ANTONIO BERNI (1905-1981)

Αργεντινός παραστατικός ζωγράφος. 

 

Γεννήθηκε στο Rosario και το 1914 έγινε μαθητής ενός κατασκευαστή βιτρό. Αργότερα σπούδασε τέχνη σε σχολή στην πόλη και θεωρήθηκε παιδί – θαύμα. 

 

Μόλις στα 15 του εξέθεσε 17 λάδια του σε τοπική γκαλερί. Πέρασε μια περίοδο ζωγραφίζοντας ιμπρεσιονιστικά τοπία. 

 

Το 1925 κέρδισε υποτροφία για σπουδές στην Ευρώπη. Πήγε αρχικά στην Ισπανία και μετά στο Παρίσι,, όπου συνάντησε και άλλους αργεντινούς καλλιτέχνες. 

 

Επηρεάστηκε από τον σουρεαλισμό και πέρασε αντίστοιχη περίοδο στα τέλη των 20ς και τις αρχές των 30ς. 

 

Παράλληλα μελετούσε μαρξισμό και από το 1928 έγινε φίλος με τον Aragon, με τον οποίο αλληλογραφούσε και όταν επέστρεψε στην πατρίδα του το 1931. 

 

Άνεργοι

Αντικρίζοντας εκεί φτώχεια, ανεργία και στρατιωτικά πραξικοπήματα έγινε μέλος του κομμουνιστικού κόμματος και προσχώρησε στον ρεαλισμό απεικονίζοντας τους αγώνες και τα βάσανα του λαού. 

 

Το κίνημα αυτό ονομάστηκε Νέος Ρεαλισμός και υπήρξε η αργεντίνικη εκδοχή του σοσιαλιστικού ρεαλισμού. 

 

Το 1941 ταξίδεψε στη Νότια Αμερική μελετώντας προκολομβιανούς πολιτισμούς. Στα 40ς, μέσα σε διαφθορά και πραξικοπήματα, έγινε ακόμα πιο πολιτικός. 

 

Στα 50ς έγινε εξπρεσιονιστής. Το 1960 εκπροσώπησε με χαρακτικά την πατρίδα του στη Μπιενάλε της Βενετίας, κερδίζοντας το πρώτο βραβείο χαρακτικής.

 

Το μετά τα 50ς έργο του είναι μια σύνθεση pop art και σοσιαλιστικού ρεαλισμού! 

 

Από το 1958 έκανε σειρά από κολλάζ υλικών που εύρισκε στα σκουπίδια επινοώντας έναν ήρωα, τον Juanito Laguna. Τελικά η σειρά εξελίχτηκαν σε ένα αφήγημα  της βιομηχανοποίησης, της φτώχειας και των ακραίων ταξικών διαφορών της χώρας του, έγινε δημοφιλής, κέρδισε και πάλι το πρώτο βραβείο χαρακτικής στη Μπιενάλε του 1962 και πέρασε ακόμα και σε τραγούδια. 

 

Μετά το πραξικόπημα του 1976 κατέφυγε στη Νέα Υόρκη. 

 

Είναι ένας από τους γνωστότερους καλλιτέχνες της χώρας του. 

 

 

Αυτοπροσωπογραφία

HAB GRIESHABER (1909-1981)

 

Γερμανός χαράκτης ειδικευμένος στην ξυλογραφία. 

 

Από τα 17 του χρόνια μαθήτευσε σε τυπογραφείο (1926-28), ενώ συγχρόνως σπούδαζε τέχνη στην κοντινή Στουτγάρδη. 

 

Ταξίδεψε πολύ στο Παρίσι, στο Λονδίνο, στην Αίγυπτο, στην Αραβία και στην Ελλάδα.

 

 Όταν οι ναζί πήραν την εξουσία τον έδιωξαν από τη δουλειά του και του απαγόρευσαν να χαράσσει. Προσπάθησε να ζήσει ως ανειδίκευτος εργάτης στο Reutlingen. 

 

Στα χρόνια του πολέμου στρατεύτηκε παρά τη θέλησή του, αιχμαλωτίστηκε και δούλεψε καταναγκαστικά στο ορυχεία του Βελγίου. 

 

Όταν επέστρεψε μετά τον πόλεμο εγκαταστάθηκε σε μικρό σπίτι σε βουνό κοντά στο Reutlingen και συγκεντρώθηκε στη δημιουργία μεγάλων διαστάσεων ξυλογραφιών και αφισών. Μεταξύ 1951-1960 δίδαξε τέχνη.

 

Ήταν ειρηνιστής και ακτιβιστής. Ως αντιφασίστας αγωνίστηκε όχι μόνο ενάντια στους ναζί, αλλά και ενάντια στις χούντες της Ελλάδας και της Χιλής. 

 

Ήταν επίσης οικολόγος, κατά των πυρηνικών και υπέρ της επανένωσης των δύο τότε Γερμανιών. Η σύντροφός του από το 1961 ως τον θάνατό του ήταν η ποιήτρια Margaret Hannsmann. 

 

Βραβεύτηκε πολλές φορές και οργανώθηκαν αρκετές αναδρομικές του εκθέσεις.

 

Εξέθεσε σε πολλά μέρη του κόσμου, μεταξύ των οποίων και στα documenta του Κάσελ το 1959 και 1964. 

 

Επηρεάστηκε από τους Klee και Feininger. 

 

Υπήρξε από τους γνωστότερους Γερμανούς χαράκτες του 20ού αιώνα.

 

 

Αυτοπροσωπογραφία

ALEXANDRE HOGUE (1898-1994)

 

Αμερικανός ζωγράφος που υπήρξε ενεργός από τα 30ς ως τα 80ς. 

 

Γεννήθηκε στο Μιζούρι και όταν ήταν παιδί μετακόμισε στο Τέξας. 

 

Αρχικά εργάστηκε ως σκιτσογράφος σε εφημερίδα του Ντάλας. Το 1921 πήγε στη Νέα Υόρκη, όπου δούλεψε σε διαφημιστικές και επισκεπτόταν μουσεία. 

 

Το 1925 επέστρεψε στο Τέξας, όπου από το 1931 δίδασκε τέχνη. Κατά τη διάρκεια του πολέμου δούλευε για την αεροπορία. 

 

Στο έργο του μεγάλη επιρροή άσκησε η μητέρα του, η οποία του μιλούσε από μικρό για τη «Μητέρα Γη», έννοια – κλειδί στη δουλειά του. 

 

Συνέδεε το ανθρώπινο σώμα με τη φύση και το τοπίο, επηρεασμένος από τα λόγια της: «…φαντάσου μια πελώρια  γυναικεία φιγούρα που βρίσκεται παντού κάτω από το χώμα…»

 

Επίσης τον επηρέασε μία μακρά σειρά σφοδρών καταιγίδων σκόνης στα 30ς που κατέστρεψε το οικοσύστημα σε περιοχές που αγαπούσε, καθώς και η μεγάλη οικονομική κρίση στη δεκαετία αυτή. 

 

Συνδέθηκε με τους Dallas Nine, ομάδα καλλιτεχνών που με το έργο της κατέγραφε το περιβάλλον των νοτιοδυτικών πολιτειών. 

 

Μετά τον πόλεμο η ομάδα διαλύθηκε, καθώς ο αφηρημένος εξπρεσιονισμός κατακτούσε τις ΗΠΑ.

 

Αρκετοί κριτικοί συσχετίζουν το έργο του και με το κίνημα του ρετζιοναλισμού. 

 

Κατέγραψε το αμερικάνικο τοπίο της περιοχής, αλλά και τη σχέση των Ινδιάνων μ’ αυτό, με προσωπικό τρόπο, αποφεύγοντας τον νατουραλισμό. 

 

Στα 60ς το χαρακτηριστικό του ύφος έγινε πιο αφηρημένο. 

 

Συχνό θέμα του ήταν οι ερημωμένες εκτάσεις, όπου η ατμόσφαιρα είναι σχεδόν μεταφυσική.

 

 Σε αντίθεση με άλλους σχετικούς ζωγράφους δεν εκθείαζε τον ανθρώπινο μόχθο, αλλά κατηγορούσε την ανθρωπότητα για την καταστροφή του περιβάλλοντος ήδη από τα 30ς. 

 

 

Αυτοπροσωπογραφία