GREGORY GILLESPIE (1936-2000)

 

Αμερικανός ζωγράφος γεννημένος στο New Jersey. 

 

Σπούδασε τέχνη σε ιδιωτική σχολή στη Νέα Υόρκη, παντρεύτηκε στα 23 του μία επίσης ζωγράφο και το 1960 το ζεύγος μετακόμισε στο Σαν Φρανσίσκο, όπου συνέχισε σπουδές τέχνης. 

 

Το 1962 κέρδισε υποτροφία για να πάει στην Ιταλία και να μελετήσει τον Masaccio. Έμεινε εκεί 8 χρόνια, αρχικά στη Φλωρεντία και μετά στη Ρώμη, μελετώντας αναγεννησιακούς καλλιτέχνες και κέρδισε διάφορα βραβεία. 

 

Το 1971 εκλέχτηκε μέλος της National Academy of Design και έγινε πλήρης ακαδημαϊκός το 1994. 

 

Έκανε την πρώτη του ατομική έκθεση το 1966. 

 

Το 1970 επιστρέφει στις ΗΠΑ και εγκαθίσταται σε μικρή πόλη της Μασαχουσέτης. 

 

Το 1977 έγινε μεγάλη αναδρομική του έκθεση στην Ουάσινγκτον. Αυτοκτόνησε στο εργαστήριό του το 2000. 

 

Η δουλειά του κινείται στο χώρο του μαγικού ρεαλισμού. 

 

Τα έργα του είναι λεπτομερή, αρκετές φορές παράδοξα, σχεδόν φωτορεαλιστικά, ενώ συχνά έχουν στοιχεία του φανταστικού. 

 

Στην αρχή της καριέρας του είχε δημιουργήσει έργα από κολλάζ επιζωγραφισμένων φωτογραφιών (και με δικές του προσθήκες). 

 

Στην τελευταία του φάση εγκατέλειψε το φωτορεαλιστικό ύφος και η ζωγραφική του έγινε πιο χαλαρή και εξπρεσιονιστική. 

 

Μερικές φορές χρησιμοποιεί για τα έργα του ασυνήθιστα υλικά, φτιάχνοντας έτσι ένα είδος assemplage. 

 

Έχει ζωγραφίσει τοπία, εσωτερικούς χώρους, πολλές αυτοπροσωπογραφίες και έργα επηρεασμένα από την Αναγέννηση, αλλά με παράδοξα θέματα. 

 

Ο καλλιτεχνικός του δρόμος υπήρξε παράξενος και ασυνήθιστος.  

 

 

 

Δύο αυτοπροσωπογραφίες του διαφορετικών εποχών

ΝΙΚΟΣ ΕΓΓΟΝΟΠΟΥΛΟΣ (1907-1985)

 

Έλληνα ποιητής, ζωγράφος, σκηνογράφος και καθηγητής. 

 

Γεννήθηκε στην Αθήνα και στις βασικές του σπουδές ήταν εσώκλειστος σε σχολείο του Παρισιού. 

 

Μετά από εργασία στο Δημόσιο γράφτηκε το 1932 στην Καλών Τεχνών με καθηγητές τον Παρθένη και τον Κόντογλου, ενώ ήταν συμφοιτητής του Τσαρούχη. 

 

Συνέχισε με ελεύθερες σπουδές στην Ευρώπη και το 1938 διορίστηκε στην Αρχιτεκτονική ως καθηγητής ζωγραφικής, ιστορίας τέχνης και σκηνογραφίας.

 

Τα πρώτα έργα του, που εκτέθηκαν το 1938, απεικόνιζαν παλιά μακεδονίτικα σπίτια. 

 

 

Την ίδια χρονιά εκδίδει την πρώτη του ποιητική συλλογή. 

 

Το 1939 κάνει την πρώτη του ατομική έκθεση, αλλά και την πρώτη του ενδυματολογική δουλειά στο θέατρο. 

 

Το 1941 πολέμησε στην Αλβανία. 

 

Το 1954 εκπροσώπησε την Ελλάδα στη Μπιενάλε της Βενετίας. 

 

Τιμήθηκε επανειλημμένα τόσο για το εικαστικό του έργο όσο και για την ποίησή του. 

 

Είναι ένας από τους σημαντικούς εκπροσώπους της λεγόμενης Γενιάς του 30 και ένας από τους γνωστότερους Έλληνες σουρεαλιστές τόσο στη ζωγραφική όσο και στην ποίηση. 

 

Το έργο του επηρεάστηκε από αυτό του De Chirico, τον οποίο γνώριζε προσωπικά. 

 

Προσπαθεί να συνενώσει το σουρεαλιστικό ύφος με την ελληνικότητα, αλλά και τις επιρροές από τη βυζαντινή ζωγραφική. 

 

Στις εικόνες του αναμειγνύονται διάφορες φάσεις της ελληνικής ιστορίας : η αρχαία και η μυθολογία, η νεότερη, κυρίως την επανάσταση του 1821, αλλά και πιο σύγχρονες.

 

 

 

 

Αυτοπροσωπογραφία (σε βυζαντινό ύφος)

GUY PENE DU BOIS (1884-1958)

 

Αμερικανός ζωγράφος, κριτικός και εκπαιδευτικός. 

 

Γεννήθηκε στη Νέα Υόρκη σε γαλλική οικογένεια που ζούσε στις ΗΠΑ. 

 

Το 1899 γράφτηκε στην New York School of Art στο εργαστήριο του ζωγράφου W.M. Chase και αργότερα του R.Henri, ο οποίος τον επηρέασε ώστε να στραφεί ως θεματολογία στην «αποτύπωση» της καθημερινής ζωής. 

 

Το 1905 ταξίδεψε στην Ευρώπη για σπουδές, αλλά τον επόμενο χρόνο, με τον θάνατο του πατέρα του, αναγκάστηκε να επιστρέψει. 

 

Σε όλη του τη ζωή ήταν στενός φίλος του Hopper, του οποίου μάλιστα ήταν κουμπάρος. 

 

Από το 1906 έκανε σχέδια και γελοιογραφίες σε γνωστά περιοδικά και 2 χρόνια μετά άρχισε να γράφει και κριτικές τέχνης. 

 

Ήταν μάλιστα και από τους ιδρυτές ενός περιοδικού. 

 

Το 1940 κυκλοφόρησε η αυτοβιογραφία του. 

 

Η δουλειά του απεικονίζει κυρίως καθημερινές στιγμές της αστικής τάξης, καταγράφοντας έτσι την κουλτούρα και τον κοινωνικό περίγυρο : Θέατρα, καφέ, εστιατόρια, μοντέρνες γυναίκες, διάφοροι τύποι ανθρώπων κλπ. 

 

Οι φιγούρες του έχουν εξπρεσιονιστική διάθεση, που μερικές φορές φτάνει στα όρια της καρικατούρας.

 

 

 

Αυτοπροσωπογραφία