FERNAND KHNOPFF (1858-1921)

 

Βέλγος συμβολιστής ζωγράφος. 

 

Η μητέρα του καλλιτέχνη ενώ ακούει Σούμαν

Γεννήθηκε σε χωριό της Φλάνδρας σε πλούσια, ιστορική οικογένεια, οι άνδρες της οποίας γίνονταν συνήθως δικηγόροι ή δικαστικοί. Για εκεί προοριζόταν και ο ίδιος. 

 

Έζησε τα παιδικά του χρόνια στη Μπριζ, όπου εργαζόταν ο πατέρας του. Οι αναμνήσεις του από την μεσαιωνική αυτή πόλη έπαιξαν σημαντικό ρόλο στο έργο του. 

 

Το 1864 η οικογένεια μετακόμισε στις Βρυξέλλες. 

 

Στα 18 του γράφτηκε σε νομική σχολή για να ευχαριστήσει τους γονείς του. Άρχισε να τρέφει πάθος για τη λογοτεχνία και να συναναστρέφεται με νεαρούς λογοτέχνες. 

 

Εγκατέλειψε τις σπουδές του και σύχναζε στο εργαστήριο ενός ζωγράφου, ο οποίος τον μύησε στην τέχνη. 

 

Το 1876 γράφτηκε στην Καλών Τεχνών. 

 

Έως το 1880 έκανε αρκετά ταξίδια στο Παρίσι, όπου ήρθε σε επαφή με διάφορες καλλιτεχνικές τάσεις. 

 

Έδειξε δουλειά του για πρώτη φορά το 1881 στις Βρυξέλλες και έκτοτε εξέθετε τακτικά με την ομάδα νέων καλλιτεχνών Le Group des XX, της οποίας ήταν ιδρυτικό μέλος. 

 

Εικονογράφησε πολλά βιβλία του μεταφυσικού και «εσωτερικού» συγγραφέα και φίλου του Josephin Peladan. 

 

Από το 1889 έμενε και εξέθετε συχνά στη Βρετανία, όπου συναναστρεφόταν με τους Προραφαηλίτες. Μεταξύ 1895-1914 μάλιστα είχε τακτική στήλη σε βρετανικό περιοδικό. 

 

Το 1898 εξέθεσε στην Vienna Secession, όπου η δουλειά του έγινε δεκτή με ενθουσιασμό, και γνώρισε τον Klimt. 

 

Από το 1900 ασχολείτο με τη μετατροπή του νέου του σπιτιού στις Βρυξέλλες σε ένα είδος «ναού όπου θα μπορούσε να ανθίσει η μεγαλοφυία του καλλιτέχνη», προσθέτοντας συμβολικά διακοσμητικά στοιχεία και δημιουργώντας ένα σχεδόν θεατρικό σκηνικό, με στούντιο όπου ζωγράφιζε στο μέσον ενός χρυσού κύκλου και με κυρίαρχη μια λατινική φράση που σημαίνει «Ο άνθρωπος έχει μόνο τον εαυτό του». 

 

Υπήρξε επίσης και επιτυχημένος σκηνογράφος και ενδυματολόγος (είχε πάθος για το θέατρο και την όπερα). 

 

Αν και μάλλον ερμητικός και κλειστός ως χαρακτήρας, λατρεύτηκε στην εποχή του ως μεγαλοφυία και τιμήθηκε από την πολιτεία. 

 

Ο πειρασμός του αγίου Αντωνίου

Σε πολλά από τα συμβολικά έργα του εμφανίζεται η ιδέα της «διπλής φύσης» της γυναίκας ως αγγελικό και συγχρόνων ως «μοιραίο» πλάσμα.

 

Αυτοπροσωπογραφία

OSCAR SCHLEMMER (1888-1943)

 

"Οι σκάλες του Bauhaus". Το γνωστότερο έργο του. 

 

 Γερμανός ζωγράφος, γλύπτης, σχεδιαστής και χορογράφος που σχετίστηκε με τη σχολή του Bauhaus. 

 

Γεννήθηκε στη Στουτγάρδη. 

 

Έχασε και τους δύο γονείς του γύρω στο 1900 και, μεγαλώνοντας με την αδελφή του, έμαθε από μικρός να φροντίζει τον εαυτό του. 

 

Ήδη από το 1903 ήταν οικονομικά ανεξάρτητος δουλεύοντας σε εργαστήρια που έφτιαχναν ένθετα διακοσμητικά στοιχεία. 

 

Σπούδασε στη Σχολή Εφαρμοσμένων Τεχνών στη Στουτγάρδη και κέρδισε υποτροφία για σπουδές στην εκεί Καλών Τεχνών από το 1906. 

 

Αρχικά ζωγράφιζε ιμπρεσιονιστικά, αργότερα όμως στράφηκε στον κυβισμό. Πολέμησε στον Α’ παγκόσμιο και τραυματίστηκε. 

 

Επέστρεψε στη ζωγραφική το 1918, φτιάχνοντας φιγούρες που θυμίζουν κούκλες. Από το 1919 ασχολήθηκε και με τη γλυπτική. 

 

Γνωρίστηκε με τους Klee και Baumeister και το 1920 κλήθηκε από τον αρχιτέκτονα Gropius να φτιάξει μια τοιχογραφία στο κτίριο του Bauhaus στη Βαϊμάρη. Λίγο μετά ανέλαβε το τμήμα σκηνογραφίας. 

 

Υπήρξε από τους επιδραστικότερους δάσκαλους της περίφημης σχολής, με πολύπλοκες και πρωτότυπες ιδέες για την τέχνη και τη λειτουργία της. Ωστόσο μετά την αποχώρηση του Gropius το 1929 διαφώνησε και έκτοτε δίδαξε σε άλλες σχολές τέχνης. 

 

Έγινε παγκόσμια γνωστός το 1922 με το περίφημο πρωτοποριακό «Τριαδικό Μπαλέτο» που ανέβηκε στη Στουτγάρδη. 

 

Είχε πάθος με το θέατρο (ασχολήθηκε με τη σκηνογραφία), πράγμα που επηρέασε όλο το έργο του. 

 

Οι δίχως πρόσωπο ανθρώπινες φιγούρες είναι κυρίαρχες στη δουλειά του, με το ενδιαφέρον του επικεντρώνεται στη σχέση τους με τον χώρο. 

 

Το 1933 οι ναζί τον ανάγκασαν να παραιτηθεί από τη θέση του στο Βερολίνο, όπου δίδασκε τότε. Αποσύρθηκε σε χωριά κοντά στα ελβετικά σύνορα, ενώ έργα του εκτέθηκαν το 1937 στην περιβόητη έκθεση «Παρακμιακής Τέχνης» που οργάνωσαν οι ναζί. 

 

Πέρασε τα τελευταία 10 χρόνια του ουσιαστικά «εξόριστος στη χώρα του», σχεδόν απομονωμένος, αν και κατά τη διάρκεια του Β’ παγκόσμιου κατάφερε να βρει μια θέση στο Institut für Malstoffe στο Wuppertal. 

 

Εκεί ζωγράφισε την τελευταία σειρά έργων του με θέμα παράθυρα που βλέπουν σε αστικούς χώρους.  

Αυτοπροσωπογραφία 

 

"Αυτοπροσωπογραφία  με μάσκα"