MAX BECKMANN (1884-1950)

                                                                              The actors

Γερμανός ζωγράφος γεννημένος στη Λειψία. 

 

Night

Σπούδασε στην Ακαδημία Τεχνών της Βαϊμάρης (1899-1903). Το 1903 πήγε στο Παρίσι, όπου επηρεάστηκε από τις «Δεσποινίδες της Αβινιόν» του Picasso, τους ναϊφ και την πρωτόγονη τέχνη. 

 

The acrobats

Το 1904 εγκαταστάθηκε στο Βερολίνο. Αρχικά ζωγράφιζε ιμπρεσιονιστικά, σύντομα όμως προχώρησε προς περισσότερο ρεαλιστικές κατευθύνσεις, ενώ ασχολείτο και με τη χαρακτική. 

 

Έκανε την πρώτη του ατομική το 1912. Στον Α’ παγκόσμιο κατατάχτηκε εθελοντικά στο Ιατρικό Σώμα. Η φρίκη του πολέμου τον συγκλόνισε και το 1915 κατέρρευσε νευρολογικά, αποστρατεύτηκε και κατοίκησε στη Φρανκφούρτη. 

 

Οι εφιαλτικές πολεμικές εμπειρίες τον σημάδεψαν για όλη του τη ζωή και άλλαξαν τη δουλειά του. 

 

Στα 20ς έγινε μέλος της Nέας Αντικειμενικότητας, ρεαλιστικής τάσης που εναντιώθηκε στον συναισθηματισμό του εξπρεσιονισμού. 

 

 

Ασχολήθηκε με ποικίλα θέματα, μεταξύ των οποίων και σκηνές τσίρκου. Μεταξύ 1925-33 δίδαξε τέχνη στη Φρανκφούρτη, πριν επιστρέψει στο Βερολίνο. Γνώρισε επιτυχία και μάλιστα το 1928 και 1930 έγιναν δύο αναδρομικές του.

 

 Με την άνοδο των ναζί απολύθηκε, τα έργα του κατέβηκαν από τα μουσεία και, φυσικά, συμπεριλήφθηκε στους «παρακμιακούς καλλιτέχνες». 

 

Το 1937 εγκατέλειψε τη Γερμανία και κατέφυγε στο Άμστερνταμ, όπου έζησε για 10 χρόνια. Το 1947 κατάφερε να πάει στις ΗΠΑ, όπου δίδαξε στο πανεπιστήμιο του St. Lewis ως τον θάνατό του. 

 

Επηρεασμένος από τη γοτθική τέχνη φιλοτέχνησε πολλά τρίπτυχα. Σε όλη την καριέρα του δημιούργησε πλήθος αυτοπροσωπογραφιών. 

 

3 αυτοπροσωπογραφίες

Χαρακτηριστικά ωστόσο στοιχεία των  έργων του, που συνήθως είναι ασφυκτικά πυκνά και πολυπρόσωπα, είναι η διερεύνηση της βίας, του τρόμου, της φρίκης και της ανθρώπινης σκληρότητας, θέματα που «τροφοδοτήθηκαν» τόσο από την τραυματική εμπειρία του πρώτου πολέμου όσο, κυρίως, από τη ναζιστική φρίκη. 

 

Το έργο του είναι πολύ προσωπικό, συχνά αλληγορικό και αινιγματικό και, παρά το ότι ο ίδιος αρνιόταν τον εξπρεσιονισμό, κατατάσσεται κάπου μεταξύ εξπρεσιονισμού – η παραμόρφωση των μορφών – και Νέας Αντικειμενικότητας.

 

 

NIKI DE SAINT PHALLE (1930-2002) 2 - Τρισδιάστατα έργα

 

Το περίφημο Hon του 1966 στο Μουσείο Μοντέρνας Τέχνης της Στοκχόλμης. Σήμερα στο μουσείο υπάρχουν λίγα μόνο μέρη του.

Απόψεις από το Tarot Garden (Ιταλία)

NIKI DE SAINT PHALLE (1930-2002) 1 - Ζωγραφική

Θα υπάρξουν 2 αναρτήσεις, μία για τη ζωγραφική και μία για τα τρισδιάστατα έργα της

Γαλλίδα γλύπτρια και ζωγράφος γεννημένη στο Παρίσι σε εύπορη οικογένεια.

 

 Ο πατέρας της ήταν τραπεζίτης αριστοκρατικής καταγωγής Η μητέρα της ήταν Αμερικανίδα. 

 

Είχε φρικτά παιδικά χρόνια και προβληματική εκπαίδευση. Μεγάλωσε στη Νέα Υόρκη σε αυστηρό καθολικό περιβάλλον με βίαιη και αυταρχική μητέρα και, όπως εξομολογήθηκε αργότερα, είχε βιαστεί κατ΄ εξακολούθηση από τον πατέρα της από τα 11 της χρόνια. 

 

Παντρεύτηκε στα 18 της παρά τη θέληση των γονιών και των δύο πλευρών, έκανε 2 παιδιά, πέρασε φτωχικά χρόνια και αρχικά έγινε μοντέλο (εμφανίστηκε σε εξώφυλλα του Vogue και του Life). 

 

Από νέα ήταν φεμινίστρια. Το 1952 μετακόμισε με την οικογένειά της στη Γαλλία και, αν και αυτοδίδακτη, άρχισε να ασχολείται με την τέχνη. 

 

Μια νευρική κρίση το 1953 (νοσηλεύτηκε για ένα διάστημα) την κάνει να συγκεντρωθεί περισσότερο στη ζωγραφική. 

 

Επηρεάζεται από την art brut και τον Gaudi, έργα του οποίου είχε δει στη Βαρκελώνη. 

 

Σχέδια για το "Tarot Garden" στην Τοσκάνη

Κάνει την πρώτη της έκθεση το 1956 και γνωρίζεται με τον γλύπτη Tinguely. Χωρίζει το 1960 και μένει μαζί του ως το τέλος της ζωής του (1991). 

 

Θα δημιουργήσουν πολλά κοινά έργα. Το 1961 γίνεται μέλος των Νέων Ρεαλιστών (Yves Klein, Christo, Cezar κ.α.) και οργανώνει την performance “Πυροβολισμοί”, δημιουργεί «βλάσφημα» assemblage και ζωγραφίζει σε ναϊφ ύφος με έντονα χρώματα. 

 

Η τέχνη της πλέον συνδυάζει ζωγραφική, happenings, γλυπτική, έτοιμα αντικείμενα κλπ. Στην καριέρα της θα συνεργαστεί με κορυφαίους καλλιτέχνες (Rauchenberg, Johns, Cage, Mario Botta κ.α.) 

 

Από το 1964 ξεκινά η δημιουργία των Nanas, γλυπτά σε φυσικό μέγεθος από διάφορα υλικά (συχνά μαλακά). Πολλά είναι γυναικείες (νύφες, μητέρες, πόρνες, μάγισσες κλπ.). 

 

Βαθμιαία τα γλυπτά της παίρνουν γιγάντια μεγέθη με χαρακτηριστικό, άμεσα αναγνωρίσιμο ύφος. Πολλά είναι υπαίθρια. 

 

 Αφίσα για το Φεστιβάλ Τζαζ του Montreux (1984)

 

Τα έργα της γίνονται όλο και λιγότερα σκοτεινά: Παιχνιδιάρικα, με χαρούμενα έντονα χρώματα και διαρκώς μεγαλύτερα. 

 

Το 1966 κατασκευάζει για το Μουσείο Μοντέρνας Τέχνης της Στοκχόλμης κολοσσιαίο γλυπτό που παριστάνει μια έγκυο γυναίκα, μέσα στην οποία οι επισκέπτες μπαίνουν από το αιδοίο και βρίσκονται σε ολόκληρη αίθουσα προβολής και άλλους μικρότερους χώρους. Η επιτυχία (και ο σάλος) για το έργο είναι τεράστια.

 

 Από το 1974 επί χρόνια κατασκευάζει ένα ολόκληρο πάρκο στην Τοσκάνη σε συνεργασία με τον Tinguely, επηρεασμένη από το πάρκο Gruel του Gaudi. 

 

Μετά το 1990 η υγεία της κλονίζεται, συνεχίζει όμως να είναι παραγωγική. Συχνά με το έργο της επιτέθηκε βίαια σε γνωστά σύμβολα (θρησκευτικά, πολιτικά, φύλου κλπ.). Είναι από τις πλέον αναγνωρίσιμες καλλιτέχνιδες.