Ιταλός ζωγράφος που γεννήθηκε στο Βόλο (ο πατέρας του ήταν μηχανικός και εργαζόταν στην Ελλάδα). Σπούδασε τέχνη αρχικά ιδιωτικά και μεταξύ 1903-5 στην Καλών Τεχνών στην Αθήνα, την οποία όμως δεν τέλειωσε.
Το 1906, λίγο μετά το θάνατο του πατέρα του, η οικογένεια εγκαταστάθηκε στο Μόναχο, όπου συνέχισε τις σπουδές του, τις οποίες επίσης εγκατέλειψε, το 1909 πήγε στο Μιλάνο και το 1911 στο Παρίσι, όπου γνώρισε πολλούς μοντέρνους ζωγράφους.
Το 1912 έδειξε 3 έργα στο Salon, για τα οποία μίλησε με θαυμασμό ο Apollinaire. Είχε ήδη κριθεί λιποτάκτης από το στρατό. Τελικά παρουσιάστηκε το 1915, στάλθηκε στη Φεράρα και το 1918 εγκαταστάθηκε στη Ρώμη, όπου οργανώθηκε η πρώτη του μεγάλη έκθεση. Είχε επινοήσει τη «Μεταφυσική Ζωγραφική» ήδη από το 1910 με το φίλο του ζωγράφο Carlo Carra (ο οποίος αργότερα διεκδίκησε την πατρότητά της μόνο για τον εαυτό του) με το έργο Το αίνιγμα ενός φθινοπωρινού απογεύματος.
Το 1919 βίωσε μια «αποκάλυψη», όπως τη χαρακτήρισε, έπαψε να ζωγραφίζει μεταφυσικά, μελέτησε τους κλασικούς ζωγράφους και πέρασε μια μεγάλη νεοκλασική περίοδο με μυθολογικά θέματα αλλάζοντας εντελώς το ύφος του, με αποτέλεσμα να τον αποκηρύξουν οι σουρεαλιστές, οι οποίοι θαύμαζαν το παλαιότερη δουλειά του.
Έζησε κυρίως μεταξύ Παρισιού και Ρώμης, εισήλθε σε μια νεομπαρόκ φάση και έγραψε σειρά κειμένων ενάντια στο μοντερνισμό, τον οποίο είχε αποκηρύξει.
Υπήρξε πολύ επιτυχημένος εμπορικά. Σήμερα θαυμάζεται κυρίως για τη «μεταφυσική» του περίοδο, με τα ονειρικής ατμόσφαιρας έργα, γεμάτα μυστήριο, μελαγχολία και αναφορές στην κλασική αρχαιότητα (αγάλματα σε έρημες ιταλικές πλατείες κλπ.)
Αυτοπροσωπογραφία από τη «μπαρόκ» περίοδό του.
