Αυτοπροσωπογραφία
Βρεττανή καλλιτέχνιδα, από τις πρωτοπόρους της βρετανικής pop art (50ς και 60ς) και η μοναδική γνωστή γυναίκα του κινήματος.
Γεννήθηκε κοντά στο Λονδίνο. Ο αυστηρός πατέρας της της θύμιζε με κάθε τρόπο την «θέση της ως κορίτσι».
Το 1954 κέρδισε μια υποτροφία για σπουδές στο Wimbledon School of Art, τις οποίες παρακολούθησε παρά τις αντιρρήσεις του. Τον παράκουσε επίσης και συνέχισε σπουδές τέχνης στο Slade.
Το1956 πήρε πτυχίο στη λιθογραφία και το 1958-61 διδάχτηκε την τέχνη του βιτρό στο Royal College of Art.
Ήταν όμορφη και οι συμφοιτητές της την αποκαλούσαν “The Wimbledon Bardot”.
Η τέχνη της έγινε πιο πειραματική όταν άρχισε να ασχολείται με το κολλάζ.
Από την αρχή ενσωμάτωνε στα έργα της στοιχεία της ποπ κουλτούρας. Το 1957 συμμετείχε στην ιστορική έκθεση Young Contemporaries.
Ως φοιτήτρια, παράλληλα με τα εικαστικά, τραγουδούσε, χόρευε, έγραφε ποιήματα σε εναλλακτικά περιοδικά και ήταν βαθιά γνώστρια των νέων τάσεων του ευρωπαϊκού σινεμά.
Σύντομα βρήκε το προσωπικό της ύφος στα πλαίσια της pop art και το 1961 έκανε την πρώτη της έκθεση με άλλους 3 ομότεχνούς της, όπου παρουσίασε 20 κολλάζ.
Στις αρχές των 60ς έκανε σύντομη καριέρα ηθοποιού σε θέατρο και σε σειρά του BBC, αλλά, παρά την προώθηση από τον λαϊκό τύπο ως νέα λαμπερή περσόνα, ουσιαστικά την εγκατέλειψε για να αφοσιωθεί στην τέχνη.
Τα πρώιμα έργα της «γιορτάζουν» τη γυναικεία σεξουαλικότητα μέσα από τη γυναικεία ματιά. Φόντα με έντονα χρώματα, ξαναζωγραφισμένες εικόνες από τον τύπο και από πίνακες φίλων της ποπ καλλιτεχνών (Hockney κλπ.) και σύμβολα της ποπ κουλτούρας (ηθοποιοί κ.α.) συνυπάρχουν με αναφορές στην «υψηλή τέχνη».
Το 1963 παντρεύτηκε μετά από 10 μόλις μέρες γνωριμίας έναν άνθρωπο των γραμμάτων προς μεγάλη απογοήτευση θαυμαστών της. Λέγεται ότι η ιστορία τους ενέπνευσε το σενάριο της κλασικής ταινίας “Darling” του Schlesinger.
Το διαμέρισμα του ζεύγους έγινε χώρος συγκέντρωσης καλλιτεχνών και διανοουμένων και, μεταξύ άλλων, φιλοξενήθηκε σ’ αυτό ο Bob Dylan.
Στο τέλος η δουλειά της έγινε περισσότερο πολιτική και κριτική, συχνά αναφερόμενη σε σύγχρονα γεγονότα (Βιετνάμ, Kennedy, Κούβα κλπ.)
Δύο πρώιμα έργα της. Το πρώτο είναι αυτοπροσωπογραφία
Μετά το θάνατό της ξεχάστηκε για σχεδόν 30 χρόνια.
Στα 90ς βρέθηκαν πολλά έργα της σε αποθήκη του αδελφού της. Το έργο της επανεκτιμήθηκε και σήμερα θεωρείται από τους κορυφαίους αντιπροσώπους της βρετανικής ποπ αρτ και της φεμινιστικής τέχνης.
