MONSU DESIDERIO (17ος αιώνας)

 

Σε άγνωστο ζωγράφο με το όνομα αυτό αποδίδονταν στις αρχές του 17ου αιώνα στη Napoli έργα με συγκεκριμένο ύφος και θεματολογία. 

 

Το μικρό όνομα Monsu (από το γαλλικό monsieur, κύριος) χρησιμοποιούνταν εκεί για να υποδείξουν ότι κάποιος είναι ξένος, μη ιταλός. 

 

Νεότερες έρευνες στα μέσα του 20ού αιώνα απέδειξαν ότι το σύνολο των έργων αυτών ανήκουν σε 3 τουλάχιστον ζωγράφους: Τους γάλλους Francois de Nome (1593-μετά το 1620) και Didier Barra (1590-1656) και σε έναν άγνωστο τρίτο. 

 

Οι δύο γάλλοι γεννήθηκαν στη Metz, είναι της εποχής του μπαρόκ και εργάστηκαν κυρίως στην περιοχή της Napoli (πιθανόν συνεργάζονταν σε μερικά έργα). 

 

 

Ο πρώτος δούλευε στο εργαστήριο φλαμανδού τοπιογράφου και πήγε στη Napoli γύρω στο 1610. 

 

 

Δεν γνωρίζουμε σχεδόν τίποτα για τη ζωή αμφοτέρων. 

 

Τα έργα που αποδίδονταν στον “Desiderio” είναι παράδοξα και συχνά απεικονίζουν φανταστικά, επιβλητικά αρχιτεκτονήματα και μεταποκαλυπτικά τοπία. 

 

Μερικές φορές υπάρχουν μικροσκοπικές ανθρώπινες φιγούρες, εκμηδενισμένες από το μέγεθος των κτισμάτων. 

 Συνήθως συνυπάρχουν με υποβλητικά ερείπια ή με σκηνές έκρηξης, σεισμού ή κατάρρευσης, ενώ συχνά χρησιμοποιούνται σχεδόν λευκά χρώματα που κάνουν την όλη εικόνα φασματική.

 

 Γενικά οι χώροι και οι φωτισμοί μοιάζουν βγαλμένοι από εφιάλτες. 

 

Συνεχιστές παρόμοιας θεματογραφίας ήταν μεταγενέστεροι ζωγράφοι όπως ο Rosa, ο Piranesi, ενώ πολλά θυμίζουν τοπία του σουρεαλισμού.

 

 

ALPHONSE OSBERT (1857-1939)

Γάλλος συμβολιστής ζωγράφος. 

 

Σπούδασε στην Beaux Arts στο Παρίσι, όπου ήταν συμφοιτητής του Seurat. 

 

Στη συνέχεια άρχισε να ζωγραφίζει κλασικά, επηρεασμένος κυρίως από τους ισπανούς μεγάλους καλλιτέχνες και κυρίως από τον Ribera. 

 

Έπαιρνε μέρος στο Salon από το 1880 με νατουραλιστικά έργα. 

 

Παρά το ότι δεν συμφωνούσε με την καινοτόμα προσέγγιση του φίλου του Seurat, από τα 80ς απομακρύνθηκε από τον ρεαλισμό. 

 

Μετά από ένα ταξίδι στην Ισπανία, άρχισε να ενδιαφέρεται ιδιαίτερα για το φως και το χρώμα. 

 

Γνώρισε τους Denis και Puvis de Chavannes και προσχώρησε στον συμβολισμό – αφού πέρασε και από τον πουαντιγισμό των Seurat και Signac. 

 

Μετά το 1887 εγκατέλειψε εντελώς τον ρεαλισμό και προχώρησε σε ένα προσωπικό, ποιητικό ύφος και αντίστοιχη θεματολογία. 

 

Τα έργα του κυριαρχεί η γαλήνη και η ηρεμία. 

 

 

Χαρακτηρίζονται από τη συχνή παρουσία Μουσών που θυμίζουν φαντάσματα, μυστηριώδη ειδυλλιακά τοπία και παράδοξο, εξωπραγματικό φως και χρώμα. 

 

Χρησιμοποιεί κατά κόρον το μπλε χρώμα, κάνοντάς τα έτσι πιο ατμοσφαιρικά. 

 

Στα 90ς προσχώρησε σε μία μυστικιστική ομάδα (Kabbalistic Order of the Rose-Cross). 

 

 

 

Στα τελευταία του χρόνια φιλοτέχνησε και τοιχογραφίες, αλλά και διαμόρφωσε ολόκληρους χώρους.

 

  Λουτρά στο Vichy

 

Ήταν φίλος του ποιητή Mallarme. 

 

 

 Στην εποχή του γνώρισε μεγάλη επιτυχία.

 

 

Αυτοπροσωπογραφία

VICTOR PASMORE (1908-1998)

Βρετανός καλλιτέχνης, από τους πρώτους της αφαίρεσης στη χώρα του.

 

Γεννήθηκε στο Surrey και μετά τον θάνατο του πατέρα του το 1927 αναγκάστηκε να εργάζεται. 

 

Σπούδασε τέχνη στο Λονδίνο στα διαλείμματα της δουλειάς του. 

 

 

Πειραματίστηκε με την αφηρημένη τέχνη, αλλά και ζωγράφισε ευαίσθητα, λυρικά τοπία κοντά στον Τάμεση. 

 

Στον πόλεμο αρνήθηκε να υπηρετήσει στο στρατό για ιδεολογικούς λόγους και φυλακίστηκε για 2 μήνες. 

 

Μια από τις πρώτες εκθέσεις του έγιναν στοΛονδίνο το 1934, όπου έδειξε έργα επηρεασμένα από τον Cezanne και τον Monet. 

 

Μετά το 1947 πέρασε στην αφαίρεση επηρεασμένος από τους Mondrian και Klee και εντάχθηκε σε μια ομάδα που προσπαθούσε να επαναφέρει τον κονστρουκτιβισμό στη Βρετανία. 

 

Τα αφαιρετικά του έργα μερικές φορές είναι φτιαγμένα με κολλάζ ή ανάγλυφα. 

 

Μετά το 1950 δημιούργησε και αφηρημένες τρισδιάστατες τοιχογραφίες.

 

Ασχολήθηκε και με τη δημόσια γλυπτική – στα όρια της αρχιτεκτονικής – κατασκευάζοντας το Apollo Pavilion στην πόλη Peterlee, ένα αμφιλεγόμενο έργο, που προκάλεσε αντιδράσεις. 

 

Apollo Pavilion

Το 1959 πήρε μέρος στην Documenta του Κάσελ, ενώ το 1961 εκπροσώπησε τη χώρα του στη Biennale της Βενετίας. 

 

Υπήρξε επίσης κεντρική και επιδραστική φιγούρα για την εκπαίδευση τέχνης στη Βρετανία, καθώς μεταξύ 1937-1961 δίδαξε τέχνη σε πολλά πανεπιστήμια και υποστήριξε ριζοσπαστικές απόψεις. 

 

 

Από το 1966 ως το θάνατό του έζησε στη Μάλτα.