OTTO DIX (1891-1969)

 

Γερμανός ζωγράφος και χαράκτης, από τους γνωστότερους του γερμανικού ρεύματος της Νέας Αντικειμενικότητας. 

Γεννήθηκε σε εργατική οικογένεια και από μικρός ήθελε να γίνει καλλιτέχνης, καθώς σύχναζε στο ατελιέ ενός ξαδέλφου του ζωγράφου. Μεταξύ 1906-1910 ήταν βοηθός ενός ζωγράφου. 

Το 1910 γράφτηκε στην Ακαδημία Καλών Τεχνών της Δρέσδης, όπου ήρθε σε επαφή με τα σύγχρονα ρεύματα όπως ο κυβισμός και ο φουτουρισμός. 

Στη συνέχεια περνά μια ντανταϊστική φάση και γίνεται από τους πρωτεργάτες του κινήματος στη Γερμανία. 

Στον Α’ Πόλεμο κατατάσσεται ως ενθουσιώδης εθελοντής, πολεμά σχεδόν ως το τέλος του και τραυματίζεται επανειλημμένα. Ο ενθουσιασμός δίνει τη θέση του σε απόλυτη απέχθεια για τον πόλεμο και τη φρίκη του (τον περιέγραψε ως «επαναλαμβανόμενο εφιάλτη που σέρνεται ανάμεσα σε κατεστραμμένα σπίτια»). Οι τραυματικές πολεμικές εμπειρίες θα αποτυπωθούν σε πολλά έργα του. 

Το 1918 επιστρέφει στη Δρέσδη, γνωρίζει τον Grosz και φτιάχνουν ντανταϊστικά κολλάζ. Το 1922 μετακομίζει στο Ντίσελντορφ και το ύφος του γίνεται όλο και πιο ρεαλιστικό. 

Το 1923 ένα έργο του με διαμελισμένα πτώματα σε μάχη προκαλεί σάλο και με διαταγή του μετέπειτα καγκελάριου Adenauer ακυρώνεται η αγορά του από μουσείο.

 Το 1925 μετέχει στην έκθεση της ομάδας «Νέα Αντικειμενικότητα», ενός κινήματος με καθαρές γραμμές και ρεαλιστικά θέματα, όσο σκληρά κι αν είναι αυτά. 

Το έργο του γίνεται ωμό, συχνά εφιαλτικό, απεικονίζοντας όλη την κοινωνική κατάπτωση της Δημοκρατίας της Βαϊμάρης και ασκώντας έντονη κριτική. Καταγράφει την πιο σκοτεινή και απωθητική πλευρά μιας κοινωνίας που κατακλύζεται από ζητιάνους, πόρνες, παραμορφωμένους ανάπηρους πολέμου, έντονη βία και αβάσταχτη φτώχεια. 

Από το 1926 δίδασκε στην Ακαδημία της Δρέσδης. Φυσικά οι ναζί τον χαρακτήρισαν «εκφυλισμένο καλλιτέχνη» (Degenerate art) και έκαψαν δύο έργα του (το ένα το προαναφερθέν του 1923). Το 1939 συνελήφθη, αλλά αργότερα αφέθηκε ελεύθερος και του απαγορεύτηκε να ζωγραφίζει. 

"Τα επτά θανάσιμα αμαρτήματα" (με καρικατουρίστικη απεικόνιση του Χίτλερ)

Το 1945 κατατάχθηκε υποχρεωτικά στον καταρρέοντα γερμανικό στρατό και συνελήφθη από τους Γάλλους. 

Το 1946 επέστρεψε στη Δρέσδη και ζωγράφισε κυρίως πορτρέτα και θρησκευτικές αλληγορίες. 

Το έργο του συνδύασε τα συχνά σκοτεινά εξπρεσιονιστικά θέματα και τις παραμορφωμένες φόρμες με τον δυσβάσταχτο ρεαλισμό.

Μία από τις πολλές αυτοπροσωπογραφίες του