Ιταλός αναγεννησιακός ζωγράφος από την Τοσκάνη.
Υπήρξε πολύ καλός σχεδιαστής και, όπως πολλοί σύγχρονοί του, παθιάστηκε με την προοπτική.
Σύμφωνα με τον Vasari μαθήτευσε στον Piero della Francesca.
Από το 1472 ζωγραφίζει στο Arezzo και μετά σε άλλες πόλεις (Φλωρεντία, Σιένα και Ρώμη). Δούλευε κυρίως στην κεντρική Ιταλία και συχνά επέστρεφε στην Κορτόνα, τη γενέτειρά του. Στη Ρώμη μάλιστα είχε ζωγραφίσει ένα μέρος της Capella Sistina, που σήμερα έχει χαθεί.
Το έργο του επηρέασε τον νεαρό τότε Ραφαήλ. Μετά τα 40 του, ήδη γνωστός, χρόνια επέστρεψε και εγκαταστάθηκε μόνιμα στην πατρίδα του, εξακολουθώντας όμως να ταξιδεύει σε γειτονικές κυρίως πόλεις για να εκτελεί παραγγελίες.
Μετά από τοιχογραφίες σε μοναστήρι κοντά στη Σιένα (1498), πηγαίνει στο Orvieto (1499-1503), όπου, σε ένα ναό, φτιάχνει το αριστούργημά του, τις περίφημες (και τεράστιες) τοιχογραφίες με σκηνές από την Τελευταία Κρίση από την Αποκάλυψη. Υπάρχουν εικόνες της κόλασης, του παράδεισου, της ανάστασης των νεκρών κλπ.
Στη Ρώμη, μετά από πρόσκληση του πάπα, έφτιαξε τοιχογραφίες στο Βατικανό (1508). Μεταξύ 1520-23 έκανε τα τελευταία του έργα κοντά στην πόλη του σχεδόν παράλυτος. Απέκτησε μεγάλη φήμη.
Ο Vasari γράφει ότι «έζησε περισσότερο ως ευγενής παρά ως ζωγράφος». Έδωσε μεγάλη σημασία στην ανατομία, ενώ τα θέματά του είναι θρησκευτικά και μυθολογικά.
Αυτοπροωπογραφία (αριστερά) από λεπτομέρεια τοιχογραφίας
