PABLO PICASSO (1881-1906)

 

Ισπανός ζωγράφος, γλύπτης, χαράκτης και κεραμίστας, ο γνωστότερος ίσως εκπρόσωπος της μοντέρνας τέχνης του 20ου αιώνα. 

 

Έδειξε από μικρός κλίση για τη ζωγραφική, εκπαιδεύτηκε από τον ζωγράφο πατέρα του και υπήρξε κάτι σαν «παιδί θαύμα», έχοντας ολοκληρώσει κλασικής τεχνοτροπίας πίνακες πριν τα 20 του χρόνια. 

 

“First Communion”. Έργο του 1896, όταν ο Πικάσο ήταν 15 ετών!!

Είναι δύσκολο να αναφέρει κανείς όλες τις φάσεις της παραγωγής του, αφού πέρασε από πάρα πολλές. 1901-1904 είναι η «Μπλε περίοδός» του, με έργα που κυριαρχεί το χρώμα αυτό (ζούσε τότε μεταξύ Βαρκελώνης και Παρισιού). 

 

Αντίστοιχα το 1904-1906 χαρακτηρίζεται ως «Ροζ περίοδος». 

 

Στο Παρίσι επηρεάζεται πολύ από την «πρωτόγονη» αφρικάνικη τέχνη, πράγμα που γίνεται φανερό στις περίφημες «Δεσποινίδες της Αβινιόν» (1907).

 

 Μεταξύ 1909-1912 επινοούν με τον στενό του φίλο Braque τον κυβισμό, ένα από τα επιδραστικότερα κινήματα της μοντέρνας τέχνης, και ζωγραφίζουν έργα που μοιάζουν τόσο μεταξύ τους που δύσκολα ξεχωρίζει ποιος είναι ο δημιουργός του καθενός. 

 

 

Μεταξύ 1912-1919 ο κυβισμός του από «αναλυτικός» γίνεται «συνθετικός». Τότε συνεργάζεται με τα ρωσικά μπαλέτα του Diaghilev. 

 

Μεταξύ 1919-1929 περνά μία νεοκλασική και σουρεαλιστική περίοδο, ενώ από τα 30ς ο Μινώταυρος, και οι ταύροι γενικότερα, γίνονται συχνό μοτίβο στα έργα του. 

 

 

Έντονα πολιτικοποιημένος, συγκλονισμένος από τον άνευ λόγου βομβαρδισμό της πόλης αυτής από τους ναζί, δημιουργεί την περίφημη «Γκερνίκα» το 1939. 

 

 

Στον πόλεμο μένει στο Παρίσι, που έχει καταληφθεί από τους Γερμανούς δουλεύοντας ασταμάτητα. Στην τελευταία φάση του εξακολουθεί να δημιουργεί πυρετωδώς, συχνά αλλάζοντας ύφος και, μεταξύ άλλων, «ξαναζωγραφίζει» έργα παλιότερων ζωγράφων (Velasquez κλπ.). 

 

Απίστευτα επινοητικός, μεταλλασσόμενος διαρκώς και εξαιρετικά παραγωγικός, παραμένει ορόσημο της τέχνης του 20ου αιώνα.