Κολομβιανή ζωγράφος, γλύπτης, κριτικός, επιμελήτρια και ιστορικός τέχνης.
Στα 40ς και 50ς η χώρα σπαρασσόταν από εμφύλιο. Η βία και οι έκρυθμες καταστάσεις επηρέασαν σημαντικά το έργο της.
Στις αρχές των 50ς γράφτηκε στην αρχιτεκτονική, αλλά δεν ολοκλήρωσε τις σπουδές της.
Τελικά σπούδασε τέχνη στη Μπογκοτά έως το 1962.
Το 1965 ζωγράφισε το «The suicides of Sisga”, εμπνευσμένο από φωτογραφία σε εφημερίδα. Έδειχνε ένα ζευγάρι που αυτοκτόνησε πηδώντας στο ομώνυμο ποτάμι για να διατηρήσει την αγνότητα του έρωτά του.
The suicides of Sisga
Το έργο απορρίφτηκε από το επίσημο Salon της χώρας, μετά από πίεση μίας ιστορικού τέχνης και τελικά όχι μόνο εκτέθηκε, αλλά βραβεύτηκε και απογείωσε την καριέρα της.
Στα 70ς δημιούργησε μια σειρά από επιζωγραφισμένα συνηθισμένα έπιπλα, που βρίσκονται σε μικροαστικά σπίτια.
Οι εικόνες μπορεί να είναι από παλιότερα έργα τέχνης έως καθημερινές εικόνες από ειδήσεις, όλα (ξανα)ζωγραφισμένα με το δικό της αφαιρετικό και πολύχρωμο ύφος.
Τα φτηνά έπιπλα εξακολουθούν να είναι λειτουργικά.
Από το 1985, με αφορμή μια πολύνεκρη τρομοκρατική ενέργεια στο ανώτατο δικαστήριο, εγκατέλειψε τα φωτεινά χρώματα και δημιούργησε πιο σκοτεινά και δραματικά έργα.
Το 2019 οργανώθηκε μεγάλη αναδρομική της στις ΗΠΑ.
Λόγω των πολύχρωμων έργων της και της χρήσης θεμάτων της καθημερινότητας ή που απασχολούν τα media, συχνά την κατατάσσουν στην ευρύτερη pop art.
Ωστόσο η ίδια αρνείται μια τέτοια σχέση.
Όντως η τέχνη της είναι πιο πολιτική και φεμινιστική.
Η ίδια υπήρξε μια από τις ελάχιστες γνωστές καλλιτέχνιδες της χώρας της, καθώς ο χώρος της τέχνης – τουλάχιστον σε προηγούμενες δεκαετίες – ανδροκρατείται.
Αυτοπροσωπογραφία
