ΠΑΥΛΟΣ ΣΑΜΙΟΣ (1948-2021)

 

Έλληνας ζωγράφος γεννημένος στην Αθήνα. 

 

Ο πατέρας του ήταν τσαγκάρης, πρόσφυγας από τη Μικρά Ασία. 

 

Από μικρός σχεδίαζε καλά και ο πατέρας του τον έστελνε σε βιτρίνα κεντρικού υποδηματοπωλείου να σχεδιάζει σχέδια από γόβες για να τα φτιάχνει ο ίδιος. Τα γυναικεία παπούτσια έχουν εξέχουσα θέση στο έργο του. 

 

Από μικρός επίσης αγάπησε τη βυζαντινή τέχνη και εργάστηκε σε εργαστήριο αγιογραφίας. 

 

Πέρασε στη Σχολή Καλών Τεχνών, όπου είχε ως βασικό καθηγητή τον Μόραλη, αλλά επηρεάστηκε επίσης από τον Τσαρούχη, τον οποίο γνώριζε. 

 

Μεταξύ 1978-1992 έζησε και εργάστηκε στο Παρίσι. 

 

Το 2000 έγινε καθηγητής στην ΑΣΚΤ στο μάθημα της αγιογραφίας. 

 

Εκτός από την προσωπική του δουλειά έχει αγιογραφήσει πολλές μικρές εκκλησίες. 

 

Εξέθεσε πολλές φορές στην Ελλάδα και το εξωτερικό.

 

 Το έργο του, στιλιζαρισμένο και άμεσα αναγνωρίσιμο, είναι νοσταλγικό και με μνήμες από τη βυζαντινή τέχνη. 

 

Τα θέματά του είναι συχνά ερωτικά, αλλά και οι νεκρές φύσεις και τα καλοκαιρινά τοπία. 

 

Συνήθως υπάρχουν σ’ αυτό γυναικείες φιγούρες, καφενεία, παραλίες, καπέλα, καρπούζια και γυναικείες γόβες. 

 

Μερικά διαθέτουν και ελαφρές δόσεις σουρεαλισμού.

R.B. KITAJ (1932-2007)

 

Αμερικανός εβραίος ζωγράφος που έζησε το μεγαλύτερο μέρος της ζωής του στην Ευρώπη. 

 

Γεννήθηκε στο Cleveland και ανατράφηκε από τη μητέρα του και τον πατριό του. Το 1949, θέλοντας να γνωρίσει τον κόσμο, κατατάχτηκε στο εμπορικό ναυτικό. 

 

Το 1950, όταν στάθμευε εκεί, παρακολουθούσε μαθήματα τέχνης στη Νέα Υόρκη. Τελικά σπούδασε στην Ακαδημία Καλών Τεχνών της Βιέννης. 

 

Έζησε για λίγο στη Γαλλία, μετακόμισε στη Βρετανία και σπούδασε στο Oxford (1957-59) και στο Royal College of Art (1959-61), με συμφοιτητές τους Hockney, με τον οποίο έμεινε φίλος σε όλη του τη ζωή, Caulfield κ.ά. γνωστούς αργότερα καλλιτέχνες.

 

 Το 1963 κάνει την πρώτη του έκθεση στο Λονδίνο και γίνεται γνωστός και επιτυχημένος τόσο εμπορικά όσο και κριτικά, ενώ διδάσκει σε σχολές τέχνης. 

 

Το 1969 αυτοκτονεί η πρώτη του σύζυγος και με τα παιδιά του ζει για ένα χρόνο στο Λος Άντζελες. 

 

Το 1976 επινοεί τον όρο School of London, για τους παραστατικούς ζωγράφους, βρετανούς και μη, που ζουν και εργάζονται εκεί, παρά το ότι έχουν εντελώς διαφορετικό προσωπικό ύφος (Hockney, Auerbach, Freud, Kossoff, Bacon κλπ). 

 

Αυτοπροσωπογραφία

Αρχίζει να τονίζει στο έργο του την εβραϊκότητά του και το 1989 εκδίδει το First Diasporist Manifesto, όπου αναλύει το θέμα της αποξένωσης στον τόπο όπου ζουν καλλιτεχνών με διπλή ταυτότητα (εθνική, θρησκευτική, κοινωνική κλπ.) τονίζοντας ότι «δεν πρέπει υποχρεωτικά να είσαι εβραίος για να είσαι ένας «diasporist». 

 

Το 1994 η Tate οργανώνει μεγάλη αναδρομική του, η οποία γίνεται εχθρικά δεκτή από τον τύπο της εποχής, πράγμα που τον πληγώνει. Αμέσως μετά το τέλος της η δεύτερη σύζυγος του πεθαίνει ξαφνικά από εγκεφαλικό στα 47 της. Θεωρώντας ότι υπεύθυνος για το θάνατό της είναι ο πόλεμος του τύπου εγκαταλείπει το Λονδίνο και από το 1997 ζει σε σχετική απομόνωση στο Λος Άντζελες. 

 

Τα έργα του, με πλούσιο χρώμα και λιτό σχέδιο, αποτελούνται συχνά από επικαλυπτόμενες εικόνες θυμίζοντας κολάζ. Είναι πολύπλοκα και συχνά αινιγματικά, καθώς συνυπάρχουν λογοτεχνικές, πολιτικές, φιλοσοφικές και προσωπικές αναφορές και επηρέασαν τη βρετανική pop art. 

 

Υπήρξε επίσης εξαιρετικός σχεδιαστής.

 

Philip Roth