Γερμανίδα χαράκτρια και γλύπτρια γεννημένη στο Königsberg. Στη διαμόρφωσή της βασικό ρόλο έπαιξαν οι διδαχές του παππού της περί σοσιαλισμού και θρησκείας.
Ο πατέρας της, αναγνωρίζοντας το ταλέντο της, την έστειλε σε μαθήματα σχεδίου, ενώ το 1885 ξεκίνησε σπουδές τέχνης στο Βερολίνο και στο Μόναχο.
Γύρω στα 1888 συνειδητοποιεί ότι είναι πολύ καλύτερη στο σχέδιο απ’ όσο στη ζωγραφική. Αποφασίζει να ασχοληθεί μόνο με τη χαρακτική και τη γλυπτική.
Το 1891 παντρεύεται έναν γιατρό και μετακομίζουν σε διαμέρισμα του Βερολίνου, που θα είναι το σπίτι της για 52 χρόνια. Τα θέματά της είναι εμπνευσμένα από την ανθρώπινη δυστυχία, τον μόχθο και τους αγώνες για καλύτερη ζωή. Ήταν ειρηνίστρια και σοσιαλίστρια, με συμπάθειες προς τον κομμουνισμό.
Μία σειρά χαρακτικών της εμπνευσμένη από την επανάσταση εργατών της Σικελίας θα εκτεθεί με επιτυχία το 1898, όταν όμως προτείνεται για χρυσό μετάλλιο, ο αυτοκράτορας Wilhelm II παρεμβαίνει απαγορεύοντας τη βράβευση μιας γυναίκας! Θα ακολουθήσουν άλλοι σημαντικοί κύκλοι χαρακτικών.
Το 1914 ο γιος της σκοτώνεται στον πόλεμο, γεγονός που της προκαλεί μακρά κατάθλιψη.
Φιλοτεχνεί μνημείο για τον τάφο του. Το 1919 γίνεται η πρώτη γυναίκα καθηγήτρια στην Prussian Academy of Arts.
Με την άνοδο των ναζί το 1933 εκδιώκεται από τη σχολή και της απαγορεύεται να εργάζεται και να εκθέτει. Το 1936 η Γκεστάπο την απειλεί με το σύζυγό της με εγκλεισμό σε στρατόπεδο. Το ζεύγος είχε αποφασίσει να αυτοκτονήσει σε τέτοια περίπτωση. Ωστόσο, λόγω της διεθνούς της φήμης, η απειλή δεν πραγματοποιήθηκε.
Ο εγγονός της σκοτώνεται στον πόλεμο το 1942. Το 1943 το διαμέρισμά της βομβαρδίζεται και η ίδια ζει τα τελευταία της χρόνια σε άλλες πόλεις της Γερμανίας. Πεθαίνει 16 μέρες πριν το τέλος του πολέμου.
Η δουλειά της, συχνά συγκλονιστική, περιλαμβάνει θέματα μητρότητας, αυτοπροσωπογραφίες, αντιπολεμικά θέματα και είναι έντονα πολιτικοποιημένη στο πλευρό των καταπιεσμένων.
