CARLO CRIVELLI (c.1430-c.1495)

 

Ιταλός ζωγράφος της Αναγέννησης, που διατήρησε στοιχεία του Γοτθικού στιλ. 

 

Γεννήθηκε μεταξύ 1430-35 στη Βενετία σε οικογένεια ζωγράφων. 

 

Γνωρίζουμε λίγα για τη ζωή του. Μαθήτευσε σε εργαστήρια άλλων ζωγράφων και μετά πήγε στην Padoua.

 

 Το 1457 φυλακίστηκε για 6 μήνες λόγω μιας ερωτικής ιστορίας με παντρεμένη γυναίκα.

 

 Το 1459 πήγε σε πόλη της σημερινής Κροατίας, που τότε ήταν ενετική. Πρέπει επίσης να εργάστηκε και σε άλλες πόλεις. 

 

Δούλεψε αποκλειστικά με τέμπερα, παρά το ότι στην εποχή του το λάδι γινόταν όλο και πιο δημοφιλές. 

 

Παράδοξη λεπτομέρεια του παραπάνω έργου

Έδειχνε ιδιαίτερη αγάπη για τα διακοσμητικά στοιχεία. 

 

Γενικά δεν ήταν ανοιχτός στις τάσεις της εποχής του. Ενώ το σύγχρονο αναγεννησιακό γούστο έτεινε προς το νατουραλιστικό ύφος, εκείνος επέμεινε στο λεγόμενο Διεθνές Γοτθικό Στιλ. 

 

Τα κτίσματά του μοιάζουν να είναι διακοσμημένα με πολύτιμους λίθους και τα περιβάλλοντα φορτισμένα με αλληγορικές λεπτομέρειες. Τα τοπία στο βάθος είναι καταπράσινα, υπάρχουν φυτικά διακοσμητικά μοτίβα, λεπτομερείς απομιμήσεις επιφανειών (ξύλα μα ραγίσματα κλπ.) και άλλα. 

 

Η δουλειά του βασίζεται σε «καθαρές» φόρμες, ενώ χρησιμοποιεί τεχνικές trompe-l’oeil (οφθαλμαπάτης) που θυμίζουν τη βόρεια ζωγραφική παράδοση (Ολλανδία, Γερμανία κλπ.) 

 

Τα θέματά του είναι σχεδόν αποκλειστικά θρησκευτικά (κυρίως με την Παναγία). 

 

Η σημασία στη λεπτομέρεια, ακόμα και στην πιο "ενοχλητική" (πληγές, έντομα κλπ.) έκαναν και σύγχρονούς του ακόμα να χαρακτηρίσουν την τέχνη του "γκροτέσκα".

 

 Ωστόσο δεχόταν σε όλη του τη ζωή παραγγελίες που ικανοποιούσαν το γούστο αυτών που του τις έκαναν.

 

 Μετά το θάνατό του η τέχνη του βρέθηκε εκτός μόδας. Αναβίωσε για πρώτη φορά τον 19ο αιώνα, χάρη στο θαυμασμό που έτρεφαν προς αυτόν οι προραφαηλίτες και ιδιαίτερα ο Burne-Jones. 

 Μετά η δουλειά του ξεχάστηκε πάλι, για να αναβιώσει ξανά το ενδιαφέρον γι' αυτήν στη σύγχρονη εποχή.

GRACE HENRY (1868-1953)

 

Σκοτσέζα ζωγράφος, κυρίως τοπιογράφος, γεννημένη σε μικρή πόλη της ανατολικής Σκοτίας. 

 

Ήταν το 9ο παιδί ενός ιερέα. Μακρινός πρόγονός της (ξάδελφος της γιαγιάς της) ήταν ο λόρδος Βύρωνας. 

 

Εκπαιδεύτηκε στο σπίτι και πήγαινε σε οικογενειακό σπίτι στο Λονδίνο, όπου ήρθε σε επαφή με την λονδρέζικη κοινωνία. 

 

Μετά τον θάνατο του πατέρα της βρέθηκε σε δύσκολη οικονομική θέση και το 1895 έφυγε από το σπίτι και προσπάθησε να ζήσει ως ζωγράφος. 

 

Εξέθεσε για πρώτη φορά σε ομαδική έκθεση το 1896 στο Aberdeen. 

 

Από το 1899 σπούδασε στις Βρυξέλλες και μετά στο Παρίσι, όπου γνώρισε τον ιρλανδό ζωγράφο Paul Henry, τον οποίο παντρεύτηκε το 1903 στο Λονδίνο. 

 

Τα πρώτα έργα της δείχνουν επιρροές από τον Whistler, τον οποίο είχε γνωρίσει στο Παρίσι. 

 Το 1910 επισκέπτεται με τον σύζυγό της το Achill Island, ένα νησί στα δυτικά της Ιρλανδίας, στο οποίο θα κατοικήσουν ως το 1919. Εκεί ζωγράφισε σειρά από νυχτερινά τοπία και σκηνές από το νησί. 

 

Επέστρεψαν στο Δουβλίνο και υπήρξαν ιδρυτικά μέλη της Society of Dublin Painters (1920). 

 

Ο γάμος της έγινε προβληματικός, δημιούργησε δεσμό με τον σημαντικό στον πολιτικό και καλλιτεχνικό κόσμο της χώρας διανοούμενο Stephen Gwynn, με τον οποίο ταξίδεψαν σε Γαλλία και Ιταλία και του οποίου φιλοτέχνησε δύο πορτρέτα και τελικά χώρισε με τον σύζυγό της το 1924. 

 

Στα 20ς και 30ς κατέληξε σε προσωπικό ύφος, ζωγραφίζοντας ιταλικά και γαλλικά τοπία, συχνά επηρεασμένα άλλοτε από τους φωβ και άλλοτε από τον εξπρεσιονισμό. 

 

Με το ξέσπασμα του πολέμου επέστρεψε στην Ιρλανδία δίχως να έχει μόνιμη κατοικία (φιλοξενούνταν ή έμενε σε ξενοδοχεία) και πέρασε περιόδους μελαγχολίας. Πάντως ζωγράφιζε και εξέθετε ως το τέλος της. 

 

Για καιρό είχε ξεχαστεί και επισκιαστεί από τον πρώτο σύζυγό της Paul Henry. Επανανακαλύφτηκε στα 70ς και σήμερα θεωρείται από πολλούς σημαντικότερη από αυτόν.

 

 

Αυτοπροσωπογραφία

ANNA LESZNAI (1885-1966)

 Ουγγαρέζα συγγραφέας, ζωγράφος, ντιζάινερ και σημαντική προσωπικότητα της ουγγρικής πρωτοπορίας. 

 

Γεννήθηκε στη Βουδαπέστη σε εξέχουσα οικογένεια και μεγάλωσε σε μικρή πόλη της σημερινής Σλοβακίας σε κτήμα που τους ανήκε. 

 

Πολυτάλαντη, διακρίθηκε τόσο στον εικαστικό όσο και στον συγγραφικό χώρο. 

 

Σπούδασε τέχνη αρχικά στη Βουδαπέστη και μετά στο Παρίσι. 

 

Το 1909 έγινε μέλος ουγγρικής πρωτοποριακής ομάδας, με την οποία εξέθεσε πρώτη φορά δουλειά της το 1911. Το έργο της εμπνεόταν από την ουγγρική λαϊκή τέχνη και την ευρωπαϊκή πρωτοπορία. 

 

Σχέδια για μοτίβα

Άρχισε να δημοσιεύει κείμενά της (δοκίμια, ποίηση και δικά της παραμύθια) από το 1908, ενώ υπήρξε μέλος αντίστοιχης λογοτεχνικής ομάδας συγγραφέων και διανοουμένων. Ήταν μάλιστα φίλη με τους ιδρυτές της, τον μαρξιστή φιλόσοφο Lukacs και τον θεωρητικό κινηματογράφου Bela Balazs. 

 

Αντίθετα από τις γυναίκες της εποχής της ήταν μποέμικος τύπος τόσο ως πνεύμα όσο και στον τρόπο ζωής. 

 

Παντρεύτηκε στα 17 της, έκανε ένα γιο και αμέσως μετά πήρε διαζύγιο. Το 1913 παντρεύτηκε έναν σημαντικό προοδευτικό κοινωνιολόγο και ιστορικό και μετά υπουργό της πρώτης ουγγρικής δημοκρατίας. Χώρισαν το 1918, αλλά παρέμειναν φίλοι σε όλη τους τη ζωή. 

 

Το 1919 εγκαταστάθηκε στη Βιέννη με τον κατά 15 χρόνια μικρότερο σύντροφό της, καλλιτέχνη και παιδικό εικονογράφο, και το 1939, λόγω της ναζιστικής λαίλαπας (η μητέρα της ήταν εβραία), εγκαταστάθηκαν στη Νέα Υόρκη. 

 

Εκεί συνέχισε να ασχολείται με την καλλιτεχνική εκπαίδευση, όπως έκανε στην πατρίδα της και να δίνει διαλέξεις και μαθήματα για την ουγγρική τέχνη. 

 

Το 1946 άνοιξε σχολή τέχνης. 

 

Το 1965 κυκλοφόρησε ένα αυτοβιογραφικό της μυθιστόρημα.

 

 Οι πίνακές της συχνά απεικονίζουν ουγγρικές καθημερινές στιγμές
και διαθέτουν φρεσκάδα και παιδικότητα.

 Δημιούργησε πολλά μοτίβα για καλύμματα βιβλίων, υφάσματα κλπ. με φυτικά και ζωικά θέματα.