PEDRO FIGARI (1861-1938)

 

 Ουρουγουανός ζωγράφος, συγγραφέας, δικηγόρος και πολιτικός. 

 

Γεννήθηκε στο Μοντεβιδέο και, αν και έδειξε από το σχολείο ενδιαφέρον για την τέχνη, πέρασε το μεγαλύτερο μέρος της ζωής του ως δικηγόρος. 

 

Πήρε το πτυχίο του το 1886. Υπερασπίζοντας φτωχούς σε δικαστήρια ήρθε σε επαφή με κοινωνικά προβλήματα, τα οποία αργότερα θα αναδείκνυε στη ζωγραφική του. 

 

Μετά το πτυχίο έκανε μαθήματα ζωγραφικής σε Ιταλό ζωγράφο, παντρεύτηκε και πήγε στη Γαλλία. Εκεί γνώρισε τον μετα-ιμπρεσιονισμό και επηρεάστηκε.

 

 

 

Όταν επέστρεψε στην Ουρουγουάη ασχολήθηκε με τη δημοσιογραφία και τη δικηγορία, αλλά και μπήκε στην πολιτική. Βοήθησε στην ίδρυση της Σχολής Καλών Τεχνών, ήταν βουλευτής και μέλος ή πρόεδρος διαφόρων πολιτιστικών φορέων. 

 

Τα έργα που έκανε έως το 1921 παράλληλα με τις άλλες του δραστηριότητες, ήταν κυρίως ακουαρέλες ή μικρά σχέδια με λάδι. Μόνο μετά τα 60 του, από το 1921 ασχολήθηκε πλήρως με την τέχνη. 

 

Μετακόμισε στο Μπουένος Άιρες και ξεπέρασε τις μέχρι τότε ιταλικές του επιρροές. Κατέγραψε το τοπίο και την ζωή των gaucho, αλλά και τις γιορτές, τις τελετές και τα καρναβάλια της κοινότητας των μαύρων της χώρας. 

 

Το 1925 επέστρεψε στο Παρίσι και συνέχισε να ζωγραφίζει από μνήμης πλέον παρόμοια θέματα. Τότε πλέον αναγνωρίστηκε ως ζωγράφος. 

 

Ζωγραφίζοντας κυρίως από μνήμης, προσπάθησε να πιάσει θέματα της καθημερινής ζωής της νότιας Αμερικής όπως τα θυμόταν από την παιδική του ηλικία. 

 

Πρώιμος μοντερνιστής, αδιαφορούσε για την δημιουργία ψευδαίσθησης βάθους στα έργα του και δημιούργησε προσωπικό ύφος που τείνει προς την παιδικότητα και το ναϊφ.

 

Είναι από τους πρώτους στην ήπειρό του που απομακρύνθηκε από τα ευρωπαϊκά πρότυπα, αρνήθηκε τον ρεαλισμό και έδωσε βάρος στο προσωπικό ύφος και την γενική ατμόσφαιρα των χωρών αυτών.

 

 

Αυτοπροσωπογραφία

CHRISTIAN ROHLFS (1849-1938)

 

Γερμανός εξπρεσιονιστής ζωγράφος και χαράκτης. 

 

Άρχισε να ζωγραφίζει από έφηβος, όταν ανέρωνε από σοβαρή ασθένεια, η οποία τελικά οδήγησε στον ακρωτηριασμό του ποδιού του το 1874. 

 

Άρχισε σπουδές τέχνης στο Βερολίνο και το 1870 συνέχισε στη Βαϊμάρη. 

 

Το 1901 μετακόμισε στο Hagen, όπου ο συλλέκτης Karl Ernst Osthaus του παραχώρησε ένα εργαστήριο σε ένα κτήμα του, το οποίο αργότερα θα γινόταν σημαντικό μουσείο. Ήταν ο πρώτος καλλιτέχνης που εργάστηκε σ’ αυτό. 

 

Η συνάντησή του με τους Munch και Nolde και η επιρροή του Van Gogh τον οδήγησαν στον εξπρεσιονισμό, ύφος που διατήρησε σε όλη την υπόλοιπη καριέρα του. 

 

Μόλις το 1908, στα 60 του, άρχισε να ασχολείται και με τη χαρακτική μετά από έκθεση της εξπρεσιονιστικής ομάδας Die Brucke (Η Γέφυρα) που είχε δει. 

 

Τελικά φιλοτέχνησε 185 χαρακτικά έργα, κυρίως ξυλογραφίες και χαρακτικά σε λινόλαιο.

 

Μερικές φορές πειραματίστηκε ζωγραφίζοντας με το χέρι και με παχιά στρώματα χρώματος πάνω σε χαρακτικά που μόλις είχαν παραχθεί, δημιουργώντας έτσι έργα που βρίσκονται ανάμεσα στη ζωγραφική και τη χαρακτική. 

 

 

Το ξέσπασμα του Α’ παγκόσμιου τον στενοχώρησε τόσο, που για ένα διάστημα δεν ήταν σε θέση να ζωγραφίσει. 

 

Το 1922 παρακολούθησε – και υπέγραψε το τελικό κείμενο – το σημαντικό διεθνιστικό συνέδριο προοδευτικών καλλιτεχνών International Congress of Progressive Artists. 

 

Το 1937 οι ναζί τον απέβαλλαν από την Prussian Academy of Arts, τον περιέλαβαν στους «εκφυλισμένους καλλιτέχνες» και αφαίρεσαν τα έργα του από μουσεία και πινακοθήκες. 

 

17 έργα του εκτέθηκαν στην διαβόητη «Έκθεση Εκφυλισμένης Τέχνης» τη χρονιά αυτή. Το έργο του περνά από διάφορα στιλ (ακαδημαϊκό, ρεαλιστικό, ιμπρεσιονιστικό και μεταϊμπρεσιονιστικό) πριν καταλήξει στον εξπρεσιονισμό, του οποίου θεωρείται ένας από τους πρώτους και σημαντικότερους εκπροσώπους.   

 

 

Αφηρημένο έργο

Αυτοπροσωπογραφία

RUDOLPHE BRESDIN (1822-1885)

 Η Κωμωδία του Θανάτου

Γάλλος εκκεντρικός σχεδιαστής και χαράκτης με μυθιστορηματική ζωή, γεννημένος στην ύπαιθρο της δυτικής Γαλλίας. 

 

Ο πατέρας του ήταν βυρσοδέψης και η μητέρα του είχε αριστοκρατική καταγωγή. 

 

Γνωρίζουμε πολύ λίγα για τη νεότητά του. Πάντως όταν ξέσπασε η επανάσταση του 1848 βρισκόταν στο Παρίσι. Μετά από σύγκρουση με την οικογένειά του, αυτή τον είχε εγκαταλείψει εκεί. 

 

Στο Παρίσι έζησε μποέμικη ζωή στους κύκλους του Hugo, του Baudelaire και του Murger. 

 

Όταν επικράτησε η αντεπανάσταση επέστρεψε στην Τουλούζ με τα πόδια (365 χιλιόμετρα) μόνος, με μοναδική συντροφιά ένα κουνέλι (!). Κοιμόταν στην ύπαιθρο ή σε καλύβες εργατών ή ψαράδων. 

 

Μεταξύ 1853-57 έζησε στην Τουλούζ και μεταξύ 1860-61 βρισκόταν στο Μπορντό, όπου φιλοτέχνησε μια από τις γνωστότερες λιθογραφίες του, τον «Καλό Σαμαρείτη».

 

 Ο καλός Σαμαρείτης

 Στις αρχές των 70ς πήγε στον Καναδά με τη σύζυγό του και 6 παιδιά, απ’ όπου επέστρεψε με τη βοήθεια του Hugo απένταρος το 1876. 

 

Παρέμεινε μια μοναχική φιγούρα, εργάστηκε εκτός οποιασδήποτε σχολής ή κινήματος και όσο  ζούσε δεν απέκτησε ποτέ καλλιτεχνική εκτίμηση. 

 

Τα χαρακτικά του είναι δουλεμένα με εξαιρετική λεπτομέρεια και διαθέτουν υψηλή τεχνική ποιότητα. 

 

Συχνά κινούνται στο χώρο του εξωτικού, του φανταστικού και του μακάβριου. 

 

Τα θέματά του είναι ασυνήθιστα και πρωτότυπα. 

 

Η δουλειά του επηρέασε πολύ κινήματα όπως αυτά του συμβολισμού και του σουρεαλισμού, ενώ το έργο του «Η Κωμωδία του Θανάτου» ενέπνευσε παρόμοια έργα σε μεταγενέστερους χαράκτες. 

 

Παρά την καλλιτεχνική του απομόνωση διέθετε έναν κύκλο επώνυμων θαυμαστών όσο ζούσε, όπως ο Hugo, ο Gautier, ο Huismans και ο Baudelaire, ενώ απ’ αυτόν επηρεάστηκαν μεταξύ άλλων οι Redon, που ήταν μαθητής του και Moreau. 

 

Πέθανε σε φτωχική σοφίτα σε προάστιο του Παρισιού. 

 

Θεωρείται από τους πλέον πρωτότυπους χαράκτες του 19^ου αιώνα.