MICHIEL SWEERTS (1618-1664)

 

Φλαμανδός ζωγράφος της εποχής του μπαρόκ γεννημένος στις Βρυξέλλες. 

 

Εσωτερικό εργαστηρίου ζωγραφικής

Έζησε νομαδική ζωή. 

 

Γνωρίζουμε λίγα για την εκπαίδευσή του. Πάντως το 1646 πήγε στη Ρώμη, όπου έμεινε ως το 1652 ή 1654. 

 

Συνδέθηκε με τον κύκλο Ολλανδών και Φλαμανδών καλλιτεχνών που ζούσαν εκεί. Αποκαλούνταν Bamboccianti και ζωγράφιζαν σκηνές καθημερινής ζωής των ρωμαίων από κατώτερες τάξεις. 

 

Αγώνας πάλης

Εκτός από παρόμοιες σκηνές ζωγράφισε και εικόνες από την εκπαίδευση ζωγράφων σε εργαστήρια, ενώ παρακολουθούν μαθήματα ή σχεδιάζουν μοντέλα.

 

Εργαστήριο ζωγραφικής με γυναίκα που ράβει

 Όπως φαίνεται έκανε σημαντική καριέρα στη Ρώμη και βρισκόταν υπό την προστασία σημαντικής οικογένειας από την οποία καταγόταν και ο πάπας. 

 

Επίσης προμήθευε με έργα τέχνης (όχι μόνο δικά του) ισχυρή ολλανδική οικογένεια.

 

Επέστρεψε στο Άμστερνταμ το 1652 ή ’54 για άγνωστους λόγους. Το 1659 ζούσε στις Βρυξέλλες, όπου είχε ανοίξει σχολή ζωγραφικής. 

 

Έγινε πιστός χριστιανός και το 1661 ακολούθησε μια ιεραποστολική ομάδα στη Μέση Ανατολή. 

 

Το 1662 έφτασε στην Παλαιστίνη μέσω Μασσαλίας, έζησε για κάποιο διάστημα στην Περσία, όπου φιλοτέχνησε και κάποια έργα και τελικά κατέληξε στη Γκόα της Ινδίας με Πορτογάλους Ιησουίτες, όπου πέθανε στα 46 του. 

 

Τα περισσότερα σωζόμενα έργα του είναι από την ρωμαϊκή του περίοδο. 

 

Έφτιαξε καθημερινές σκηνές, πορτρέτα και αλληγορικά έργα, τα οποία χαρακτηρίζονται ως αινιγματικά. 

 

Του άρεσαν τα σκοτεινά, νυχτερινά φόντα. 

 

Στα πολυπρόσωπα έργα του οι ακίνητες, σαν παγωμένες στο χρόνο φιγούρες, προσδίδουν μια σχεδόν ονειρική διάσταση. 

 

Είναι αμφίβολο αν αρκετά από τα έργα του είναι πρωτότυπα ή αντίγραφα είτε από τον ίδιο είτε από μαθητές του.

Αυτοπροσωπογραφία

ALEXIS ROCKMAN (1962-

 

Αμερικανός ζωγράφος γεννημένος στη Νέα Υόρκη. 

 

Ως παιδί σύχναζε στο American Museum of Natural History της πόλης, όπου εργαζόταν η μητέρα του. 

 

Όταν μεγάλωσε έδειξε έντονο ενδιαφέρον για τη φυσική ιστορία και πάθος για το σινεμά, τα κινούμενο σχέδια και την τέχνη. 

 

Μεταξύ 1980-82 σπούδασε animation και στη συνέχεια, ως το 1985, τέχνη. Παράλληλα με την τέχνη εργάστηκε με ομάδες για την διαφύλαξη του φυσικού περιβάλλοντος. 

 

Έκανε την πρώτη του έκθεση το 1986. 

 

Αρχικά επηρεάστηκε από τις εικονογραφήσεις φυσικής ιστορίας και τον Haeckel. 

 

 

Στις αρχές των 90ς έκανε σειρά έργων με μαύρο χιούμορ που έδειχνε επιμειξίες ανάμεσα σε διαφορετικά είδη ζώων (ένα ρακούν κάνει έρωτα με έναν κόκορα κλπ.) και νεκρές φύσεις με ζώα ή ψάρια με αναφορές σε παλιές ταινίες τρόμου, στον Bunuel ή στις μπαρόκ νεκρές φύσεις. 

 

Από το 1992 ξεκινά έργα μεγάλων διαστάσεων με παρόμοια θέματα. 

 

 

Το 1996-97 προχωρά σε κατασκευή διοραμάτων, όπου η ζωγραφική συνδυάζεται με κολλάζ, φωτογραφίες, αντικείμενα κ.ά. 

 

Διόραμα

 

 

Το 2005 του ζητήθηκε από τον σκηνοθέτη Ang Lee να σχεδιάσει τα περιβάλλοντα του φιλμ “Life of Pi”, που προβλήθηκε το 2012. Μεγάλο μέρος της αισθητικής της ταινίας βασίζεται σε πλήθος σχεδίων του που φτιάχτηκαν ειδικά γι’ αυτή. 

 

Συνεχίζει ως σήμερα να παράγει έργα εμπνευσμένα από τις εικονογραφήσεις επιστημονικής φαντασίας, από την κλιματική αλλαγή, από γενετικά πειράματα και μελλοντικές δυστοπίες που σχετίζονται με την καταστροφή του περιβάλλοντος.

 

 Επηρεάζεται επίσης από τα πολλά ταξίδια του σε «εξωτικά» μέρη όπως η Κοστα Ρίκα, η Βραζιλία, η Μαδαγασκάρη, η Ανταρκτική, η Τασμανία, τα νησιά Γκαλαπάγκος κ.ά. και την εκεί χλωρίδα και πανίδα.

 

Εκθέσεις του έχουν φιλοξενήσει και πολλά μουσεία.

 

 

ΣΠΥΡΟΣ ΒΑΣΙΛΕΙΟΥ (1903-1985)

Έλληνας ζωγράφος, χαράκτης, αγιογράφος και γραφίστας. 

 

Γεννήθηκε στο Γαλαξίδι και μεταξύ 1921-26 σπούδασε στην Καλών Τεχνών της Αθήνας. Μεταξύ των δασκάλων του ήταν ο Νικόλας Λύτρας. 

 

Άρχισε να εκθέτει σε ομαδικές αμέσως μετά, ενώ το 1929 έκανε την πρώτη του ατομική.

 

 Το 1930 βραβεύτηκε από την Ακαδημία Αθηνών για τα σχέδια αγιογραφιών που έκανε για την αγιογράφηση του Αγίου Διονυσίου στο Κολωνάκι. Οι αγιογραφίες έγιναν μεταξύ 1936-39. 

 

Υπήρξε μέλος της γνωστής και σημαντικής ομάδας «Τέχνη». 

 

Πήρε μέρος στη Μπιενάλε της Βενετίας το 1934 και 1964, αλλά και των Μπιενάλε της Αλεξάνδρειας και του Σάο Πάολο στα 50ς. 

 

Το 1975 πραγματοποιήθηκε μεγάλη αναδρομική του έκθεση στην Εθνική Πινακοθήκη.

 

Ήταν από τους βασικούς Έλληνες καλλιτέχνες που με το έργο τους προσπάθησαν να συνδυάσουν την ελληνικότητα με τα μοντέρνα ευρωπαϊκά κινήματα. 

 

Πρόταξε το αίτημα της «επιστροφής στις ρίζες» και με βάση αυτό κινήθηκε σε όλο του το έργο. 

 

Στους πίνακές του αποτυπώνεται η ελληνική καθημερινότητα. 

 

Κυρίως όμως το ελληνικό αστικό στοιχείο, άλλοτε το παραδοσιακό και άλλοτε το καινούριο, με τις πολυκατοικίες που αρχίζουν να φυτρώνουν σαν μανιτάρια κυρίως στην Αθήνα. Μερικές φορές μάλιστα τα δύο αυτά συνυπάρχουν στο έργο. 

 

 

Το ύφος του είναι συχνά ονειρικό και συνήθως λυρικό. Μερικές φορές αγγίζει τα όρια ενός ποιητικού σουρεαλισμού. 

 

Θεωρείται ο κατ’ εξοχήν «εικονογράφος» της εξέλιξης του αθηναϊκού αστικού τοπίου. 

 

 

Συντηρητικός στις απόψεις του, εναντιώθηκε στις σύγχρονες τάσεις που έφερναν στην ελληνική σκηνή καλλιτέχνες που είχαν ζήσει στο εξωτερικό στα 50ς και 60ς και κυρίως στον διεθνισμό αυτών των τάσεων. 

 

Είναι από τους δημοφιλέστερους Έλληνες ζωγράφους.

 

 

 

 

Αυτοπροσωπογραφία