CHRIS OFILI (1968-

 

Μαύρος βρετανός καλλιτέχνης από νιγηριανούς γονείς γεννημένος στο Μάντσεστερ.

 

Στα 11 του ο πατέρας του εγκατέλειψε την οικογένεια και επέστρεψε στη Νιγηρία. 

 

Σπούδασε τέχνη στην πόλη του και μεταξύ 1988-1993 στο Λονδίνο στο Chelsea και στη Royal Academy.

 

Το 2000 επισκέφτηκε για πρώτη φορά το Trinidad και το 2005 μετακόμισε εκεί, όπου ζει έως σήμερα. 

 

Οι πρώτες του δουλειές ήταν επηρεασμένες από τους Basquiat, Baselitz κ.ά. Σύντομα βρήκε το προσωπικό του ύφος, πήρε μέρος στις περίφημες εκθέσεις του συλλέκτη και έμπορου τέχνης Saatchi και έγινε ένα από τα γνωστότερα μέλη των YBA (Young British Artists), που συζητήθηκαν πολύ στα 90ς. 

 

Το 1988 κέρδισε το Turner Prize, ενώ το 2003 εκπροσώπησε τη Βρετανία στην Biennale της Βενετίας. 

 

Για κάποια περίοδο παρήγαγε πολύ μικρές σε μέγεθος ακουαρέλες με κεφάλια ανδρών και γυναικών, λουλούδια και πουλιά. 

 Είναι όμως πολύ περισσότερο γνωστός από μεγάλα έργα στα οποία χρησιμοποιεί ποικίλα υλικά όπως πλαστικά χρώματα, ρητίνες, γκλίτερ, κόπρανα ζώων, κυρίως ελεφάντων κλπ. σε στρώματα, δημιουργώντας ένα είδος κολλάζ. 

 

Άποψη δωματίου που έχει δημιουργήσει στην Tate

 

Τα κόπρανα ελεφάντων χρησιμοποιούνται στερεοποιημένα είτε κολλημένα στο έργο είτε για να στηρίζουν ως βάσεις το έργο. 

 

Τα έργα του συχνά αναφέρονται στις λεγόμενες ταινίες blaxploitation, στο gangsta rap ή την πορνογραφία και θέτουν ερωτήματα πάνω σε φυλετικά ή σεξουαλικά στερεότυπα. 

 

Κάποια απ' αυτά του έχουν προκαλέσει σκάνδαλα (το 1999 π.χ. είχε μηνυθεί από τον συντηρητικό δήμαρχο της Νέας Υόρκης Giuliani επειδή είχε εκθέσει μία μαύρη Παναγία που περιστοιχιζόταν από την παραπάνω θεματολογία και υλικά). 

 

Holy Virgin

 Μετά το 2005 και την εγκατάστασή του στο Trinidad δημιούργησε σειρά μπλε έργων εμπνευσμένων από το εκεί φολκλόρ.

 

Στα πρόσφατα έργα του δημιουργεί εικόνες ομορφιάς με μυθολογικά θέματα.

Γενικά στο δουλειά του κυριαρχεί το πλούσιο χρώμα και οι ποικίλες αναφορές στη μαύρη κουλτούρα.

Άποψη από έκθεσή του (2014)

OSKAR MULLEY (1891-1949)

  

Αυστριακός ζωγράφος, που είχε δείξει από παιδί το ταλέντο του. 

 

Μετά τις σπουδές του στην Καλών Τεχνών της Βιέννης ασχολήθηκε για λίγο με τη σκηνογραφία. 

 

Στη συνέχεια πέρασε για λίγο από τον ιμπρεσιονισμό. 

 

Το 1918 όμως μετακόμισε σε μικρή αυστριακή πόλη (όπου έζησε ως το 1934). 

 

Εκεί ζωγράφισε τα χαρακτηριστικότερα έργα του, αλπικά τοπία με χωριά και επιβλητικά βουνά. 

 

Χρησιμοποιούσε μια τεχνική με σπάτουλα για να απλώνει το χρώμα σε πλατιές επιφάνειες, δημιουργώντας ιδιαίτερα φωτεινές εικόνες. 

 

 

Η δουλειά του έγινε εξαιρετικά δημοφιλής κατά τη διάρκεια της ζωής του, τόσο ώστε πολλοί πλαστογραφούσαν έργα του, πράγμα που τον ανάγκαζε να κάνει μηνύσεις. 

 

 

Από το 1934 ως το θάνατό του έζησε σε μικρή πόλη της Βαυαρίας. 

 

Εξακολούθησε να ζωγραφίζει κυρίως τοπία, αλλά με απαλότερη χρωματική γκάμα.

 

 

 

J.F. WILLUMSEN (1863-1958)

 

 

 Δανός ζωγράφος, γλύπτης, χαράκτης και αρχιτέκτονας.

 

 Γεννήθηκε στην Κοπεγχάγη και μεταξύ 1881-1885 σπούδασε τέχνη στην Καλών Τεχνών της πόλης, ενώ μεταξύ 1879-1882 είχε σπουδάσει αρχιτεκτονική. 

 

  Έργα του εκτέθηκαν στο παρισινό Salon, αλλά και σε άλλες μεγάλες εκθέσεις στο Παρίσι, όπως στην Διεθνή Έκθεση του 1900. 

 Μεταξύ 1887-1900 ήταν καλλιτεχνικός διευθυντής σε εργοστάσιο πορσελάνης. Παράλληλα με αυτές τις δραστηριότητες ασχολιόταν με την αρχιτεκτονική, την κεραμική, τη φωτογραφία και την γλυπτική. 

Το γλυπτό του μάλιστα The Great Relief (ολοκληρώθηκε το 1928) από μάρμαρο και μπρούτζο θεωρείται από τα αριστουργήματα της γλυπτικής της χώρας του.

 

 

 Από το 1892 που επισκέφτηκε τη Νορβηγία, διατήρησε δεσμούς με τη χώρα και συχνά ζωγράφιζε εκεί, επηρεάζοντας την τοπιογραφία της χώρας.

 

  

 

Το 1910 έκανε ένα σημαντικό ταξίδι σε Ισπανία, Ιταλία, Ελλάδα και Τυνησία.

Έζησε σχεδόν τη μισή ζωή του στη Γαλλία, στο νότο της οποίας εγκαταστάθηκε το 1916. 

Στη χώρα του δεν εκτιμήθηκε ποτέ όσο έπρεπε, αν και στη μεγάλη ετήσια έκθεση εκεί το κοινό περίμενε με αγωνία τα έργα του και απογοητευόταν αν αυτά δεν έκρυβαν κάποια μεγάλη έκπληξη.

Το έργο του είναι ιδιόρρυθμο. Πειραματίστηκε με διαφορετικά στιλ και άλλαζε θεματολογία ανάλογα με τα ζητήματα που τον απασχολούσαν κάθε φορά.

Μερικές φορές χρησιμοποιούσε γρήγορες πινελιές και παρήγαγε έργα που θύμιζαν καρικατούρες, αγγίζοντας συχνά το ύφος της ποπ κουλτούρας.

Παντρεύτηκε δύο φορές, και τις δύο με γλύπτριες. Μετά το 1928 διατήρησε μακρύ δεσμό με μία χορεύτρια και ζωγράφο.

Οι δύο βασικές επιρροές του υπήρξαν αρχικά ο συμβολισμός και στη συνέχεια ένα προσωπικό είδος εξπρεσιονισμού.

Πέθανε στις Κάννες. 

Αυτοπροσωπογραφία

ANTHONY VAN DYCK (1599-1641)

 Αυτοπροσωπογραφία

Φλαμανδός ζωγράφος και χαράκτης του μπαρόκ, γεννημένος στην Αμβέρσα από πλούσια οικογένεια εμπόρου μεταξιού. 

 

Έδειξε ταλέντο στη ζωγραφική από μικρή ηλικία, σπούδασε κοντά σε έναν μεγαλύτερό του καλλιτέχνη και ήδη στα 15 του ήταν ένας ολοκληρωμένος ζωγράφος (και ανεξάρτητος από το 1618). 

 

Πολύ σύντομα έγινε βοηθός του μεγαλύτερου ζωγράφου της εποχής, του Ρούμπενς, ο οποίος τον επηρέασε βαθιά. 

 

Το 1621 δούλεψε για λίγο στο Λονδίνο, κι έπειτα ταξίδεψε στην Ιταλία, όπου έμεινε ως το 1627, κυρίως στη Γένοβα, κάνοντας πολύ επιτυχημένη καριέρα. 

 

Τότε ολοκλήρωσε και την σειρά χαρακτικών «Iconography» με πορτρέτα άλλων ζωγράφων. 

 

Το 1627 επέστρεψε για 5 χρόνια στην Αμβέρσα και το 1632 πηγαίνει οριστικά στο Λονδίνο, όπου γίνεται ο ζωγράφος της αυλής του βασιλιά Κάρολου Ι. 

 

 Η καριέρα του απογειώνεται με πορτρέτα της βασιλικής οικογένειας και πολλών ευγενών. 

 

Γενικά υπήρξε ένας από τους πιο επιτυχημένους εν ζωή καλλιτέχνες όλων των εποχών. 

 

Δημιούργησε μάλιστα μεγάλο εργαστήριο παραγωγής πορτρέτων, τα οποία δούλευαν πολλοί βοηθοί κάτω από την επίβλεψή του. 

 

Φιλοτέχνησε και μυθολογικά ή θρησκευτικά θέματα, ωστόσο είναι γνωστός κυρίως για τα πορτρέτα του, συχνά ολόσωμα, που περιλαμβάνουν και πολλές αυτοπροσωπογραφίες. 

 

Θεωρείται ένας από τους σημαντικότερους πορτρετίστες όλων των εποχών.

 

 

 Πέθανε σε ηλικία μόλις 41 ετών, μετά από επίμονη ασθένεια.

 

Τριπλό πορτρέτο του Charles I

Αυτοπροσωπογραφία στα 16 του χρόνια