Ινδή καλλιτέχνιδα,
από τους πρώτους video artists της χώρας της.
Γεννήθηκε στο Καράτσι, που τότε ανήκε στη Βρετανική Ινδία, αλλά σήμερα είναι πακιστανικό, σε μορφωμένη οικογένεια.
Όταν έγινε ο χωρισμός της Ινδίας η οικογένεια κατέφυγε στην Καλκούτα και το 1954 στη Βομβάη, σε μια αποικία για εκτοπισμένους Σιχ, όπως ο πατέρας της.
Η εμπειρία της πολλαπλής προσφυγιάς είναι καθοριστική για το έργο της.
Αποφοίτησε από την Καλών Τεχνών της Βομβάης το 1969. Ζώντας από το 1964 ως το 1967 σε γειτονιά καλλιτεχνών ήρθε σε επαφή με διαφορετικές τέχνες και απέκτησε μια «διακαλλιτεχνική» συνείδηση.
Εικόνες από δύο εγκαταστάσεις της
Μεταξύ 1970-72 συνέχισε σπουδές στο Παρίσι με υποτροφία.
Αρχικά δούλεψε με φωτογραφία και φιλμ. Πέρασε επίσης μία ζωγραφική περίοδο με ακρυλικά και ακουαρέλες, αλλά και ζωγραφική σε γυαλί. Τέτοια έργα ενσωματώθηκαν αργότερα στα βίντεό της.
Το 1985, ως επιμελήτρια, οργάνωσε στο Δελχί την πρώτη έκθεση γυναικών καλλιτεχνών στη χώρα. Ακολούθησαν αρκετές τέτοιες περιοδεύουσες εκθέσεις, που προσπαθούσαν να φέρουν σε επαφή τον πολύ κόσμο με την τέχνη, έξω από τους χώρους των γκαλερί.
Η θρησκευτική βία που ξέσπασε στα 90ς στην Ινδία υπήρξε καταλύτης για μεταγενέστερα έργα της.
Το 2013 ήταν η πρώτη γυναίκα από την Ασία που τιμήθηκε με το σημαντικό Fukuoka Prize.
Τα θέματά της – εκτός από αυτό των ξεριζωμών – είναι φεμινιστικά, αλλά μιλά επίσης για τη βία και τις συγκρούσεις.
Πηγή έμπνευσης είναι και οι αναμνήσεις, οι επιθυμίες και οι μύθοι της χώρας της.
Τα έργα της συνδυάζουν συχνά εγκαταστάσεις, βίντεο, animation, performance, αλλά και ζωγραφική.
