FRANK FRAZETTA (1928-2010)

 

Αμερικανός εικονογράφος και δημιουργός κόμικς από τη Νέα Υόρκη. 

 

8 ετών γράφτηκε σε μικρή σχολή τέχνης και από τα 16 του, στα 1944, δούλευε σε εκδοτικό οίκο κόμικς, πράγμα που ήθελε από μικρός. 

 

Αρχικά ήταν βοηθός του εκάστοτε βασικού σκιτσογράφου, σύντομα όμως άρχισε να κάνει δικά του κόμικς. 

 

Μεταξύ 1954-61 εργάστηκε στο στούντιο του γνωστού κομίστα Al Capp, ειδικευμένου στα χιουμοριστικά κόμικς, όπου έκανε ποικίλες δουλειές. Μόνος του πλέον δημιούργησε διαφόρων θεμάτων κόμικς, αλλά χωρίς μεγάλη επιτυχία, οπότε αποφάσισε να κάνει καριέρα εικονογράφου. 

 

Το 1964 σχεδίασε την αφίσα του φιλμ "What's New Pussycat?" (την πρώτη ταινία της οποίας το σενάριο είχε γράψει ο Woody Allen) και συνέχισε και με άλλες ταινίες. 

 

Έκτοτε η δουλειά του αποτελείται από εικόνες για εξώφυλλα βιβλίων, πολλών δίσκων, αφίσες ταινιών, ημερολόγια κ.ά., αλλά και πίνακες. 

 

Εξαιρετικός σχεδιαστής, ειδικεύτηκε σε εικονογραφήσεις fantasy και επιστημονικής φαντασίας, δημιουργώντας μυώδεις ήρωες και ηρωίδες σε φανταστικά περιβάλλοντα και επηρεἀζοντας άμεσα γενιές ολόκληρες μεταγενέστερων εικονογράφων. 

 

Οι εικονογραφήσεις του για τον «Κόναν τον Βάρβαρο» του Robert Howard καθόρισαν για πάντα το είδος «sword and sorcery”, ένα υποείδος της fantasy. 

 

Κόναν τον Βάρβαρος

Ο ίδιος έλεγε ότι δεν διάβαζε τα βιβλία του είδους για τα οποία έκανε εξώφυλλα, αλλά έπιανε το γενικό κλίμα. 

 

Δούλευε τόσο με λάδια όσο και με ακουαρέλες. Παράλληλα έκανε λίγα ασπρόμαυρα κόμικς, κυρίως τρόμου ή πολεμικά, αλλά η βασική του ασχολία ήταν να φιλοτεχνεί τα εξώφυλλά τους. 

 

Σχεδίασε και κάποιες διαφημίσεις, ενώ η μοναδική του παρουσία σε animation ήταν στο φιλμ  «Fire and Ice” του 1983. 

 

Από τα 80ς είχε γκαλερί όπου εξέθετε διάφορες δουλειές του. 

 

Θεωρείται ο ῾῾νονός῾῾ της fantasy῾῾.

 

 

Αυτοπροσωπογραφία

ARNO RINK (1940-2017)

 

Γερμανός ζωγράφος γεννημένος στη Θουριγκία. 

 

Σπούδασε τέχνη από το 1962 στη Λειψία, που τότε ανήκε στην Ανατολική Γερμανία. 

 

Δάσκαλο, ανάμεσα σε άλλους, είχε έναν άλλο Γερμανό παραστατικό ζωγράφο, τον Werner Tubke. 

 

Άρχισε να διδάσκει στη σχολή απ’ όπου αποφοίτησε (Hochschule für Grafik und Buchkunst Leipzig ή HGB) το 1979. Μεταξύ 1987-1995 μάλιστα ήταν και πρύτανης.

 

Υπήρξε πολύ επιδραστικός δάσκαλος. Ανάμεσα στους φοιτητές τους ήταν και ο Neo Rauch, που επηρεάστηκε απ’ αυτόν και μάλιστα, μετά 27 χρόνια διδασκαλίας, τον διαδέχτηκε στη σχολή το 2006. 

 

Η διδασκαλία του θεωρούνταν υψηλού επιπέδου και ελιτίστικη. 

 

Θεωρείται ο πρωτοπόρος της δεύτερης γενιάς της λεγόμενης Σχολής της Λειψίας («Νέα Σχολή της Λειψίας»), ενός (και) σύγχρονου ρεύματος που επιμένει στην παραστατική ζωγραφική αψηφώντας τα ποικίλα σύγχρονα μέσα εικαστικής έκφρασης. 

 

Συχνά μάλιστα οι καλλιτέχνες αυτοί χρησιμοποιούν σύμβολα στο έργο τους. 

 

Η πρώτη γενιά του κινήματος αυτού είχε ξεκινήσει στα 70ς. 

 

Ο Rink ζωγράφιζε ακατάπαυστα ως το τέλος του. 

 

Στο έργο του διακρίνονται σουρεαλιστικές επιρροές, που συνδυάζονται με άριστη τεχνική. 

 

Τα νοήματα είναι συνήθως αινιγματικά και υπάρχουν συχνά πολιτικές αναφορές. 

 

Πολλά έργα του έχουν ονειρική ατμόσφαιρα, κάποιες φορές δίνεται βάρος σε αρχιτεκτονικά στοιχεία, ενώ υπάρχουν και αναφορές σε παλιότερα έργα τέχνης.

 

 

Αυτοπροσωπογραφία

JEAN HELION (1904-1987)

 

Γάλλος ζωγράφος με πολυκύμαντη ζωή και καριέρα γεννημένος στην επαρχία της χώρας σε σχετικά φτωχή οικογένεια. 

 

Μεγάλωσε με τη γιαγιά του και στα 8 του χρόνια ξαναβρήκε τους γονείς του στην Amiens.

 

Αν και «έπαιζε» με τη ζωγραφική από μικρός, η μεγάλη του αγάπη ήταν η ποίηση. Αγαπούσε και την χημεία και από το 1918 εργαζόταν ως βοηθός σε φαρμακείο και είχε φτιάξει εργαστήριο στο δωμάτιό του. 

 

Άρχισε σπουδές χημείας το 1920, αλλά το 1921 τις εγκατέλειψε για να πάει στο Παρίσι.

 

Έγραψε ποίηση, εργαζόταν σε αρχιτεκτονικό γραφείο, αλλά η ζωή του άλλαξε όταν ανακάλυψε στο Λούβρο τα έργα των Poussin και Philippe de Champaigne και αποφάσισε να γίνει ζωγράφος. 

 

Άρχισε να παίρνει σχετικά μαθήματα το 1925. Ήρθε σε επαφή με καλλιτέχνες και τα μοντέρνα κινήματα (ο ίδιος έλεγε ότι ως το 1925 δεν είχε ιδέα ότι υπήρχε αφηρημένη ζωγραφική). 

 

Εξέθεσε για πρώτη φορά στο Salon des Independants το 1928 και αρχικά ζωγράφιζε κυρίως νεκρές φύσεις. 

 

Το 1930 μπήκε στην ομάδα Art Concret και άρχισε να ζωγραφίζει αφηρημένα. Στα 30ς έγινε ένας από τους γνωστότερους ευρωπαίους αφηρημένους, έχοντας επινοήσει ένα προσωπικό, αναγνωρίσιμο ιδίωμα βασισμένο σε καμπύλες γραμμές. 

 

Το 1936 μετακόμισε στη Νέα Υόρκη και αργότερα στη Virginia, όπου ζωγράφιζε εκ του φυσικού, μελέτησε Baudelaire και κατέληξε σε μια προσωπική θεωρία για τη μοντέρνα τέχνη. 

 

Το 1939 έρχεται ριζική αλλαγή στην καριέρα του, εγκαταλείπει την αφηρημένη και ξεκινά την παραστατική ζωγραφική. 

 

Η στροφή αυτή θεωρήθηκε κάτι σαν προδοσία από πολλούς θαυμαστές του.  

 

Το 1940 επέστρεψε στη Γαλλία και πολέμησε, αιχμαλωτίστηκε από τους Γερμανούς και παρέμεινε αιχμάλωτος ως το 1942, χρονιά που δραπέτευσε. 

 

Κατάφερε να πάει στις ΗΠΑ, όπου μιλούσε στο ραδιόφωνο υπέρ της «ελεύθερης Γαλλίας» και έγραψε βιβλίο για τις εμπειρίες του που έγινε best seller. 

 

Η παραστατική πλέον δουλειά του είχε επαναλαμβανόμενα θέματα (άνδρες με καπέλα, αναγνώστες εφημερίδων, γυναίκες σε παράθυρα κλπ). 

 

Υιοθέτησε ένα ύφος που θυμίζει καρικατούρα και συνέχισε με γυναικεία γυμνά (συχνά ανεστραμμένα). 

 

Το 1951 αλλάζει ριζικά και πάλι (οι αλλαγές είναι χαρακτηριστικό γνώρισμα της καριέρας του), προχωρά σε ένα απόλυτα ρεαλιστικό ύφος ζωγραφίζοντας φιγούρες και νεκρές φύσεις και γίνεται φίλος με τον Balthus. 

 

Μετά τα 60ς θα ζωγραφίσει μεγάλα τρίπτυχα κυρίως με καθημερινές σκηνές και θέματα με τα οποία είχε πάντα εμμονή. 

 

Όμως η όρασή του χειροτέρευε βαθμιαία και το 1983 τυφλώθηκε εντελώς. 

 

Ως το θάνατό του εξέδωσε 3 βιβλία για την τέχνη, τα οποία υπαγόρευε. 

 

Είχε παντρευτεί 4 φορές. Η τρίτη του γυναίκα ήταν η κόρη της Peggy Guggenheim. 

 

Η στροφή του στην παραστατική τέχνη επηρέασε καλλιτέχνες όπως ο Lichtenstein κ.ά.

 

 

 

Αυτοπροσωπογραφία