SANDOR NAGY (1869-1950)

 

Ούγγρος ζωγράφος, εικονογράφος, σχεδιαστής κ.ά., γεννημένος σε μικρό χωριό σε αγροτική οικογένεια. 

 

Σπούδασε σε σχολή Διακοσμητικών Τεχνών και κέρδισε υποτροφία για τη Ρώμη το 1890, όπου έζησε μποέμικα και μελέτησε αναγεννησιακούς ζωγράφους. 

 

Το 1892 πήγε στο Παρίσι, όπου σπούδασε στην Academie Julian και μυήθηκε στην art nouveau, αλλά και σε μυστικιστικές αντιλήψεις. 

 

Το 1897 επισκέφτηκε την Τρανσυλβανία και μελέτησε τη λαϊκή της τέχνη. Επέστρεψε στη χώρα του το 1900. 

 

Από τη Ρώμη ήδη ήταν φίλος και είχε συνεργαστεί με τον συμπατριώτη του ζωγράφο Korosfoi-Kriesch, του οποίου την αδελφή παντρεύτηκε το 1909. 

 

Υπήρξαν από τους ιδρυτές της καλλιτεχνικής αποικίας Godollo, κοντά στη Βουδαπέστη, και από το 1907 κατοίκησε εκεί. 

 

Η αποικία, εμπνεόμενη από το βρετανικό κίνημα Arts & Crafts, επεδίωκε την ενότητα τέχνης και χειροτεχνίας και υποστήριζε ότι ο καλλιτέχνης πρέπει να ασχολείται με τα πάντα (και την κατασκευή χρηστικών αντικειμένων) και ότι η τέχνη πρέπει να «διαχέεται» σε κάθε δραστηριότητα της ζωής. 

 

Έτσι ο Sandor ανέπτυξε ποικίλη καλλιτεχνική δραστηριότητα, κάνοντας χαρακτικά, δουλεύοντας σε δέρμα, φτιάχνοντας βιτρό, έπιπλα, εσωτερικές διακοσμήσεις κλπ. (για τις τελευταίες δραστηριότητας είναι ιδιαίτερα γνωστός). 

 

Βιτρό

Γενικά, υπό το πνεύμα των art nouveau και Arts & Crafts, δραστηριοποιήθηκε σε πολλούς και διαφορετικούς χώρους τέχνης. Φιλοτέχνησε επίσης τοιχογραφίες για δημόσιους χώρους. 

 

Στα 20ς ήταν πολύ γνωστός στη χώρα του και εξέθετε και στην Ευρώπη. 

 

Ο ίδιος και η σύζυγός του στον κήπο τους

Στρέφεται σε μεταϊμπρεσιονιστικές τάσεις και ασχολείται αρκετά με την ακουαρέλα και το παστέλ. 

 

Από το 1934 δίδασκε στην Καλών Τεχνών της Βουδαπέστης. 

 

 

Αυτοπροσωπογραφία με τη σύζυγό του

Πέθανε στο Godollo, το οποίο είχε παρακμάσει ως αποικία ήδη από το 1914 και την έναρξη του πολέμου. 

 

Η ποικίλη δουλειά του κινείται ανάμεσα στον συμβολισμό, την art nouveau, τον μεταϊμπρεσιονισμό και άλλα ευρωπαϊκά κινήματα, όπως οι προ-ραφαηλίτες. 

 

Συχνά τα θέματά του είναι συμβολικά ή θρησκευτικά. 

 

 

LAWREN HARRIS (1885-1970)

 

Καναδός ζωγράφος γεννημένος στο Ontario. 

 

Η οικογένειά του ήταν πλούσια και έτσι εκείνος μπόρεσε δίχως οικονομικά άγχη να ασχοληθεί με την τέχνη. 

 

Μετά τον θάνατο του πατέρα του (1904) η οικογένεια μετακόμισε στο Τορόντο. 

 

Μεταξύ 1904-1908 σπούδασε τέχνη στο Βερολίνο, όπου ήρθε σε επαφή με τον ιμπρεσιονισμό και τις μοντέρνες τάσεις. 

 

Επέστρεψε το 1908, αφού ταξίδεψε στην Ευρώπη. Εκτός από την τέχνη έφερε μαζί του και το ενδιαφέρον του για τη Θεοσοφία και τις ανατολικές φιλοσοφίες. 

 

Μεταξύ 1910-18 ζωγράφισε το αστικό τοπίο του Τορόντο με πλούσια χρώματα και ιδιαίτερο ενδιαφέρον στο φως. 

 

Με τον φίλο του ζωγράφο J.E.H. MacDonald ταξίδευαν στη χώρα σχεδιάζοντας και αντιλήφθηκαν ότι θα μπορούσαν να συλλάβουν τις ιδιαιτερότητες του καναδικού τοπίου.  

 

To 1914 χτίζεται με έξοδα δικά του και ενός προστάτη των τεχνών το Studio Building, ένα κτίριο με μη κερδοσκοπικούς σκοπούς, που ήταν τόπος συνάντησης και στέγαζε με ελάχιστο ενοίκιο καλλιτέχνες και εργαστήρια. 

 

Το 1918-19 χρηματοδοτεί ταξίδια με τρένο για ζωγράφους σε μακρινές περιοχές της χώρας. 

 

Στα συνεχή ταξίδια του κάνει σχέδια από το τοπίο και τα μεταφέρει σε πίνακες όταν επιστρέφει. 

 

Το 1920 είναι από τους ιδρυτές του Group of Seven, μιας ομάδας από τοπιογράφους, που παίζει σημαντικό ρόλο στην εξέλιξη της τέχνης της χώρας. 

 

Από το 1921 και για 7 χρόνια ταξιδεύει τακτικά στο βόρειο Καναδά, στην αχανή λίμνη Superior, αποτυπώνοντας – αντίθετα με την παλιότερη δουλειά του - με στιλιζαρισμένο και αυστηρό ύφος το μεγαλειώδες τοπίο, προσδίδοντάς του πνευματικότητα. 

 

Αφού έχει εξερευνήσει απ’ άκρη σ’ άκρη τη χώρα θα φτάσει το 1930 στη Γροιλανδία ταξιδεύοντας για 2 μήνες με παγοθραυστικό ζωγραφίζοντας και το Αρκτικό τοπίο. Ήταν η τελευταία μεγάλη του «εξερεύνηση».

 

 

Κατοίκησε σε διάφορες πόλεις ώσπου το 1940 κατέληξε στο Βανκούβερ. 

 

Από το 1936 στρέφεται στην αφηρημένη ζωγραφική, προσπαθώντας να εκφράσει τις μεταφυσικές του ανησυχίες. 

 

 

Γράφει θεωρητικά κείμενα γι’ αυτή και στα 50ς πειραματίζεται με τον αφηρημένο εξπρεσιονισμό. 

 

Τόσο λόγω της ζωής του όσο και λόγω του έργου του, αποτελεί μυθική φιγούρα για την καναδέζικη τέχνη. 

 

 

Ένα από τα λίγα πορτρέτα του

 

 

 

LEANDRO BASSANO (1557-1622)

 

Ιταλός ζωγράφος στην πόλη Bassano del Grappa, απ’ όπου η οικογένεια πήρε το επώνυμό της. 

 

Ήταν νεότερος αδελφός και γιος αντίστοιχα των επίσης ζωγράφων Francesco και Jacopo Bassano. Ο πατέρας τους υπήρξε ο δάσκαλός τους στην τέχνη για να τον διαδεχτούν στο εργαστήριό του. 

 

Ο Francesco άνοιξε δικό του εργαστήριο στη Βενετία το 1575. Εκείνος συνέχισε να κάνει θρησκευτικά έργα, όπως ο πατέρας του, ωστόσο έγινε γνωστός και για τα πορτρέτα του. 

 

Ο πατέρας του ήθελε να μείνει στο εργαστήριο της πόλης του και τον κράτησε κοντά του ως τον θάνατό του το 1592. 

 

Λίγο μετά ο αδελφός του αυτοκτόνησε. 

 

Έτσι ο Leandro πήγε στη Βενετία και ανέλαβε το εργαστήριό του. 

 

Έγινε γρήγορα γνωστός ως πορτρετίστας και η δουλειά του επηρεάστηκε από τον επίσης Βενετό Tintoretto.

 

 Η επιτυχία του στη Βενετία μεγάλωνε διαρκώς. Το 1595 ο δόγης της πόλης του απένειμε τον τίτλο του ιππότη για να τον τιμήσει. 

 

Παρέμεινε επιτυχημένος ως τον θάνατό του. 

 

Εκτός από τα θρησκευτικά έργα και τα πορτρέτα φιλοτέχνησε καθημερινές σκηνές, μυθολογικά έργα και αλληγορίες. 

 

Πολλά από αυτά είναι πολυπρόσωπα. Κάποια έργα που αποδίδονται σ’ αυτόν είναι πιθανό να είναι άλλων βενετών ζωγράφων και αντιστρόφως. 

 

Ενώ διατήρησε την επιρροή της σχολής της Βενετίας, την εμπλούτισε με προσωπικό, λεπτό ύφος. 

 

Από τις γνωστές δουλειές του είναι ένας κύκλος από 12 πίνακες που αποδίδουν τους 12 μήνες. Στον ουρανό της κάθε σκηνής βρίσκεται το ζώδιο του μήνα.

 

 

 

 

Τρεις από τους 12 μήνες του