RICHARD HAMILTON (1922-2011)

 Just what is it that makes today's homes so different, so appealing

Βρετανός καλλιτέχνης που σχετίστηκε με την πρώτη εμφάνιση της pop art. 

 

Γεννήθηκε στο Λονδίνο, εγκατέλειψε το σχολείο και εργάστηκε σε εταιρία ηλεκτρικών εξαρτημάτων. 

 

Ανακάλυψε την κλίση του προς το σχέδιο και το 1938 γράφτηκε στη Royal Academy of Art. Μετά τον Β’ παγκόσμιο, όπου ήταν τεχνικός σχεδιαστής, συνέχισε τις σπουδές του, αλλά αποβλήθηκε το 1946 επειδή «δεν κέρδιζε κάτι από τη διδασκαλία της ζωγραφικής». 

 

Τελικά παρακολούθησε τη Slade School of Art (1948-1951). Επηρεάστηκε πολύ από τον Duchamp, με τον οποίο αργότερα συνεργάστηκε στην ανακατασκευή έργων του. 

 

Εξέθεσε χαρακτικά το 1950 εμπνευσμένα από το βιβλίο του 1917 On Growth and Form του Thompson, το οποίο τον είχε επηρεάσει κατά την πρώτη του περίοδο. Το 1951 συνέλαβε και σχεδίασε την ομώνυμη έκθεση στο ICA (Institute of Contemporary Arts), που αποτέλεσε μια πρώιμη μορφή installation {εγκατάστασης) και την έκθεση Man, Machine and Motion το 1955. Συγχρόνως σχεδίαζε αφίσες και φυλλάδια. 

 

 Το 1956 πήρε μέρος στην ιστορική έκθεση  This is Tomorrow, όπου εξέθεσε το περίφημο κολάζ του Just what is it that makes today's homes so different, so appealing, που θεωρείται ένα από τα πρώτα έργα της ποπ αρτ. Μεταξύ 1952-66 δίδασκε σε σχολές τέχνης όπου ανάμεσα σε γνωστούς καλλιτέχνες που ήταν σπουδαστές του ήταν και ο Bryan Ferry των Roxy Music, που επηρεάστηκε πολύ απ’ αυτόν.

 

 Ήταν μέλος της ομάδας Independent Group, των οποίων τα συμπόσια συνέβαλλαν στην ανάπτυξη της ποπ αρτ στη Βρετανία. 

 

Στα 60ς ασχολήθηκε ενεργά με την ποπ κουλτούρα, γνωρίστηκε με τους Beatles, εμφανίστηκε στην πρώτη ταινία του De Palma και παρήγαγε τη σειρά χαρακτικών Swingeing London.  

 

Από τα 80ς ενσωμάτωσε τους υπολογιστές ως εργαλείο στη δουλειά του.

 

 Το 1993 εκπροσώπησε τη Βρετανία στην Μπιενάλε της Βενετίας. 

 

Θεωρούσε ότι «όλες οι τέχνες είναι ίσες… από τον Έλβις ως τον Picasso…». 

 

Υπήρξε παραγωγικός χαράκτης. 

 

Πολλά από τα έργα του έχουν ως πηγή έμπνευσης φωτογραφίες και τρέχοντα γεγονότα της εποχής.

 

ANTOINE WATTEAU (1684-1721)

 

Γάλλος ζωγράφος και σχεδιαστής που ανανέωσε το «βαρύ» μπαρόκ και το οδήγησε προς το πιο ανάλαφρο και ρεαλιστικό ροκοκό. 

 

Γεννήθηκε σε μικρή πόλη και δείχνοντας από νωρίς ενδιαφέρον για τη ζωγραφική, μαθήτευσε σε έναν ντόπιο ζωγράφο. 

 

Το 1702 πήγε στο Παρίσι, όπου αρχικά ασχολήθηκε με τη ζωγραφική θεατρικών σκηνικών. Στη συνέχεια προσλήφθηκε σε ζωγραφικό εργαστήριο, όπου έφτιαχνε αντίγραφα από ολλανδικά έργα με καθημερινές σκηνές. 

 

Το 1705 γίνεται βοηθός του ζωγράφου Claude Gillot, όπου γνωρίζει την ιταλική commedia dell’arte και τις υπαίθριες παραστάσεις και μαγεύεται απ’ αυτήν. Θα αποτελέσει ένα από τα βασικά του θέματα. 

 

Επηρεάζεται επίσης από τον Rubens και τη σχολή της Βενετίας, όπου το χρώμα και η κίνηση υπερτερούν της φόρμας και ζωγραφίζει τα πρώτα σημαντικά έργα του. 

 

Το 1712 γίνεται δόκιμο μέλος της Ακαδημίας και το 1717 πλήρες μέλος. Το λεγόμενο «reception piece” (το έργο το οποίο δείχνουν για να κριθούν αν θα γίνουν πλήρη μέλη), που θεωρείται ένα από τα αριστουργήματά του, είναι η "Επιβίβαση για τα Κύθηρα». 

 

Γίνεται γνωστός, όμως οι πελάτες του δεν είναι αριστοκράτες, αλλά κυρίως αστοί, πλούσιοι έμποροι ή συλλέκτες. 

 

Πέθανε μόλις 36 ετών υποφέροντας από κακή υγεία σε όλη του τη ζωή. 

 

L'Enseigne de Gersaint. Θεωρείται το τελευταίο του σημαντικό έργο

Τα αγαπημένα του θέματά του είναι οι υπαίθριες σκηνές σε ειδυλλιακά, βουκολικά τοπία και οι σκηνές από το ιταλικό θέατρο. 

 

Πολλά από τα έργα του θεωρούνται συμβολικά και έχουν γίνει αντικείμενα διαφόρων ερμηνειών. 

 

Υπήρξε επίσης πολύ παραγωγικός και εξαιρετικός σχεδιαστής (πολλοί αγόραζαν και συνέλεγαν σχέδιά του). 

 

 

Θεωρείται ο εμπνευστής του είδους fetes galantes (υπαίθριες γιορτές με θεατρικό «πνεύμα»).

 

CHARLES DEMUTH (1883-1935)

 

Αμερικανός ζωγράφος γεννημένος στο Lancaster της Pensylvania, απ’ όπου δεν έφυγε σχεδόν ποτέ. 

 

Η οικογένεια είχε καπνοπωλείο από το 1770 κι εκείνος έζησε όλη του τη ζωή στο πατρικό του σπίτι με τη μητέρα του, διατηρώντας εργαστήριο στον δεύτερο όροφο. 

 

Αγαπούσε τη μικρή του πόλη, τα κτίρια της οποίας είναι βασικό θέμα στα έργα του. ήταν κουτσός από μικρός και γενικά η υγεία του ήταν εύθραυστη. 

 

Σπούδασε στην Καλών Τεχνών της Πενσυλβάνια και μεταξύ 1907-13 ταξίδεψε στην Ευρώπη και συνέχισε σπουδές στο Παρίσι. 

 

Εκεί επηρεάστηκε από τον Duchamp και τον κυβισμό και γνώρισε τον συμπατριώτη του ζωγράφο Hartley, ο οποίος τον σύστησε στον Stieglitz, στη γκαλερί του οποίου εξέθεσε το 1927.

 

My Egypt

 Όταν επέστρεψε στις ΗΠΑ εικονογράφησε βιβλία αγαπημένων του συγγραφέων. Στη συνέχεια ασχολήθηκε αποκλειστικά με την ακουαρέλα απεικονίζοντας με εξαιρετική ευαισθησία λουλούδια, καφέ, σκηνές δρόμου κ.ά.

 

 Θεωρήθηκε ένας από τους καλύτερους ακουαρελίστες στη χώρα του. 

 

Αργότερα στράφηκε στο λάδι. Εντάχθηκε στο κίνημα του πρεσισιονισμού (Precisionism), όπως η O’Keeffe και ο Sheeler. 

 

Στο ύφος αυτό ζωγράφισε βιομηχανικά κυρίως κτίρια του Lancaster – με κάποιες κυβιστικές επιρροές, μερικές φορές με ειρωνικό τρόπο, προσδίδοντάς τους ένα είδος μεγαλοπρέπειας που δεν είχαν (π.χ. ο τίτλος της απεικόνισης ενός σιλό είναι My Egypt, παρομοιάζοντάς το έτσι με πυραμίδα).

 

 Το 1928 ζωγράφισε το γνωστότερο ίσως έργο του «I saw the Figure 5 in Gold”, αφιερωμένο στον φίλο του ποιητή William Carlos Williams, όπου απεικονίζει τον αριθμό 5.

 

Ήταν ομοφυλόφιλος και μετά το 1909 διατήρησε σχέση με έναν διακοσμητή (απεικόνισε σχετικές σκηνές στις ακουαρέλες του). 

 

Άνθρωπος με χιούμορ, διατήρησε επαφή με την αμερικάνικη πρωτοπορία και θεωρείται από τους εισηγητές του μοντερνισμού στις ΗΠΑ, όπως επίσης και ένας από τους προδρόμους της ποπ αρτ.

 

Αυτοπροσωπογραφία