ΑΛΕΞΗΣ ΑΚΡΙΘΑΚΗΣ (1939-1994)

Έλληνας καλλιτέχνης γεννημένος στην Αθήνα. 

 

Η ζωγραφική τον ενδιέφερε από τα μαθητικά του χρόνια, αλλά δεν έκανε ποτέ επίσημες σπουδές τέχνης. 

 

Μεταξύ 1958-60 έζησε στο Παρίσι, όπου έγινε στενός φίλος με τον Τσίγκο και γνώρισε, μεταξύ άλλων, τον Giacometti. 

 

Το 1968 πήγε με γερμανική υποτροφία στο Βερολίνο. Σχετίστηκε στενά με την πόλη, έμεινε κυρίως εκεί ως το 1984 και έγινε φίλος με τον Κωνσταντίνο Ξενάκη. 

 

Έκανε την πρώτη του ατομική στην Αθήνα το 1965. 

 

Στη συνέχεια εξέθετε τακτικά (και ζούσε) τόσο στην Ελλάδα όσο και στην Ευρώπη. 

 

Το 1998 έγινε μεγάλη (μεταθανάτια) αναδρομική του έκθεση στην Εθνική Πινακοθήκη, ενώ το 2003 έγινε αντίστοιχη έκθεση στη Neue Nationalgalerie του Βερολίνου. 

 

Ανήσυχος, επαναστάτης και αντισυμβατικός ως προσωπικότητα, έζησε μποέμικα και συχνά με καταχρήσεις. 

 

Η δουλειά του ξεκινά από μεγάλα ασπρόμαυρα, αφηρημένα σχέδια (τα αποκαλούσε «τσίκι τσίκι»). 

 

Αργότερα περνά σε συνθέσεις με έντονα χρώματα και συγκεκριμένα, επαναλαμβανόμενα σύμβολα (ήλιος, πουλί, μάτι, καρδιές, βέλη, καραβάκια κλπ.) 

 

Επίσης χρησιμοποίησε επανειλημμένα τη βαλίτσα σε διαφορετικών ειδών έργα, ως σύμβολο αιώνιας φυγής. 

 

Στην επόμενη φάση της δουλειάς του αρχίζει να ενσωματώνει στα έργα του ευτελή αντικείμενα (φθαρμένα ξύλα, πλαστικά λουλούδια κλπ.) και προχρά σε κατασκευές με ενσωματωμένα αντικείμενα και κολλάζ. 

 

Ασχολήθηκε επίσης με την εικονογράφηση και τη σκηνογραφία. 

 

Είναι από τους πλέον πρωτότυπους και προσωπικούς Έλληνες καλλιτέχνες.  

 

 

JULES PASCIN (1885-1930)

  

Βούλγαρος ζωγράφος γεννημένος στην πόλη Vidin σε πλούσια εβραϊκή οικογένεια με 11 παιδιά. Το Pascin ήταν αναγραμματισμός του αρχικού του επιθέτου Pincas.

 

Το 1892 η οικογένεια μετακόμισε στο Βουκουρέστι, όπου ο πατέρας του ξεκίνησε  επιχείρηση εμπορίου δημητριακών. 

 

Στα 15 του εργάστηκε για λίγο εκεί, αλλά σύχναζε και στο κοντινό πορνείο, όπου έκανε τα πρώτα του σχέδια. 

 

Το 1903 πήγε στο Μόναχο όπου σπούδασε σε σχολή τέχνης και γνωρίστηκε με τους Klee, Kandinsky και Kubin. 

 

Μελαγχολία

 

Από το 1905 έκανε σκίτσα για σατιρικό περιοδικό. 

 

Την ίδια χρονιά μετακόμισε στο Παρίσι, αναμείχτηκε με τους καλλιτεχνικούς κύκλους και το 1907 έκανε την πρώτη του έκθεση στο Βερολίνο. 

 

Εξέθετε τακτικά τόσο σε γκαλερί όσο και σε διάφορα Salon κυρίως σχέδια, ακουαρέλες και χαρακτικά και λιγότερο πίνακες. 

 

Μεταξύ 1907-9 φιλοτέχνησε για πρώτη φορά λάδια (πορτρέτα και γυμνά) επηρεασμένα από τον Cezanne και τους φωβ. 

 

Προσπαθούσε να γίνει «σοβαρός ζωγράφος», συνέχισε σπουδές τέχνης και έκανε αντίγραφα στο Λούβρο, αλλά απογοητευόταν από την αποτυχία του να έχει κριτική αποδοχή. 

 

Το 1913 εξέθεσε στη Νέα Υόρκη και πήρε μέρος στην ιστορική έκθεση Armory Show. 

 

Με το ξέσπασμα του πολέμου πήγε στο Λονδίνο για να αποφύγει να στρατευτεί στον βουλγαρικό στρατό και το 1914 μετακόμισε στις ΗΠΑ, όπου έζησε ως το 1920 με τη γαλλίδα σύντροφό του, επίσης ζωγράφο, Hermine David. 

 

 

 Hermine David

Στις ΗΠΑ ταξίδευε πολύ στο νότο, κυρίως στη Νέα Ορλεάνη (επισκέφτηκε και την Κούβα). 

 

Το 1920 επέστρεψε στο Παρίσι, έκανε δεσμό με μια άλλη ζωγράφο και μοντέλο και έγινε κάτι σαν σύμβολο της καλλιτεχνικής συνοικίας του Montpanasse. 

 

Θαμώνας των καφέ, γνωριζόταν με πολλούς καλλιτέχνες και μη και έγινε χαρακτηριστική φιγούρα της μποέμικης παρισινής  ζωής και της λεγόμενης (και ετερόκλητης) Σχολής του Παρισιού. Τον αποκαλούσαν Prince of Monparnasse.

 

Ζωγράφισε κυρίως εξπρεσιονιστικά γυναικεία πορτρέτα και γυμνά από το περιβάλλον του με κομψότητα, χάρη και ευαισθησία, αλλά και αισθησιασμό και μελαγχολία. 

 

Πολλά έργα του εκπέμπουν έντονο ερωτισμό. 

 

Ο ίδιος, παρά την μποέμικη ζωή του, τις παρέες και τα ξενύχτια, πάλευε πάντα με την κατάθλιψη και τον αλκοολισμό. 

 

Αυτοκτόνησε στα 45 του, ενώ ήταν γνωστός και επιτυχημένος, την παραμονή μιας σημαντικής του έκθεσης.

 

 

NICOLA TARSHITO STRIPPOLI (1952-

 

Ιταλός καλλιτέχνης γεννημένος κοντά στο Bari. 

Σπούδασε αρχιτεκτονική στη Φλωρεντία, αποφοιτώντας το 1979. 

Αμέσως μετά άρχισε να ταξιδεύει στην Ινδία, όπου συνάντησε τον πνευματικό του δάσκαλο, ο οποίος του έδωσε το όνομα Tarshito. Μ' αυτό είναι γνωστός στο ευρύ κοινό. 

Στα 80ς άνοιξε γκαλερί στο Μπάρι, όπου εξέθεσαν γνωστοί εικαστικοί και ντιζάινερς. 

Στα 90ς έκανε προσωπικές και πήρε μέρος σε ατομικές εκθέσεις και δίδαξε σε πειραματικό σχολείο και στην Καλών Τεχνών του Μπάρι, προτείνοντας  τον διαλογισμό ως μέθοδο δημιουργίας. 

Το 1998 άνοιξε μια ιδιαίτερη γκαλερί στο Μιλάνο, όπου διοργανώνονταν διάφορα project με άξονα  την ινδική χειροτεχνία και κεραμική και όχι μόνο. 

Τα έργα του έχουν πάντοτε σχέση με τα πιστεύω του, τον διαλογισμό και την ινδική σκέψη και εσωτερική φιλοσοφία γενικότερα. 

Ανήκουν σε διαφορετικές μορφές καλλιτεχνικής έκφρασης. 

Συχνά τα έργα του παράγονται σε συνεργασία με άλλους, ενώ κατά καιρούς ασχολείται και με την αρχιτεκτονική.