ALBERTO SAVINIO (1891-1952)

 

 

Ιταλός ζωγράφος, συγγραφέας και συνθέτης, κατά 3 χρόνια μικρότερος αδελφός του De Chirico. 

 

Γεννήθηκε στην Αθήνα και πέρασε τα παιδικά του χρόνια στο Βόλο, όπου ζούσε η οικογένειά του (ο πατέρας τους, τον οποίο συχνά χαρακτήριζε καταπιεστικό, ήταν από τους σχεδιαστές του ελληνικού σιδηροδρομικού δικτύου). 

 

Από μικρός αγάπησε την Ελλάδα, την ζωή των αρχαίων και τη μυθολογία της.

 

Παράλληλα με το σχολείο μάθαινε μουσική στο Ωδείο της Αθήνα (σύνθεση και πιάνο).

 

 Στα 14 του χρόνια, μετά τον θάνατο του πατέρα του, η οικογένεια επέστρεψε στην Ιταλία και μετά στο Μόναχο, όπου έγινε γνωστός ως συνθέτης.

 

Το 1911 πήγε στο Παρίσι, όπου έγινε φίλος του Apollinaire και γνωρίστηκε με τον Picasso, τον Cocteau, τον Leger κ.ά. 

 

Το 1914 άλλαξε το όνομά του σε Savinio για να ξεχωρίζει από τον ήδη διάσημο αδελφό του. Μέχρι τη νεαρή τους ηλικία ήταν αχώριστοι, αργότερα όμως φαίνεται ότι απομακρύνθηκαν.

 

 Στον πόλεμο στάλθηκε με τον αδελφό του σε στρατιωτικό νοσοκομείο της Ferrara, όπου συνάντησαν τον Carra και οι τρεις τους επινόησαν τη «Μεταφυσική Ζωγραφική». 

 

Το 1917 μετατέθηκε στην Ελλάδα ως διερμηνέας των εκεί ιταλικών στρατευμάτων και η αγάπη του για τη χώρα και την ιστορία της αναζωπυρώθηκε. 

 

Οι επιρροές της φαίνονται στον «Ερμαφρόδιτο», το πρώτο βιβλίο του που εκδόθηκε το 1918, ένα παράξενο κράμα από ποίηση, πρόζα και αυτοβιογραφία. 

 

Μετά τον πόλεμο εγκαταστάθηκε στη Ρώμη, όπου ασχολήθηκε με τη λογοτεχνία και τη μουσική. 

 

Πολλά από τα βιβλία του είναι αυτοβιογραφίες και αναμνήσεις. 

 

Συνεργάστηκε με τον αδελφό του σε θεατρικές σκηνογραφίες.

 

 Το 1926 επέστρεψε στο Παρίσι και άρχισε να ασχολείται σοβαρά με τη ζωγραφική, κάνοντας την πρώτη του έκθεση το 1927. 

 

Έγραψε αρκετά βιβλία και συνέθεσε όπερες και άλλα μουσικά έργα, πάντα σε μοντέρνο ύφος. Οι κριτικοί σχεδόν ομόφωνα εκθείαζαν το παίξιμό του στο πιάνο. 

 

Η ζωγραφική του, όπως και αυτή του De Chirico, θεωρούνται πρόδρομοι του σουρεαλισμού και του μαγικού ρεαλισμού. Το έργο του διαθέτει συχνά ειρωνική διάσταση. 

 

 

Ένα συνολικό αφιέρωμα στο έργο του έγινε στη Biennale της Βενετίας το 1954.

 

Αυτοπροσωπογραφία