PAULA REGO (1935-2022)

 

Πορτογαλίδα ζωγράφος και χαράκτρια γεννημένη στην Λισαβώνα. 

 

Σχεδίαζε από 4 χρονών. 

 

Έως το 1939 μεγάλωσε με τη γιαγιά της και μία υπηρέτρια (οι εύποροι γονείς της βρίσκονταν στη Βρετανία). Οι τελευταίες έπαιξαν καθοριστικό ρόλο στη ζωή της, καθώς της έμαθαν λαϊκά παραμύθια πάνω στα οποία αργότερα βάσισε μεγάλο μέρος του έργου της.

 

Παρακολούθησε αγγλόφωνο σχολείο στη χώρα της και το τέλειωσε στη Βρετανία, στο Kent. 

 

Σπούδασε τέχνη στο Slade του Λονδίνου (1952-56). 

 

Άρχισε να εκθέτει εκεί το 1962 με την ομάδα London Group (Hockney, Auerbach κ.ά.), ενώ το 1965 έκανε την πρώτη της ατομική. Το 1969 εκπροσώπησε την Πορτογαλία στη Μπιενάλε του Sao Paulo. 

 

Το1988 έγινε αναδρομική της στη Λισαβώνα και στο Λονδίνο και ακολούθησαν πολλές άλλες. 

 

Έζησε μεταξύ Λονδίνου και Πορτογαλίας (κάποια χρόνια σε μικρή παραθαλάσσια πόλη).

 

 Σε όλη της τη ζωή ενδιαφέρθηκε για τα γυναικεία δικαιώματα και ιδιαίτερα για το δικαίωμα της άμβλωσης, για το οποίο αγωνίστηκε και στο οποίο αφιέρωσε μέρος της τέχνης της. Φιλοτέχνησε μάλιστα τη σειρά The Abortion Pastels στα 90ς που απεικόνιζε παράνομες αμβλώσεις. 

 

Στην αρχή της καριέρας της έκανε κολλάζ και ένα είδος αφηρημένης τέχνης με αυτόματη γραφή επηρεασμένη από τον σουρεαλισμό και ιδιαίτερα τον Miro. 

 

Στη συνέχεια πέρασε σε παραστατική, αφηγηματική τέχνη. 

 

Βρήκε το γνωστότερο ύφος της μετά το 1990: Ζωγραφίζει με ρεαλιστική τεχνική και αδρές γραμμές και σχέδιο και κάνει αναφορές σε κλασικούς ζωγράφους. 

 

Τα έργα της απεικονίζουν σχεδόν πάντα δυνατές γυναίκες σε ποικίλες, μερικές φορές ανησυχητικές ή άβολες καταστάσεις. 

 

Συχνά εμπνέεται από παραμύθια, γι’ αυτό και σε κάποια υπάρχει ονειρικό κλίμα. 

 

 

 

Ωστόσο οι γυναίκες της υιοθετούν τρόπους που αντιτίθενται στους παραδοσιακούς και αναμενόμενους γυναικείους ρόλους (π.χ. στη σειρά Dog women συμπεριφέρονται σαν σκυλιά, που δεν είναι ζώα με τα οποία παρομοιάζονται οι γυναίκες). 

 

 

Γενικά είναι πολύ πιο «ωμές» από τις συνήθεις απεικονίσεις τους στην τέχνη. 

 

Μετά το 1990 ζωγράφιζε αποκλειστικά με παστέλ. 

 

Θεωρείται από τις σημαντικότερες μεταπολεμικές φεμινίστριες γυναίκες καλλιτέχνιδες.

 

 

 

AVIGDOR ARIKHA (1929-2010)

 Αυτοπροσωπογραφία

Ζωγράφος, χαράκτης και ιστορικός τέχνης.

Γεννήθηκε σε πόλη της Ρουμανίας από γερμανοεβραίους γονείς, αλλά μεγάλωσε στην Czernowitz, που ανήκε τότε στη Ρουμανία, αλλά σήμερα στην Ουκρανία.

 

Το 1941 η οικογένεια οδηγήθηκε σε στρατόπεδο συγκέντρωσης, όπου ο πατέρας του δολοφονήθηκε. Ο ίδιος γλύτωσε χάρη στα σχέδιά του, που απεικόνιζαν σκηνές από τη ζωή στο στρατόπεδο.

Το 1944 μετακόμισε στην Παλαιστίνη με την αδελφή του, όπου έως το 1948 έζησε σε κιμπούτζ. 

Τη χρονιά αυτή τραυματίστηκε σοβαρά στον αραβοϊσραηλινό πόλεμο. 

Μεταξύ 1946-49 σπούδασε στην Καλών Τεχνών της Ιερουσαλήμ, όπου κέρδισε υποτροφία για συνέχεια σπουδών στην Beaux-Arts στο Παρίσι, όπου διδάχτηκε την τεχνική της τοιχογραφίας. 

Από το 1954 εγκαταστάθηκε για την υπόλοιπη ζωή του στο Παρίσι. 

Στα 50ς έγινε γνωστός ως αφηρημένος. 

Το 1965 έκανε πλήρη στροφή και άρχισε να κάνει μόνο σχέδια εκ του φυσικού. 

Beckett

Από το 1973 ξανάρχισε να ζωγραφίζει και πάλι εκ του φυσικού και έγινε ένας από τους γνωστότερους παραστατικούς ζωγράφους έως τον θάνατό του. 

Ζωγράφιζε τα μοντέλα του μόνο με φυσικό φως, δίχως προσχέδια, και τελείωνε κάθε έργο με ένα μόνο ποζάρισμα. 

Υπήρξε ένας από τους βαθύτερους γνώστες των τεχνικών ζωγραφικής και σχεδίου και ένας από τους καλύτερους σχεδιαστές. 

Δεν ζωγράφισε ποτέ από μνήμης ή από φωτογραφίες. 

Είναι γνωστός για τα πορτρέτα, τα γυμνά, τις νεκρές φύσεις και τα τοπία του. 

Συχνά οι συνθέσεις του είναι ασυνήθιστες. 

Μεταξύ άλλων έκανε τα πορτρέτα της βασίλισσας Ελισάβετ (1983) και της Κατρίν Ντενέβ (1990). Ήταν στενός φίλος του Beckett (του οποίου εικονογράφησε βιβλίο) και του Cartier-Bresson. 

Θεωρείται «γέφυρα» μεταξύ μοντέρνας τέχνης (αφαίρεση) και ρεαλιστικής, παραστατικής τέχνης. 

Παράλληλα έγραψε πολλά κείμενα για διάφορα θέματα τέχνης, μερικά από τα οποία για κλασικούς ζωγράφους (Poussin, Ingres).