ΚΩΣΤΑΣ ΠΛΑΚΩΤΑΡΗΣ (1902-1969)

 Έλληνας ζωγράφος γεννημένος στην Κωνσταντινούπολη. 

 

 

Μεταξύ 1920-21 μαθήτευσε σε έναν ισπανό ζωγράφο και στη συνέχεια (1922-24) στο Βερολίνο, όπου σπούδασε και πολιτικές και οικονομικές επιστήμες. 

 

Έζησε και ένα χρόνο στο Παρίσι και το 1925 εγκαταστάθηκε στην Αθήνα. 

 

Επηρεάστηκε κυρίως από τον κυβισμό, αλλά και άλλες μοντέρνες τάσεις. Έτσι στο μεσοπόλεμο δημιούργησε ένα είδος γεωμετρικού κυβισμού, όπου όμως οι μορφές παραμένουν απόλυτα αναγνωρίσιμες. 

 

Συχνά το χρώμα του είναι πλακάτο. 

 

Στη συνέχεια της καριέρας του επέστρεψε στον ρεαλισμό. 

 

Ασχολήθηκε επίσης με την σκηνογραφία. 

 

Δίδαξε στις Σπέτσες, στο Κολλέγιο Αθηνών κ.α. 

 

Ήταν εξαιρετικός γνώστης των υλικών και τεχνικών της ζωγραφικής και το 1969 έγραψε το σημαντικό βιβλίο για το θέμα αυτό «Υλικά και τεχνική στη ζωγραφική και διακοσμητική», που μελετάται έως σήμερα. 

 

Στα χρόνια της κατοχής εντάχθηκε στο ΕΑΜ. 

 

Η πρώτη ατομική του έκθεση έγινε ο 1948 και ακολούθησαν πολλές άλλες. 

 

Το 1978 έγινε μεταθανάτια αναδρομική του στην Εθνική Πινακοθήκη. 

 

Ζωγράφισε σχεδόν αποκλειστικά το ελληνικό τοπίο. 

 

 

GABRIELE MUNTER (1877-1962)

 

Γερμανίδα εξπρεσιονίστρια ζωγράφος γεννημένη στο Μόναχο από εύπορη οικογένεια, η οποία την στήριξε στην επιθυμία της να γίνει καλλιτέχνις. 

 

Σπούδασε κοντά σε ζωγράφους από το 1897 και αργότερα διδάχτηκε ξυλογραφία και γλυπτική. 

 

Στα 21 της ήταν ήδη ορφανή και με οικονομική άνεση. Έτσι το 1898 ταξίδεψε με την αδελφή της στις ΗΠΑ, σε συγγενείς, όπου έμεινε για 2 χρόνια. 

 

Από το 1901 γράφτηκε στην πρωτοποριακή σχολή που είχε ιδρύσει ο Kandinsky στο Μόναχο, επηρεάστηκε από τον Gauguin, τους φοβ και την τέχνη των παιδιών και σχετίστηκε ερωτικά με τον Kandinsky, δεσμός που κράτησε για 10 χρόνια. 

 

Πορτρέτο του Kandinsky

Μαζί ταξίδεψαν στην Ευρώπη και τη Βόρεια Αφρική. Τον επηρέασε μάλιστα, καθώς ο τελευταίος υιοθέτησε τον - συχνά με αφηρημένη διάθεση - τρόπο χρήσης του χρώματος από την Munter. 

 

Βρέθηκε στο επίκεντρο του γερμανικού εξπρεσιονισμού, έγινε βασικό μέλος της ιστορικής εξπρεσιονιστικής ομάδας Μπλε Καβαλάρης, πήρε μέρος σε σημαντικές εκθέσεις της πρωτοπορίας και έμεινε πιστή στον εξπρεσιονισμό σε όλο της το έργο. 

 

Στους πίνακές της χρησιμοποίησε έντονα χρώματα, ελαχιστοποίησε το βάθος και την προοπτική και απλοποίησε τη φόρμα. 

 

Έδειξε από νωρίς ενδιαφέρον για το τοπίο – υπαρκτό ή φανταστικό - και τη φύση γενικότερα, που αποτέλεσαν βασικά της θέματα. Τα τοπία της, ασυνήθιστα σε χρώμα, στο οποίο δίνεται περισσότερη έμφαση απ' ότι στο σχέδιο, στοχεύουν στο συναίσθημα του θεατή, έχουν συμβολικό χαρακτήρα και διαθέτουν έντονη πνευματικότητα. 

 

Μετά το 1908 αγόρασε ένα σπίτι σε μικρό βαυαρικό χωριό, όπου πέρασε αρκετό χρόνο της ζωής της προσπαθώντας να αποφύγει την βιομηχανοποίηση της ζωής στις πόλεις. 

 

Το 1914 ο Καντίνσκι επέστρεψε στη Ρωσία, γεγονός που έφερε το τέλος της σχέσης τους.

 

Μετά από αρκετή παύση άρχισε να ζωγραφίζει ξανά στα τέλη των 20ς. 

 

Με την άνοδο των ναζί το 1933 και τις διώξεις κάθε μοντέρνας αντίληψης στην τέχνη, έκρυψε στο σπίτι της πολλά έργα του Καντίνσκι και του «Μπλε Καβαλάρη» και, παρά τις έρευνες και τα οικονομικά της προβλήματα, κατάφερε να τα σώσει ως το τέλος του πολέμου. 

 

Στα γενέθλια των 80 της χρόνων χάρισε τη συλλογή αυτή (πάνω από 80 λάδια και 330 σχέδια) σε μουσείο του Μονάχου.

 

 

 

Πορτρέτο της ζωγράφου Werefkin

 

Αυτοπροσωπογραφία

CHRIS OFILI (1968-

 

Μαύρος βρετανός καλλιτέχνης από νιγηριανούς γονείς γεννημένος στο Μάντσεστερ.

 

Στα 11 του ο πατέρας του εγκατέλειψε την οικογένεια και επέστρεψε στη Νιγηρία. 

 

Σπούδασε τέχνη στην πόλη του και μεταξύ 1988-1993 στο Λονδίνο στο Chelsea και στη Royal Academy.

 

Το 2000 επισκέφτηκε για πρώτη φορά το Trinidad και το 2005 μετακόμισε εκεί, όπου ζει έως σήμερα. 

 

Οι πρώτες του δουλειές ήταν επηρεασμένες από τους Basquiat, Baselitz κ.ά. Σύντομα βρήκε το προσωπικό του ύφος, πήρε μέρος στις περίφημες εκθέσεις του συλλέκτη και έμπορου τέχνης Saatchi και έγινε ένα από τα γνωστότερα μέλη των YBA (Young British Artists), που συζητήθηκαν πολύ στα 90ς. 

 

Το 1988 κέρδισε το Turner Prize, ενώ το 2003 εκπροσώπησε τη Βρετανία στην Biennale της Βενετίας. 

 

Για κάποια περίοδο παρήγαγε πολύ μικρές σε μέγεθος ακουαρέλες με κεφάλια ανδρών και γυναικών, λουλούδια και πουλιά. 

 Είναι όμως πολύ περισσότερο γνωστός από μεγάλα έργα στα οποία χρησιμοποιεί ποικίλα υλικά όπως πλαστικά χρώματα, ρητίνες, γκλίτερ, κόπρανα ζώων, κυρίως ελεφάντων κλπ. σε στρώματα, δημιουργώντας ένα είδος κολλάζ. 

 

Άποψη δωματίου που έχει δημιουργήσει στην Tate

 

Τα κόπρανα ελεφάντων χρησιμοποιούνται στερεοποιημένα είτε κολλημένα στο έργο είτε για να στηρίζουν ως βάσεις το έργο. 

 

Τα έργα του συχνά αναφέρονται στις λεγόμενες ταινίες blaxploitation, στο gangsta rap ή την πορνογραφία και θέτουν ερωτήματα πάνω σε φυλετικά ή σεξουαλικά στερεότυπα. 

 

Κάποια απ' αυτά του έχουν προκαλέσει σκάνδαλα (το 1999 π.χ. είχε μηνυθεί από τον συντηρητικό δήμαρχο της Νέας Υόρκης Giuliani επειδή είχε εκθέσει μία μαύρη Παναγία που περιστοιχιζόταν από την παραπάνω θεματολογία και υλικά). 

 

Holy Virgin

 Μετά το 2005 και την εγκατάστασή του στο Trinidad δημιούργησε σειρά μπλε έργων εμπνευσμένων από το εκεί φολκλόρ.

 

Στα πρόσφατα έργα του δημιουργεί εικόνες ομορφιάς με μυθολογικά θέματα.

Γενικά στο δουλειά του κυριαρχεί το πλούσιο χρώμα και οι ποικίλες αναφορές στη μαύρη κουλτούρα.

Άποψη από έκθεσή του (2014)