ARTEMISIA GENTILESCHI (1593-1653)

 

Ιταλίδα ζωγράφος του μπαρόκ, από τους σπουδαιότερους καλλιτέχνες του 17^ου αιώνα.

 

Γεννήθηκε στη Ρώμη και ήταν κόρη του ζωγράφου Orazio Gentileschi. Η μητέρα της πέθανε το 1605 και έτσι ανατράφηκε από τον πατέρα της, στον οποίο μαθήτευσε. 

 

Υπήρξε πολύ πιο ταλαντούχα από τους αδελφούς της. Στα 18 της ήταν ήδη γνωστή για το εξαιρετικό της ταλέντο και ο Orazio περηφανευόταν για τις ικανότητές της. 

 

Αρχικά ήταν επηρεασμένη από τον Caravaggio, όπως και ο πατέρας της, που συνήθιζε να ζωγραφίζει με αληθινά μοντέλα και να μην εξιδανικεύει τις μορφές. Το παλιότερο γνωστό έργο της έγινε στα 17 της (Η Σουζάννα και οι γέροι) και φανερώνει πρόωρη ωριμότητα.

 

Το 1611 βιάστηκε από τον συνεργάτη του πατέρα της Agostino Tassi. Όταν αυτός αθέτησε την υπόσχεσή του να την παντρευτεί, ο Orazio τον οδήγησε σε δίκη που κράτησε 7 μήνες, όπου αποκαλύφτηκαν και άλλα εγκλήματά του. 

 

Κατά τη διάρκειά της η Artemisia βασανίστηκε, όπως γινόταν τότε, για να δοκιμαστεί αν λέει αλήθεια. Ο Tassi τελικά καταδικάστηκε σε εξορία, αλλά η ποινή δεν εκτελέστηκε ποτέ. 

 

Λίγο αργότερα ο πατέρας της την πάντρεψε με έναν μέτριο ζωγράφο και το ζεύγος έζησε στη Φλωρεντία για 8 χρόνια. 

 

Εκεί έκανε πολύ επιτυχημένη καριέρα, έγινε αυλική ζωγράφος, υποστηρίχτηκε από τους Μέδικους, υπήρξε η πρώτη γυναίκα μέλος της Accademia delle Arti del Disegno και απέκτησε πολύπλευρη μόρφωση, σπάνια για γυναίκα της εποχής. 

 

Έγινε φίλη με εξέχοντες καλλιτέχνες και προσωπικότητες της πόλης, μεταξύ των οποίων ο Γαλιλαίος. Κατά την παραμονή της απέκτησε 5 παιδιά (τα 3 πέθαναν βρέφη) δίχως να σταματήσει να ζωγραφίζει. 

 

Το 1620, μετά από φήμες για εξώγαμο δεσμό, επέστρεψαν στη Ρώμη, όπου συνέχισε την λαμπρή της καριέρα. 

 

Εργάστηκε για 3 χρόνια στη Βενετία (1627-30) και μετά εγκαταστάθηκε στη Νάπολη, όπου ζωγράφισε για την ισπανική αυλή (η πόλη ανήκε τότε στην Ισπανία). 

 

 

Έμεινε εκεί μέχρι το τέλος της, εκτός από λίγα χρόνια στη Βρετανία, όπου συνεργάστηκε με τον πατέρα της, που τότε ήταν ζωγράφος της εκεί αυλής ως το θάνατό του το 1639. 

 

Σε όλη της την καριέρα ζωγράφιζε ισχυρές γυναίκες - τουλάχιστον ίσες αν όχι ισχυρότερες από τους άντρες - κυρίως από τη Βίβλο, με αποκορύφωμα το ανατριχιαστικό «Η Ιουδήθ δολοφονεί τον Ολοφέρνη», του οποίου έκανε και παραλλαγές. Μερικά από τα έργα αυτά είναι εξαιρετικά βίαια. 

 

Σε αλληγορικά έργα χρησιμοποιούσε ως μοντέλο τον εαυτό της σε διάφορους ρόλους. 

 

Αυτοπροσωπογραφίες της ως "Παίκτρια λαούτου", ως "Αλληγορία της Ζωγραφικής" και ως "Αγία Αικατερίνη της Αλεξάνδρειας"

Έγινε φεμινιστικό σύμβολο, πολλές φεμινιστικές μελέτες ερμήνευσαν το έργο της σε σχέση με τον βιασμό της, ενώ η ζωή της έγινε θέμα μυθιστορημάτων, θεατρικών και μιας ταινίας. 

 Αυτοπροσωπογραφία