ΑΓΗΝΩΡ ΑΣΤΕΡΙΑΔΗΣ (1898-1977)

 

 Έλληνας ζωγράφος, χαράκτης και αγιογράφος γεννημένος στη Λάρισα. 

 

Έδειξε από μικρός κλίση στο σχέδιο, έκανε ιδιωτικά μαθήματα και από το 1915 έως το 1921 σπούδασε στην Σχολή Καλών Τεχνών της Αθήνας. 

 

Άρχισε να εκθέτει ήδη από το 1921 (ατομική στη Λάρισα). 

 

Αρχικά εργάστηκε για βιοποριστικούς λόγους σε διαφημιστική εταιρία. 

 

Το 1925 διορίστηκε καθηγητής ιχνογραφίας στα Γρεβενά. 

 

Στο μεσοπόλεμο ήταν από τους ιδρυτές της πρωτοποριακής εικαστικής ομάδας «Τέχνη». 

 

Το 1928 εξέδωσε το βιβλίο με χαρακτικά «Το σπίτι του Σβαρτς στα Αμπελάκια», από περιηγήσεις του στη Θεσσαλία. 

 

Το 1934 και 1940 πήρε μέρος στη Biennale της Βενετίας και αργότερα σε άλλες Biennale (Αλεξάνδρεια και Sao Paolo). 

 

Αναδρομικές εκθέσεις του έγιναν το 1961 και στην Εθνική Πινακοθήκη το 1977. 

 

Έκανε και εικονογραφήσεις βιβλίων. Ο ίδιος ήταν σεμνός ως άνθρωπος. 

 

Είναι από τους χαρακτηριστικούς εκπροσώπους της «Γενιάς του 30». 

 

Η ζωγραφική του συχνά είναι «δισδιάστατη», με χαρακτηριστικό ύφος και ιδιόρρυθμη χρήση της προοπτικής. 

 

Προσπάθησε να συνδυάσει στοιχεία από τα μοντέρνα ευρωπαϊκά ρεύματα (κυρίως κυβισμός, αλλά και σουρεαλισμό) με τη λαϊκή παράδοση και τη βυζαντινή ζωγραφική. 

 

Βασικό θέμα του είναι το τοπίο, αλλά ζωγράφισε και γυμνά, νεκρές φύσεις και πορτρέτα.

 

 

Αυτοπροσωπογραφία

WILLIE BESTER (1956-

 

Νοτιοαφρικανός ζωγράφος, γλύπτης και δημιουργός κολλάζ. 

 

Γεννήθηκε σε μικρή πόλη και από νωρίς βίωσε το apartheid. 

 

Ο πατέρας του ήταν μαύρος και η μητέρα του «coloured” (έτσι χαρακτηρίζονταν άτομα μικτής καταγωγής). 

 

Καταχωρήθηκε κι αυτός ως «coloured” και βίωσε τις συνέπειες του apartheid. 

 

Επειδή οι γονείς του κατηγορούνταν για «μεικτή» σχέση και οι μαύροι δεν γίνονταν δεκτοί στις «coloured” γειτονιές, δεν μπορούσαν να ζήσουν μαζί ως οικογένεια και συχνά έμεναν στο πίσω μέρος σπιτιών γνωστών τους. 

 

Είχε γίνει επανειλημμένα μάρτυρας παρενοχλήσεων του πατέρα του από την αστυνομία. 

 

Από παιδί έδειξε την κλίση του προς την τέχνη. Έφτιαχνε ζώα και αυτοκινητάκια από σύρμα και τα πουλούσε. Είχε μάλιστα κερδίσει σε έναν σχολικό διαγωνισμό. 

 

Ήταν όμως αδύνατο να σπουδάσει. Όπως πολλοί νέοι στην κατάστασή του, κατατάχτηκε για ένα χρόνο στο στρατό και πέρασε άλλον ένα σε στρατιωτικό καταυλισμό για άνεργους νεαρούς μαύρους. Αργότερα έγινε βοηθός οδοντίατρου. 

 

 

Στα 80ς οι εξεγέρσεις των μαύρων, όπως αυτή του Soweto, τον ενέπνευσαν να επιστρέψει στην τέχνη και στα 30 του να παρακολουθήσει μαθήματα σε κοινοτικό πρόγραμμα (CAP) στο Κέιπ Τάουν. 

 

Έμεινε στο CAP για 4 χρόνια, γνώρισε ανθρώπους που αντιστέκονταν στο σύστημα και έκανε τα πρώτα του σχετικά έργα. 

 

Αργότερα πειραματίστηκε με τη φωτογραφία και τον χώρο. 

 

Έγινε γνωστός για τις κατασκευές του, στις οποίες χρησιμοποιεί πολλά διαφορετικά υλικά (και σκουπίδια) δημιουργώντας ένα συνδυασμό κολλάζ και ζωγραφικής. 

 

Τα έργα του βασίζονται σε προσωπικές μνήμες από τα χρόνια του apartheid, απεικονίζουν ανθρώπους που αντιστάθηκαν σ’ αυτό ή πράξεις του ρατσιστικού, ακροδεξιού National Party. 

 

Θεωρήθηκε από τους βασικούς καλλιτέχνες που εναντιώθηκε στις φυλετικές διακρίσεις. 

 

Μετά το apartheid συνέχισε να παράγει έργα και να αγωνίζεται για τα ανθρώπινα δικαιώματα. 

 

Ζει σε μικρή πόλη κοντά στο Κέιπ Τάουν.

 

 

OTHON FRIESZ (1879-1949)

 

Γάλλος ζωγράφος γεννημένος στη Χάβρη και ένας από τους γνωστούς φωβ στην πρώτη φάση της καριέρας του. 

 

Γεννήθηκε σε οικογένεια που είχε μακρά παράδοση από καπετάνιους και εργαζόμενους σε ναυπηγεία. 

 

Όταν πήγαινε στο λύκειο γνώρισε τον Raoul Dufy, με τον οποίο παρέμεινα φίλοι σε όλη τους τη ζωή. 

 

Σπούδασαν τέχνη μαζί στην Καλών Τεχνών της Χάβρης (1895-96) και συνέχισαν τις σπουδές στο Παρίσι. 

 

Εκεί γνώρισε τους Matisse, Rouault και Marquet. Επαναστάτησαν ενάντια στη συντηρητική διδασκαλία της τέχνης και έκαναν την ομάδα των φωβ. 

 

Ο Friesz εξέθεσε μαζί τους το 1907. 

 

Το 1908 επέστρεψε στη Νορμανδία και, αλλάζοντας ύφος, στράφηκε σε μια πιο παραδοσιακή ζωγραφική. 

 

Άνοιξε εργαστήριο και δίδασκε το 1912, αλλά το 1914 επιστρατεύτηκε και πολέμησε.

 

Το 1919 επέστρεψε στο Παρίσι όπου έζησε ως τον θάνατό του. 

 

Ενώ η φωβ περίοδός του χαρακτηρίζεται από το πλούσιο χρώμα και το «συστρεφόμενο» σχέδιο, στα τελευταία 30 χρόνια του χρησιμοποίησε μια πολύ πιο γαιώδη και λιγότερο πολύχρωμη παλέτα, αντλώντας έμπνευση από τους παλιούς δασκάλους (Poussin, Chardin και Corot), αλλά και με σεβασμό στα διδάγματα του Cezanne. 

 

Φιλοτέχνησε τοπία, νεκρές φύσεις και πολυάνθρωπες συνθέσεις, που συχνά παραπέμπουν στις Λουόμενες του Cezanne. 

 

 

Αυτοπροσωπογραφία