JOZSEF RIPPL-RONAI (1861-1927)

 Ούγγρος ζωγράφος, που θεωρείται ότι εισήγαγε στη χώρα του τη μοντέρνα τέχνη.

 

 Γεννήθηκε στο Kaposvar και πήγε στη Βουδαπέστη για να σπουδάσει αρχικά φαρμακολογία. 

 

Το 1884 πηγαίνει στο Μόναχο για σπουδές τέχνης στην εκεί Ακαδημία και το 1887 στο Παρίσι, όπου μαθητεύει στο στούντιο του Munkácsy, ενός σημαντικού Ούγγρου ρεαλιστή καλλιτέχνη. 

 

Γνωρίζει μεταξύ άλλων τον Maillol, τον Whistler, τον Bonnard, τον Vuillard κ.ά. και την ομάδα των Nabis, της οποίας γίνεται μέλος και επηρεάζεται βαθιά. 

 

Το 1902 επιστρέφει στην Ουγγαρία, όπου η τέχνη του έχει αρχικά χαλαρή υποδοχή, αλλά στη συνέχεια γίνεται πολύ επιτυχημένος εκθέτοντας και στο εξωτερικό και φέρνοντας τις τότε νέες τάσεις της τέχνης στη χώρα. 

 

Πίστευε ότι ο καλλιτέχνης δεν δίνει μόνο το έργο του, αλλά πρέπει να ζει και μια «καλλιτεχνική» ζωή, ακόμα και με τα ρούχα που φορά. 

 

Συνεπής μ’ αυτή την «ολιστική» θεώρηση της τέχνης, ασχολήθηκε και με το ντιζάιν, την εσωτερική αρχιτεκτονική, το σχεδιασμό επίπλων και αφισών, την κεραμική κ.ά. 

 

Αρχικά τα έργα του ήταν σκοτεινά με κυρίαρχο χρώμα το μαύρο και επιδράσεις από την Art Nouveau. 

 

Στη συνέχεια η παλέτα του γίνεται φωτεινή, το ύφος πουαντιγιστικό (με πολλές μικρές κηλίδες), ενώ οι φιγούρες περικλείονται από έντονα μαύρα περιγράμματα.

 

 Παράλληλα δημιουργεί και πιο ρεαλιστικά έργα για να ικανοποιήσει την πιο «συντηρητική» ζήτηση στη χώρα του.

 

 

 

Μετά το 1918 ασχολήθηκε αποκλειστικά με το παστέλ. 

 

Αγαπημένα του θέματα είναι τα εσωτερικά, αλλά και τα πορτρέτα, ζωγραφισμένα με ποικίλο ύφος, ενώ έχει κάνει και τοπία. 

 

 

 

 

 

Αυτοπροσωπογραφία

JOSE GAMARRA (1934-

 Ουρουγουανός ζωγράφος γεννημένος σε μικρή πόλη της χώρας του. 

 

Από παιδί τον τραβούσε η τέχνη και παρακολουθούσε κάθε πολιτιστική εκδήλωση που γινόταν.

 

 Σπούδασε τέχνη στην Καλών Τεχνών του Μοντεβιδέο και χάρη σε μια υποτροφία συνέχισε τις σπουδές του και μετά δίδαξε στη Βραζιλία (1959-1962). 

 

Το 1963 εγκαταστάθηκε στο Παρίσι. Ζει στη Γαλλία μέχρι σήμερα. 

 

Στα 14 χρόνια που κράτησε η δικτατορία δεν επισκέφτηκε ποτέ τη χώρα του. 

 

Από το 1953 χρησιμοποιούσε στη ζωγραφική του προκολομβιανά σύμβολα. 

 

 

 

1953

Παρακάτω πρώιμα έργα του

 

 

Ωστόσο είναι κυρίως γνωστός για τις ζούγκλες και τα άλλα τοπία με πλούσια βλάστηση και ποτάμια και λίμνες που ζωγραφίζει. 

 

 

 Συχνά κατοικούνται από ανακόντες, καϊμάνους και άλλα άγρια ζώα. Δημιουργεί έτσι ένα ονειρικό τροπικό σύμπαν. 

 Πολύ συχνά σ’ αυτό ενσωματώνει ιστορικές αναφορές γεμάτες αναχρονισμούς : σ’ αυτές συνυπάρχουν κονκισταδόροι και καραβέλες με ελικόπτερα και σύγχρονους στρατούς. 

 

Έτσι σε μεγάλο μέρος του έργου του κάνει ένα σχόλιο για την αποικιοκρατία, καθώς όλα αυτά μοιάζουν με εισβολείς σε ένα παραδείσιο, αρμονικό τοπίο. 

 

Είναι από τους ελάχιστους καλλιτέχνες της χώρας του που έργα τους υπάρχουν σε μεγάλα μουσεία, όπως το MOMA ή το Μητροπολιτικό Μουσείο της Νέας Υόρκης.  

 

ΘΕΟΦΙΛΟΣ (ΧΑΤΖΗΜΙΧΑΗΛ) (1870-1934)

Έλληνας ναϊφ ζωγράφος. 

 

Γεννήθηκε στη Βαρειά της Λέσβου. 

 

Η μητέρα του ήταν κόρη αγιογράφου. 

 

Από μικρός έδειξε κλίση για τη ζωγραφική, ενώ δεν ήταν καλός στα μαθήματα. 

 

Ήταν αυτοδίδακτος. 

 

Στα 18 του πήγε στη Σμύρνη και εργάστηκε στο εκεί προξενείο ως θυροφύλακας. 

 

Γύρω στο 1897 μετακόμισε στο Βόλο. Περιφερόταν στα χωριά του Πηλίου και ζωγράφιζε σε τοίχους μαγαζιών ή σπιτιών, συχνά με αντάλλαγμα το φαγητό του ή έκανε ευκαιριακές δουλειές. 

 

Επίσης έπαιρνε μέρος σε λαϊκές θεατρικές παραστάσεις, όπου πρωταγωνιστούσε άλλοτε ντυμένος ως Μεγαλέξαντρος και άλλοτε ως ήρωας του 21, με στολές που έφτιαχνε ο ίδιος.

 

 Η ζωή του ήταν δύσκολη, καθώς υπέφερε από τον χλευασμό του κόσμου, που τον θεωρούσαν «τρελό», μεταξύ άλλων επειδή επέμενε να κυκλοφορεί με παραδοσιακή φουστανέλα. 

 

Το 1927 επέστρεψε στη Λέσβο, όπου συνέχισε την ίδια νομαδική ζωή. 

 

Εκεί τον συνάντησε ο εκ Λέσβου γνωστός τεχνοκριτικός Teriade (Στρατής Ελευθεριάδης), που ζούσε στο Παρίσι, ο οποίος αναγνώρισε την αξία του και ουσιαστικά τον έκανε γνωστό τόσο στην Ελλάδα όσο και στην Ευρώπη. 

 

Το 1964 έχτισε στο κτήμα του στη Βαρειά το Μουσείο Θεόφιλου, που υπάρχει ως σήμερα. Πριν απ’ αυτό είχε οργανώσει το 1961 μεγάλη έκθεσή του στο Λούβρο! 

 

Ο Θεόφιλος ζωγράφισε με απλό και γλαφυρό τρόπο σκηνές από όλες τις εποχές της ελληνικής ιστορίας όπως ο ίδιος τις φανταζόταν, μυθολογικές ή θρησκευτικές εικόνες , αλλά και σκηνές καθημερινής ζωής. 

 

Θεωρείται ο σημαντικότερος έλληνας ναϊφ.

 

ALADAR KOROFSOI-KRIESCH (1863-1920)

Ούγγρος ζωγράφος γεννημένος στη Βούδα. Ήταν γιος ενός υδροβιολόγου και ζωολόγου, του Janos Kriesch. 

 

Ήταν αυτός που πρώτος εισήγαγε την Art Nouveau στη χώρα του. 

 

Το 1901 εγκαταστάθηκε στη μικρή πόλη Godollo. 

 

Σιγά – σιγά τον ακολούθησαν κι άλλοι καλλιτέχνες και τελικά ιδρύθηκε εκεί μια αποικία καλλιτεχνών. 

 

Οι ιδέες της ήταν παρμένες από αυτές των Προ-ραφαηλιτών, αλλά και του Τολστόι.

 

Πίστευαν στη δύναμη της παραδοσιακής, λαϊκής τέχνης, πάσχιζαν να αναδείξουν το εθνικό στοιχείο στην τέχνη τους και, όπως συνέβαινε και με άλλες ομάδες της εποχής, προσπαθούσαν να συνενώσουν τέχνη, χειροτεχνία, ντιζάιν, εικονογράφηση κλπ., ενώ κατασκεύαζαν και χρηστικά αντικείμενα. 

 

Κάποιοι πρέσβευαν μια επιστροφή στη φύση και ήταν φυτοφάγοι, ενώ άλλοι φορούσαν ιδιόρρυθμα ρούχα που κατασκεύαζαν οι ίδιοι. 

 

Μετά το 1904 ιδρύθηκαν εκεί και εξειδικευμένες σχολές (υφαντουργίας κλπ.) 

 

Εκθέσεις έργων μελών της αποικίας έγιναν σε διάφορες πόλεις της Ευρώπης, αλλά και στο St. Louis των ΗΠΑ. 

 

Ο ίδιος φιλοτέχνησε και τοιχογραφίες για σημαντικά κτίρια της χώρας. 

 

Η αποικία ουσιαστικά ερημώθηκε με την έναρξη του Α’ παγκόσμιου και έκλεισε οριστικά με τον θάνατό του το 1920. 

 

Η ζωγραφική του συνδέει το κίνημα των Προ-ραφαηλιτών με την Art Nouveau και πολλά από τα θέματά του είναι παρμένα από ουγγρικές παραδόσεις.