HENDRICK GOLTZIUS (1558-1617)

 

Ολλανδός χαράκτης, σχεδιαστής και ζωγράφος γεννημένος στη Γερμανία. 

 

 

Εικόνες από την πτώση του Ίκαρου

Υπήρξε ο σημαντικότερος χαράκτης της Ολλανδίας στην πρώιμη Μπαρόκ περίοδο.

 

 Διδάχτηκε ζωγραφική σε γυαλί από τον πατέρα του και μετά έμαθε χαρακτική σε άλλον δάσκαλο. 

 

Το 1577 μετακόμισε στο Haarlem, το οποίο ήταν η βάση του ως το τέλος της ζωής του.

 

 Το δεξί του χέρι ήταν παραμορφωμένο από φωτιά όταν ήταν βρέφος, αλλά παραδόξως αυτό τον βοήθησε διότι χειριζόταν με σταθερότερο τρόπο τα βασικά εργαλεία της χαρακτικής δουλεύοντας τους μυς του μπράτσου και του ώμου. 

 

Σχέδιο του δεξιού χεριού του

Στα 80ς άνοιξε με άλλους δύο καλλιτέχνες μια σχολή τέχνης. 

 

Στα 21 παντρεύτηκε μια αρκετά μεγαλύτερή του χήρα (προφανώς για τα λεφτά της), αλλά ο γάμος υπήρξε δυστυχισμένος. Έτσι βρήκε την ευκαιρία το 1590 να κάνει ένα μεγάλο ταξίδι από την Ολλανδία στη Γερμανία και μέσω αυτής στην Ιταλία, όπου θαύμασε τα έργα του Michelangelo. 

 

Επέστρεψε στο Haarlem το 1591. Άρχισε να ασχολείται και με τη ζωγραφική στα 42 του, αλλά παραμένει γνωστός κυρίως για τα χαρακτικά του. 

 

Έφερε την τέχνη της χαρακτικής σε νέα ύψη, χειρίστηκε την γραμμή με πρωτοφανή για την εποχή τρόπο δημιουργώντας εκπληκτικές φωτοσκιάσεις όταν κανείς βλέπει το έργο από μακριά και πρωτοστάτησε στη χρήση ειδικών τεχνικών για ακόμα καλύτερη απόδοση των παιχνιδιών φωτός και σκιάς. 

 

Μετέφερε επίσης σε χαρακτικά έργα άλλων ζωγράφων. Θαυμάζεται για τα πορτρέτα του, αλλά έχει κάνει και πολλά μυθολογικά ή αλληγορικά θέματα, μερικά με έντονο ερωτισμό. 

 

Οι συνθέσεις του είναι εκκεντρικές και συχνά αρέσκεται σε προοπτικά εφέ. 

 

Κάποιοι τον θεωρούν εφάμιλλο χαράκτη του Durer. 

 

 

Αυτροπροσωπογραφία

ΠΟΛΥΧΡΟΝΗΣ ΛΕΜΠΕΣΗΣ (1848-1913)

Έλληνας ζωγράφος γεννημένος στη Σαλαμίνα. 

 

Παρά την ταπεινή καταγωγή και τη φτώχεια της οικογένειας σπούδασε στην Καλών Τεχνών και κέρδισε υποτροφία για σπουδές στο Μόναχο. 

 

Παρέμεινε εκεί ως το 1879 και συνδέθηκε φιλικά με τον Νικόλαο Γύζη. 

 

Όταν επέστρεψε εγκαταστάθηκε στην Αθήνα, στην περιοχή του Θησείου και, ενώ ήταν και εξαιρετικός τοπιογράφος, άρχισε να δέχεται παραγγελίες για πορτρέτα από ευκατάστατους αστούς. 

 

Κάνει αρκετές εκθέσεις μεταξύ 1881 και 1896. Το 1890 μάλιστα τιμάται με το χάλκινο μετάλλιο στον διαγωνισμό του Παρνασσού. 

 

Επίσης το 1900 και 1903 παίρνει μέρος στη Διεθνή Έκθεση του Παρισιού και της Αθήνας αντίστοιχα. Φιλοτεχνούσε κατά καιρούς και αγιογραφίες για βιοποριστικούς κυρίως λόγους. 

 

Ως άνθρωπος ήταν απλός και μοναχικός και δεν του άρεσε να παίρνει μέρος στις καλλιτεχνικές διαμάχες.

 

 Στα τελευταία χρόνια της ζωής του απομονώθηκε στο μικρό σπίτι του, ξεχάστηκε απ’ όλους και πέθανε σε ακραία φτώχεια. 

 

Αρχικά μάλιστα δεν υπήρχαν λεφτά ούτε για την κηδεία. 

 

Είναι από τους σημαντικότερους εκπροσώπους της λεγόμενης Σχολής του Μονάχου. 

 

Υπήρξε εξαιρετικός τοπιογράφος, σπουδαίος στην απεικόνιση καθημερινών σκηνών – θέμα που τον ενδιέφερε ήδη από τα φοιτητικά του χρόνια, αλλά και πολύ καλός πορτρετίστας. 

 

Άφησε πίσω του λίγο σε ποσότητα έργο.

 

 

Αυτοπροσωπογραφία

MANUEL OCAMPO (1965-

 

Φιλιπινέζος ζωγράφος γεννημένος στην Κεζόν Σίτι, την πρωτεύουσα της χώρας. 

 

Σπούδασε τέχνη στο πανεπιστήμιο της πόλης και στα 80ς μετακόμισε στο Λος Άντζελες, όπου συνέχισε τις σπουδές του (δουλεύοντας σε McDonalds για να ζήσει). 

 

Σήμερα ζει στη Μανίλα. 

 

Στα 90ς, γνωστός ήδη, έκανε πολλές εκθέσεις σε Ευρώπη, Ασία και Αμερική. 

 

Το 1992 ένα έργο του που συμμετείχε στην τότε Dokumenta 9 του Kassel είχε λογοκριθεί, επειδή περιείχε σβάστικες, σύμβολο που και άλλες φορές χρησιμοποιεί ο Ocampo. 

 

Έχει επίσης πάρει μέρος σε πολλές σημαντικές διεθνείς εκθέσεις, όπως στη Μπιενάλε της Βενετίας του 2001 κ.α. 

 

Τα έργα του ασκούν έντονη κριτική στη δυτική αποικιοκρατία και σε άλλους πολιτικοκοινωνικούς στόχους με μεταφορικό και αλληγορικό τρόπο. 

 

Συχνά αναμειγνύουν τη θρησκευτική εικονογραφία του μπαρόκ με πολιτικές αναφορές, πολλές φορές μάλιστα με προκλητικό τρόπο σε σχέση με καθιερωμένα ή/και «ιερά» σύμβολα. 

 

Χρησιμοποιώντας μια πολύ γνωστή στους καθολικούς εικόνα της Παρθένας της Γουαδελούπης, αντικαθιστά την Παναγία με μία κατσαρίδα.

Επίσης περέχουν ένα ευρύ φάσμα ιστορικών αναφορών, αλλά και καρτουνίστικες φιγούρες και επιρροές από την punk και pop κουλτούρα. 

 

Αργότερα η εικονογραφία του έγινε πολύ πιο απλή και άμεση.