αλχημεία, τη μυθολογία, τον αποκρυφισμό, τα ταρό κλπ., θέματα που πάντοτε την γοήτευαν και που εμφανίζονται συνεχώς στο εικαστικό και λογοτεχνικό έργο της, όπως και τα ζώα, υπαρκτά ή φανταστικά. 

 

Μετά τον πόλεμο θα γίνει διάσημη και επιτυχημένη. Από το 1968 θα ζήσει για 25 χρόνια στη Νέα Υόρκη, αντιδρώντας στη δικτατορία στο Μεξικό.

 

 Θα επιστρέψει στο σπίτι της εκεί το 1993 για να περάσει τα τελευταία της χρόνια. Σ’ αυτά είχε γίνει ένας αληθινός μύθος ως τελευταία επιζώσα του αρχικού σουρεαλιστικού κύκλου του Παρισιού. 

 

Εκτός από τα προαναφερθέντα στοιχεία το έργο της είναι φεμινιστικό, όπως και η ίδια, και συχνά τονίζει τη γυναικεία σεξουαλικότητα. 

 

Δημιούργησε ένα μυστηριώδες, αινιγματικό, κατοικημένο από φανταστικά όντα εικαστικό σύμπαν.

 

 Ένα από τα γλυπτά της