BEATRIZ GONZALEZ (1932-

 Κολομβιανή ζωγράφος, γλύπτης, κριτικός, επιμελήτρια και ιστορικός τέχνης. 

 

Στα 40ς και 50ς η χώρα σπαρασσόταν από εμφύλιο. Η βία και οι έκρυθμες καταστάσεις επηρέασαν σημαντικά το έργο της. 

 

Στις αρχές των 50ς γράφτηκε στην αρχιτεκτονική, αλλά δεν ολοκλήρωσε τις σπουδές της. 

 

 

Τελικά σπούδασε τέχνη στη Μπογκοτά έως το 1962. 

 

Το 1965 ζωγράφισε το «The suicides of Sisga”, εμπνευσμένο από φωτογραφία σε εφημερίδα. Έδειχνε ένα ζευγάρι που αυτοκτόνησε πηδώντας στο ομώνυμο ποτάμι για να διατηρήσει την αγνότητα του έρωτά του. 

 

 The suicides of Sisga

 Το έργο απορρίφτηκε από το επίσημο Salon της χώρας, μετά από πίεση μίας ιστορικού τέχνης και τελικά όχι μόνο εκτέθηκε, αλλά βραβεύτηκε και απογείωσε την καριέρα της. 

 

Στα 70ς δημιούργησε μια σειρά από επιζωγραφισμένα συνηθισμένα έπιπλα, που βρίσκονται σε μικροαστικά σπίτια. 

 

Οι εικόνες μπορεί να είναι από παλιότερα έργα τέχνης έως καθημερινές εικόνες από ειδήσεις, όλα (ξανα)ζωγραφισμένα με το δικό της αφαιρετικό και πολύχρωμο ύφος. 

 

Τα φτηνά έπιπλα εξακολουθούν να είναι λειτουργικά. 

 

Από το 1985, με αφορμή μια πολύνεκρη τρομοκρατική ενέργεια στο ανώτατο δικαστήριο,  εγκατέλειψε τα φωτεινά χρώματα και δημιούργησε πιο σκοτεινά και δραματικά έργα.

 

Σε ένα άλλο σημαντικό έργο της ζωγράφισε 3 προέδρους της χώρας μετά τα 60ς ντυμένους με στολές ιθαγενών ινδιάνων. 

 

Το 2019 οργανώθηκε μεγάλη αναδρομική της στις ΗΠΑ. 

 

Λόγω των πολύχρωμων έργων της και της χρήσης θεμάτων της καθημερινότητας ή που απασχολούν τα media, συχνά την κατατάσσουν στην ευρύτερη pop art. 

 

Ωστόσο η ίδια αρνείται μια τέτοια σχέση. 

 

Όντως η τέχνη της είναι πιο πολιτική και φεμινιστική. 

 

 

Η ίδια υπήρξε μια από τις ελάχιστες γνωστές καλλιτέχνιδες της χώρας της, καθώς ο χώρος της τέχνης – τουλάχιστον σε προηγούμενες δεκαετίες – ανδροκρατείται.  

 

Αυτοπροσωπογραφία

HEINRICH CAMPENDONK (1889-1957)

 

Γερμανός ζωγράφος, χαράκτης και δημιουργός βιτρό γεννημένος στο Krefeld. 

 

Ο πατέρας του ασχολούνταν με την υφαντουργία. 

 

Μεταξύ 1905-1909 διδάχτηκε τέχνη σε μια προοδευτική ιδιωτική σχολή που συνδύαζε εφαρμοσμένες και «υψηλές» τέχνες. 

 

Στο διάστημα αυτό έγινε φίλος με τους Marc, Macke και Klee. 

 

Μεταξύ 1911-12 ήταν μέλος της περίφημης εξπρεσιονιστικής ομάδας Der Blaue Reiter (Μπλε Καβαλάρης) που είχε ιδρύσει ο Kandinsky και εξέθεσε μ’ αυτήν. 

 

Επιστρατεύτηκε στον Α΄παγκόσμιο, αλλά απολύθηκε σύντομα λόγω κακής υγείας και αποσύρθηκε σε χωριό της Βαυαρίας. 

 

Μετά τον πόλεμο η παραγωγή του σε λάδια μειώθηκε σταδιακά, ώσπου τελικά εγκαταλείφτηκε, για να ασχοληθεί αποκλειστικά με βιτρό, διακοσμητικές τοιχογραφίες και χαρακτική. 

 

 

Όταν οι ναζί πήραν την εξουσία το 1933 μπήκε φυσικά στην τεράστια ομάδα των «παρακμιακών καλλιτεχνών» (degenerate art) και του απαγορεύτηκε να εκθέτει και να διδάσκει (τον απέλυσαν από την Ακαδημία του Ντίσελντορφ). 

 

Μετακόμισε στην Ολλανδία για την υπόλοιπη ζωή του, έγινε Ολλανδός υπήκοος, εργάστηκε στη Βασιλική Ακαδημία του Άμστερνταμ, δίδαξε «διακοσμητικές τέχνες», χαρακτική και βιτρό και πέθανε στην πόλη αυτή.

 

 Ο εξπρεσιονισμός του, συνήθως με πλούσια χρώματα, διαθέτει ιδιαίτερο λυρισμό και μερικές φορές τα έργα του θυμίζουν παραμύθια. 

 

Συχνά απεικονίζουν μυστικιστικά οράματα αρμονίας ανάμεσα στην άγρια φύση, τα ζώα και τον άνθρωπο. 

 

Χρησιμοποιεί πρισματικές φόρμες. 

 

Είχε επηρεαστεί από τα έργα με ζώα του Marc, αλλά και από την βαυαρική λαϊκή τέχνη.

 

 

Αυτοπροσωπογραφία